Loading AI tools
powłoka do pokrywania starogreckiej ceramiki Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Firnis (niem. werniks, z łac. vernix, vernisium)[uwaga 1] – rodzaj materiału do angobowania wyrobów ceramicznych stosowany w starożytnej Grecji.
Sporządzany z glinki zawierającej tlenek żelaza, zmieszanej z węglanem sodu i węglanem potasu[1], z dodatkiem wywarów roślinnych, po przefermentowaniu[2]. Powlekano nim naczynia, następnie suszono, malowano i wypalano. Podczas wypalania firnis ulegał stopieniu, trwale łączył się z podłożem i wskutek redukcji tlenu zyskiwał odpowiednią barwę[1].
Naczynia wypalano w temperaturze 600–800 °C, kontrolując dopływ tlenu[3]. Najpierw stosowano atmosferę utleniającą, następnie redukcyjną (w tej fazie tlenki żelaza zawarte w glince przybierały kolor od fioletowego do czarnego). Po tym następował etap utleniający, w którym naczynie otrzymywało lśniącą powierzchnię odporną na wodę[2].
Technika ta odegrała ważną rolę w malarstwie wazowym w stylu czarnofigurowym i czerwonofigurowym.
Efekt firnisowania ceramiki próbował odtworzyć w XVIII wieku J. Wedgwood w wyrobach czarnej ceramiki bazaltowej[3].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
