Loading AI tools
duński tenisista Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Frederik Løchte Nielsen (ur. 27 sierpnia 1983 w Kongens Lyngby) – duński tenisista, reprezentant kraju w Pucharze Davisa oraz Pucharze Hopmana, zwycięzca wielkoszlemowego Wimbledonu 2012 w grze podwójnej.
_(28135971840).jpg) | |
| Pełne imię i nazwisko |
Frederik Løchte Nielsen |
|---|---|
| Państwo | |
| Data i miejsce urodzenia |
27 sierpnia 1983 |
| Wzrost |
188 cm |
| Gra |
praworęczny, oburęczny bekhend |
| Status profesjonalny |
2001 |
| Zakończenie kariery |
2022 |
| Trener |
Patrik Langvardt |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
0 |
| Najwyżej w rankingu |
190 (15 sierpnia 2011) |
| Australian Open |
1R (2012) |
| Roland Garros |
2Q (2011) |
| Wimbledon |
3Q (2007) |
| US Open |
1Q (2010, 2011) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje |
3 |
| Najwyżej w rankingu |
17 (1 kwietnia 2013) |
| Australian Open |
3R (2019) |
| Roland Garros |
QF (2020) |
| Wimbledon |
W (2012) |
| US Open |
2R (2012, 2013, 2016, 2021) |
Wnuk duńskiego tenisisty – Kurta Nielsena.
Grę rozpoczął jako pięciolatek w Lyngby Tennis Club. Był mistrzem Danii w singlu i w deblu, zarówno w hali, jak i na otwartym terenie. Nielsen uzyskał status profesjonalny w 2001 roku. Od tego czasu wielokrotnie wygrywał i osiągał finały w zmaganiach rang ATP Challenger Tour i ITF Futures w grze podwójnej, natomiast w grze pojedynczej w kategorii ATP Challenger Tour dwa razy dochodził do finału, lecz za każdym razem przegrywał. W narodowym zespole w Pucharze Davisa wystąpił po raz pierwszy w 2003 roku.
Najwyższe – 190. miejsce w singlu osiągnął podczas notowania 15 sierpnia 2011 roku. Dnia 1 kwietnia 2013 roku zanotował 17. pozycję w deblu, co było jego najwyższą lokatą.
W styczniu 2012 roku, po udanym przebrnięciu kwalifikacji, Duńczyk zadebiutował w imprezie wielkoszlemowej. W I rundzie Australian Open przegrał w trzech setach z Kevinem Andersonem. W grze podwójnej również swój udział zakończył na pierwszej rundzie.
Podczas Wimbledonu 2012 zwyciężył w zawodach gry podwójnej mężczyzn. W zawodach wystąpił dzięki dzikiej karcie przyznanej przez organizatorów. Razem z partnerem, którym był Jonathan Marray, pokonali rozstawione pary, w tym m.in. najbardziej utytułowanych deblistów – braci Bryan. W meczu o mistrzostwo zmierzyli się z Robertem Lindstedtem oraz Horią Tecău, z którymi wygrali 4:6, 6:4, 7:6(5), 6:7(5), 6:3[1]. Łącznie w cyklu ATP Tour zwyciężył w trzech turniejach z sześciu rozegranych finałów.
W 2022 roku zakończył karierę zawodową[2].
| Legenda |
|---|
| Wielki Szlem |
| Igrzyska olimpijskie |
| Tennis Masters Cup / ATP Finals |
| ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
| ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
| ATP International Series / ATP Tour 250 |
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 7 lipca 2012 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta |  Jonathan Marray |
 Robert Lindstedt Horia Tecău |
4:6, 6:4, 7:6(5), 6:7(5), 6:3 |
| Finalista | 1. | 23 września 2012 | Metz | Twarda (hala) | Johan Brunström |
 Nicolas Mahut Édouard Roger-Vasselin |
6:7(3), 4:6 |
| Finalista | 2. | 12 stycznia 2013 | Auckland | Twarda | Johan Brunström |
Colin Fleming Bruno Soares |
6:7(1), 6:7(2) |
| Zwycięzca | 2. | 5 stycznia 2014 | Ćennaj | Twarda | Johan Brunström |
 Marin Draganja Mate Pavić |
6:2, 4:6, 10–7 |
| Finalista | 3. | 13 kwietnia 2019 | Marrakesz | Ceglana |  Matwé Middelkoop |
 Jürgen Melzer Franko Škugor |
4:6, 6:7(6) |
| Zwycięzca | 3. | 5 maja 2019 | Monachium | Ceglana |  Tim Pütz |
Marcelo Demoliner Divij Sharan |
6:4, 6:2 |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
