Loading AI tools
oficer dyplomowany Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Feliks Kwiatek, właśc. Efraim Kwiatek, ps. „Włada” (ur. 5 lipca 1886 w Płocku, zm. 14 września 1965 w Łodzi) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, żołnierz Legionów Polskich, dziennikarz, członek Polskiej Partii Socjalistycznej.
 Grupa oficerów 1 pułku piechoty Legionów Polskich internowana w Benjaminowie. Ppor. Feliks Kwiatek siedzi pierwszy od lewej | |
 podpułkownik dyplomowany piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia |
5 lipca 1886 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
14 września 1965 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1934 i 1939–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef sztabu okręgu korpusu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     | |
Urodził się w rodzinie żydowskiego kupca, Fiszela Kwiatka. Był młodszym bratem Józefa (1874–1910), działacza socjalistycznego i dziennikarza[1]. Od 1902 był członkiem PPS, rok później rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Publikował m.in. w czasopiśmie socjalistycznym Promień pod pseudonimem „Włada”[1]. Od 1905 był studentem Uniwersytetu w Bernie. W 1906, gdy doszło do rozłamu wewnątrz PPS, Kwiatek znalazł się pośród zwolenników PPS – Frakcji Rewolucyjnej. Później, w 1907, został członkiem Okręgowego Komitetu Robotniczego PPS w Łodzi, a potem także OKR PPS w Lublinie. Aresztowany przez władze rosyjskie 6 stycznia 1908. W grudniu 1908 został zwolniony. Nakazano mu także opuszczenie granic Imperium Rosyjskiego. Kwiatek znalazł się w Krakowie. Tam zaangażował się w działalność w Szkole Bojowej PPS[2]
Od 7 sierpnia 1914 był członkiem Związku Strzeleckiego, do którego zgłosił się na ochotnika. Początkowo był dowódcą 1 plutonu 9 kompanii strzeleckiej, a później 2 kompanii V batalionu 1 pułku piechoty Legionów Polskich. 9 października 1914 został awansowany na podporucznika piechoty. Następnie trafił do 3 kompanii VI batalionu 1 pułku piechoty Legionów. 26 lutego 1915 został dowódcą 1 plutonu 4 kompanii 1 pułku piechoty Legionów. W wyniku kryzysu przysięgowego został zwolniony ze służby w Legionach Polskich i internowany w obozie w Beniaminowie[2].
Od listopada 1918 służył w Wojsku Polskim. 2 stycznia 1920 roku został przydzielony do Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie, w charakterze słuchacza II Kursu. Od kwietnia tego roku walczył na wojnie z bolszewikami. Od stycznia 1921 roku kontynuował naukę w Wyższej Szkole Wojennej jako słuchacz I Kursu Normalnego. We wrześniu 1921 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału I Sztabu Generalnego w Warszawie na stanowisko kierownika referatu. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 306. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był wówczas 1 pułk piechoty Legionów[3]. 1 grudnia 1924 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 82. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W 1923 roku został przeniesiony etatowo do 50 pułku piechoty w Kowlu z pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku w Sztabie Generalnym[5]. Z dniem 1 stycznia 1925 roku został przeniesiony do 85 pułku piechoty w Nowej Wilejce na stanowisko dowódcy I batalionu[6][7][8]. Z dniem 1 stycznia 1926 roku został przydzielony do dowództwa 28 Dywizji Piechoty w Warszawie na stanowisko szefa sztabu, pozostając oficerem nadetatowym 85 pp[9][10]. W maju 1926 roku, w czasie zamachu stanu opowiedział się po stronie marszałka Józefa Piłsudskiego. 12 maja został przydzielony do sztabu Grupy „Warszawa” pod dowództwem generała Gustawa Orlicz-Dreszera w charakterze szefa Oddziału I. 17 maja, po rozwiązaniu grupy, powrócił na stanowisko szefa sztabu 28 DP[11].
W październiku 1926 roku powrócił do Oddziału I Sztabu Generalnego na stanowisko szefa wydziału[12]. 29 listopada 1927 roku ogłoszono jego przeniesienie do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko szefa sztabu[13][14]. W czerwcu 1930 roku otrzymał przeniesienie do 19 pułku piechoty we Lwowie na stanowisko dowódcy pułku[15][16][17]. W grudniu 1933 roku nie uzyskał wymaganej liczby głosów inspektorów armii by awansować na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku (osiem głosów za i dziesięć głosów przeciwnych). W kwietniu 1934 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska. Z dniem 31 lipca 1934 roku został przeniesiony w stan spoczynku[18].
Sprawował funkcję dyrektora biura Izby Przemysłowo–Handlowej przy Ministerstwie Przemysłu i Handlu. Od 3 września 1939 roku pełnił służbę w Dowództwie Obrony Warszawy na stanowisku szefa Oddziału I Organizacyjnego[19]. Po kapitulacji stolicy przebywał w niemieckiej niewoli, w Oflagu VII A Murnau, a następnie Oflagu VI B Dössel[2].
Po powrocie do Polski w 1945, przez pewien czas zajmował stanowisko dyrektora administracyjnego w Centrali Zbytu i Porcelany, Fajansu i Wyrobów Szklanych. W 1947 oskarżono go o nieprawidłowości w zarządzaniu tym podmiotem. W wyniku procesu, Kwiatka skazano na 5 lat więzienia. Ze względu na ciężką chorobę (gruźlicę), sąd zadecydował o zwolnieniu go przed odbyciem kary. Został zrehabilitowany w 1957, przywrócono mu również prawo do emerytury. Zmarł w Łodzi 14 września 1965 roku[2].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
.png){kind=small}
