Eugeniusz Ślaski

Eugeniusz Ślaski^[a] (ur. 12 stycznia 1873 w majątku Tadulin, zm. 24 października 1935 w Glinczu) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Eugeniusz Ślaski

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	12 stycznia 1873 Tadulin
Data i miejsce śmierci	24 października 1935 Nowy Glincz
Przebieg służby
Lata służby	do 1927
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	4 Dywizja Kawalerii
Stanowiska	dowódca dywizji
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Generał Eugeniusz Ślaski – drugi od lewej

Życiorys

Urodził się 12 stycznia 1873 roku w majątku Tadulin, w ówczesnej guberni witebskiej, w rodzinie Marcina^[4][5]. W 1895 roku ukończył szkołę oficerów kawalerii w Jelizawietgradzie i został mianowany podporucznikiem służby zawodowej w Armii Imperium Rosyjskiego. W trakcie I wojny światowej awansował na podpułkownika. W 1917 roku przeszedł do I Korpusu Polskiego, gdzie był najpierw dowódcą szwadronu, a następnie dywizjonu 2 pułku ułanów.

4 listopada 1918 roku przyjęty został do Wojska Polskiego w stopniu pułkownika. W czasie wojny z bolszewikami dowodził kolejno: Pułkiem Jazdy Tatarskiej (od 27 kwietnia 1919 roku^[6]), 13 pułkiem ułanów i IX Brygadą Jazdy.

Od października 1920 roku był inspektorem kawalerii w Dowództwie Okręgu Generalnego „Łódź” w Łodzi i dowódcą IX Brygady Jazdy. Od września 1921 roku dowodził IV Brygadą Jazdy. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii), a jego oddziałem macierzystym był 25 pułk Ułanów Wielkopolskich^[7]. Z dniem 15 maja 1923 roku został mianowany szefem Departamentu II Jazdy Ministerstwa Spraw Wojskowych^[8][9].

31 marca 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 4. lokatą w korpusie generałów^[10].

29 kwietnia 1924 roku kierowany przez niego departament został przemianowany na Departament II Kawalerii^[11]. 1 czerwca tego roku został mianowany dowódcą 4 Dywizji Kawalerii we Lwowie^[12][1]. 15 października 1925 roku został mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego^[13]. W grudniu 1925 roku został przeniesiony do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie z równoczesnym czasowym powierzeniem obowiązków zastępcy dowódcy okręgu korpusu^[14]. 6 maja 1926 roku został mianowany dowódcą 8 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Starogardzie^[15]. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[16][17]. Na emeryturze zamieszkał w Glinczu^[18]. Tam 24 października 1935 roku zmarł^[4]. Pochowany w Żukowie.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6692 (10 maja 1922)^[19]
• Medal Zwycięstwa^[20]

Awanse

• chorąży – 1893
• podporucznik – 1897
• porucznik – 1900
• rotmistrz – 1907
• podpułkownik – 1917

Uwagi

1. W latach 20. XX w. w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Eugeniusz I Ślaski”^[1], w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie Eugeniusza II Ślaskiego (ur. 27 lipca 1899), porucznika 5 dywizjonu samochodowego^[2], a później porucznika pospolitego ruszenia^[3].