Franciszek Grzegorz Lubomirski

Franciszek Grzegorz Lubomirski (ur. 1752, zm. 1812) – polski książę.

Franciszek Grzegorz Lubomirski

Portret autorstwa nieznanego artysty
Herb Lubomirskich używany też przez przedstawicieli rodziny. Alternatywne nazwy Druszyna, Szreniawa bez Krzyża, Corrulus, Curvatura, Krzywaśnic, Krzywaśny
Rodzina	Lubomirscy herbu Drużyna
Data urodzenia	1752
Data śmierci	1812
Ojciec	Jerzy Ignacy Lubomirski
Matka	Joanna Lubomirska
Żona	Agata Lubomirska z d. Mossakowska Anna z Dobrzańskich Lubomirska
Dzieci	Pelagia Lubomirska (1788 –1829) Teofila Lubomirska (1789 –1819) Jerzy Roman Lubomirski (1799 – 1865) Adam Hieronim Lubomirski (1812-1873)
Odznaczenia

Życiorys

Osobny artykuł: Drzewo genealogiczne Lubomirskich herbu Drużyna.

Syn Jerzego Ignacego Lubomirskiego i Joanny Lubomirskiej (Joanny von Stein zu Juttingen); linii rzeszowsko – rozwadowskiej.

Po bezpotomnej śmierci Teodora Hieronima, majątek i Rzeszów przeszedł w ręce Franciszka. Po pierwszym rozbiorze miasto znalazło się w granicach Austrii, władze austriackie, wprowadziły szereg zamian administracyjnych i dokonały nowego podziału szlachty. Franciszek Lubomirski, z racji urodzenia i majątku został zaliczony do magnatów i stanu panów, jako jeden z 11 książąt Galicji. Franciszek na mocy ugody z rodzeństwem i matką przejął w 1763 r. klucz rozwadowski i miżyniecki, wsie z folwarkami i wszystkimi przyległościami oraz majątek Husów z folwarkiem. Po spłaceniu długów, ciążących na dobrach rzeszowskich przejął je ostatecznie w 1783 r. Franciszek przeniósł się z zamku w Rzeszowie, do Charzewic, które stały się stałą siedzibą Lubomirskich linii rzeszowskiej^[1]. Zamieszkał we dworze zbudowanym przez jego ojca, a w latach 1782–1786 wybudował na obrzeżach Charzewic, neoklasyczny, piętrowy gmach nazywany „zamkiem” lub „willą książęcą”. Jego parter zajmował zarząd rozwadowskiego dominium, zaś piętro wykorzystywała okresowo rodzina książęca^[2].

W 1775 roku był członkiem loży wolnomularskiej Trzy Orły Białe^[3].

Kawaler Orderu Św. Stanisława, szambelan cesarski, arcykomorzy wielki koronny Królestwa Galicji.

Żonaty dwukrotnie; z Agatą Mossakowską (ur. 1757, zm. 1797) i Anną Dobrzańską (ur. 1773, zm. 1819)^[4]. Jego pierwsza żona, Agata Mossakowska herbu Jastrzębiec, w 1785 roku założyła osadę Agatówka nazwaną tak od jej imienia^[5].

Pochowany w krypcie klasztoru franciszkanów w Rozwadowie^[6].