Remove ads
Eugeniusz Sylwester Wyrwicki (ur. 30 grudnia 1901 w Pabianicach, zm. 7 czerwca 1940 w Rouen) – major dyplomowany pilot Wojska Polskiego.
 | |
 major dyplomowany pilot | |
| Data i miejsce urodzenia |
30 grudnia 1901 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 czerwca 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1920–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
32 pułk piechoty |
| Stanowiska |
dowódca eskadry |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka, |
| Odznaczenia | |
    | |
.svg){kind=small}
Urodził się w Pabianicach, w rodzinie Jakuba (ur. 1882), stelmacha-kołodzieja, i Weroniki (ur. 1887), krawcowej-szwaczki[1]. Był bratem Dobrosława (1900–1986), doktora wszech nauk lekarskich, i Wandy, nauczycielki[1]. Oboje rodzice, po wybuchu powstania warszawskiego, zostali przesiedleni do Dulagu 121 w Pruszkowie, skąd 12 sierpnia 1944 przybyli do obozu koncentracyjnego Auschwitz, lecz przeżyli[1][2].
W listopadzie 1918 roku, wraz ze swoim bratem, brał udział w rozbrajaniu żołnierzy pruskich. Brał udział w wojnie polsko-radzieckiej, za co otrzymał możliwość bezpłatnych studiów, ale nie skorzystał z niej i w 1920 roku zgłosił się ochotniczo do Wojska Polskiego. W 1923 roku ukończył Oficerską Szkołę Piechoty. 2 lipca 1923 roku Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 46. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3], a minister spraw wojskowych wcielił do 32 pułku piechoty w Modlinie[4][5][6].
Rok później zgłosił się na ochotnika do służby w lotnictwie. Został skierowany do Niższej Szkoły Pilotów w Bydgoszczy, a potem także do Wyższej Szkoły Pilotów w Grudziądzu. W grudniu 1925 roku przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów aeronautycznych z równoczesnym wcieleniem do 6 pułku lotniczego we Lwowie[7]. Od 1928 roku służył w 3 pułku lotniczym w Poznaniu[8].
W listopadzie 1929 roku uczestniczył w zdjęciach walk powietrznych do filmu „Gwiaździsta eskadra”. 12 listopada tego roku, w czasie jednej z walk stoczonej na wysokości około 800 metrów nad ziemią, uderzył podwoziem swojej maszyny Blériot-SPAD S.61C1 o prawe górne skrzydło samolotu Potez XV pilotowanego przez por. pil. Jana Bilskiego. W wyniku kolizji skrzydło oderwało się od kadłuba, a samolot porucznika Bilskiego wpadł w korkociąg i runął na ziemię. Pilot oraz obserwator, ppor. Feliks Szczęsny Lipiński, ponieśli śmierć. Obaj lotnicy nie posiadali spadochronów. Porucznik Wyrwicki lądował przymusowo w Krzyżownikach. W trakcie lądowania samolot został rozbity. Pilot wyszedł z kraksy bez szwanku[uwaga 1][9].
W latach 1931–1933 był słuchaczem XII Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1933 roku, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera dyplomowanego, został przydzielony do Departamentu Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych. Przeniesiony na własną prośbę do 1 pułku lotniczego w Warszawie. 22 listopada 1934 roku objął dowództwo 113 eskadry myśliwskiej. Jako „młody i zdolny oficer, utalentowany pilot myśliwski, w szybkim tempie doprowadził jednostkę do wyników stawiających ją na poziomie najlepiej wyszkolonych eskadr myśliwskich 1 pułku lotniczego”[10]. W 1935 roku ukończył kurs dowódców eskadr, a z dniem 1 listopada 1936 roku zdał dowództwo eskadry. Był wykładowcą w Wyższej Szkole Lotniczej w Warszawie (od 1937 roku). Od czerwca 1939 roku szef sztabu Brygady Pościgowej. Był jednym z twórców systemu wczesnego ostrzegania – pierwszego jakiego użyto na świecie – dla Brygady Pościgowej umożliwiającemu naprowadzanie na niemieckie samoloty dokonujące ataków na Warszawę.
Od 1 do 7 września w sztabie Brygady Pościgowej. 7 września wraz z Brygadą Pościgową przebazowany pod Lublin. 10 września otrzymuje zadanie zwiadu lotniczego w okolicach Warszawy. Wyrwicki na P.11 wylądował na lotnisku na Mokotowie i zameldował się w Naczelnym Dowództwie, gdzie otrzymał rozkaz dostarczenia map sztabowych dla będących w okrążeniu Armii „Poznań” i „Pomorze”. 18 września Brygada Pościgowa otrzymała rozkaz ewakuowania do Rumunii. 17 września major Wyrwicki pilotując RWD-13 przewiózł z lotniska Petlikowice k. Buczacza do Warszawy rozkazy Naczelnego Wodza dla dowództwa obrony miasta[11]. Przy lądowaniu na Lotnisku Mokotowskim samolot został rozbity[11]. Wyrwicki otrzymał myśliwiec P.11a, którym wykonał loty łącznikowe do Modlina, gdzie zrzucał też środki opatrunkowe[12]. Udało mu się również dokonać nalotów na niemieckie pozycje na obrzeżach Warszawy[potrzebny przypis]. W obliczu kapitulacji Warszawy, Wyrwicki postanowił przedostać się za granicę. 22 września 1939 roku, po zdemontowaniu fotela w jednoosobowym P.11a, bez spadochronów, zabrał ze sobą do kabiny ppłk. Mateusza Iżyckiego i udało im się opuścić Warszawę, a następnie dotrzeć na Węgry[uwaga 2][12][11].
Po przedostaniu się do Francji był instruktorem. Potem został mianowany dowódcą 4 dywizjonu myśliwskiego. Braki odpowiedniej ilości sprzętu sprawiły, że dywizjon nie został uformowany, a od 3 czerwca 1940 roku Wyrwicki został dowódcą polskiego podwójnego klucza frontowego nr 7 „Wy” – wchodzącego w skład francuskiego II/10 dywizjonu myśliwskiego (Groupe de Chasse II/10) latającego na samolotach Bloch MB.152 i stacjonującego w Bernay leżącym w okolicach Amiens.
7 czerwca 1940 roku, o 4:00, 11 samolotów Groupe de Chasse II/10 wystartowało z Bernay na tzw. wymiatanie, czyli rodzaj patrolu którego celem jest atakowanie napotkanych przypadkiem samolotów nieprzyjaciela. Około godziny 6:30 w okolicach Amiens natknięto się na sześć Bf 109 i dużą liczbę Bf 110, które lecąc od strony słońca, nie zostały dostrzeżone przez pilotów Groupe de Chasse zanim nie zaatakowały, a do których przyłączyły się wspomniane Bf-109. Wskutek ataku Niemców, francusko-polski dywizjon został rozproszony, a po zestrzeleniu jednego z francuskich pilotów, pozostali Francuzi wycofali się. Czterej Polacy – mjr Wyrwicki, ppor. Dudwał, ppor. Poniatowski i ppor. Radomski, zostali sami.
Podporucznik Radomski zauważył zestrzelenie jednego z polskich samolotów. Utraciwszy kontakt z pozostałymi dwoma, wycofał się i bezpiecznie wylądował. Był jedynym Polakiem, który wrócił z tej walki. Podporucznik Dudwał zginął, gdy siła wybuchu jego samolotu wyrzuciła go z kabiny. Pilot spadł na ziemię nie otwierając spadochronu. Dwaj pozostali piloci – major Wyrwicki i ppor. Poniatowski zostali ranni, lądowali przymusowo i zmarli w wyniku odniesionych ran. Major Wyrwicki zmarł w szpitalu w Rouen. Został pochowany na cmentarzu wojennym w d’Auberive nad Marną (grób nr 284).
Eugeniusz Wyrwicki był żonaty z Felicją, z którą miał dwoje dzieci: Zofię i Bogumiła. Bogumił Wyrwicki, który brał udział w powstaniu warszawskim, zginął w obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau.
Remove ads
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 12095 (pośmiertnie, rozkaz Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych nr 5/41)
- Złoty Krzyż Zasługi
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1937)[13]
- Polowa Odznaka Pilota
- Krzyż Wojenny (Francja)
- Według Andrzej Morgała: Samoloty wojskowe w Polsce 1924–1939, Warszawa: Bellona, 2003, s. 20, 407, wyskoczył ze spadochronem.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
Remove ads