Loading AI tools
Franciszek Sarnek (ur. 1 kwietnia 1888 w Dzikowie, zm. 1962) – major uzbrojenia Wojska Polskiego, inżynier.
 major uzbrojenia | |
| Data i miejsce urodzenia |
1 kwietnia 1888 |
|---|---|
| Data śmierci |
1962 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   | |
Urodził się 1 kwietnia 1888 w Dzikowie, w ówczesnym powiecie tarnobrzeskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Wincentego, bażantarnika[1]. Był starszym bratem Stanisława (ur. 10 maja 1890), kapitana piechoty rezerwy Wojska Polskiego[2][3], który był szkolnym kolegą Michała Żymierskiego vel Łyżwińskiego z Gimnazjum św. Anny w Krakowie (1902–1910)[4].
Franciszek był absolwentem Uniwersytetu Jagiellońskiego[1], a w latach 1910–1911 jednym z przywódców strajku na uczelni. W 1914 ukończył studia inżynierskie w Instytucie Chemicznym na Uniwersytecie w Nancy[5].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym c. i k. Pułk Artylerii Fortecznej Nr 2. Na stopień porucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 lipca 1915 w korpusie oficerów artylerii fortecznej, a na stopień nadporucznika rezerwy awansował ze starszeństwem z 1 sierpnia 1917[6][7][8].
W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej[5]. Od 10 lipca 1920 jako dowódca II dywizjonu 1 pułku artylerii polowej Litewsko-Białoruskiej był przydzielony do Grupy generała Aleksandra Boruszczaka[9][10]. Od wiosny 1921 był wykładowcą w Szkole Broni Chemicznej w Warszawie[5]. Od 1 czerwca 1921 jego oddziałem macierzystym był 6 dywizjon artylerii ciężkiej[11]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 151. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 5 pułk artylerii ciężkiej w Krakowie[12]. W 1923 został przydzielony do Oddziału II Sztabu Generalnego[13]. 1 maja tego roku objął kierownictwo Referatu Technicznego, w którym aktywnie prowadzono badania i sporządzano opracowania związane głównie z wojną chemiczną[14]. Służbę w Oddziale II SG zakończył 31 października 1924 i udał się na urlop bezpłatny[15]. W czasie urlopu pełnił funkcję dyrektora firmy „Protekta”[16], zamieszaną niedługo potem w aferę masek przeciwgazowych, związaną z nazwiskiem gen. Michała Żymierskiego[17]. Formalnie pozostawał oficerem przydzielonym do Oddziału II SG do 6 czerwca 1925, kiedy to ogłoszono jego przydział do Okręgowego Zakładu Uzbrojenia Nr 1 jako nadliczbowego[18]. W międzyczasie został przeniesiony z korpusu oficerów artylerii do korpusu oficerów uzbrojenia[19]. Później został przeniesiony do rezerwy. Po zakończeniu służby wojskowej został szefem francuskiej firmy handlowej „Degueschau”[20] („Tehaszo”) w Warszawie[16]. W lipcu 1927 w procesie przeciwko generałowi Żymierskiemu złożył zeznania jako świadek[17][20][16].
W 1926 wspólnie z majorem Zygmuntem Wojnicz-Sianożęckim opublikował książkę „Wojna chemiczna i obrona kraju”, do której przedmowę napisał Ignacy Mościcki.
Był żonaty z Leokadią z Bednarskich (ur. 29 stycznia 1901 w Warszawie)[21]. W 1931 przeprowadził się z żoną z Warszawy do Poznania i 30 maja został zameldowany przy ul. Mickiewicza 21/25 m. 7[21]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto. Posiadał przydział w rezerwie do Kadry 1 Oddziału Służby Uzbrojenia[22].
- Krzyż Walecznych[23][24]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[25]
- Krzyż Wojskowy Karola[25]
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
