Entalpia swobodna , funkcja Gibbsa , energia swobodna Gibbsa [1] ; symbol
g
{\displaystyle g}
lub
G
{\displaystyle G}
[uwaga 1] – potencjał termodynamiczny zdefiniowany następująco:
G
=
U
+
p
V
−
T
S
,
{\displaystyle G=U+pV-TS,}
Willarda Gibbsa 1873 wykres dostępnej energii (entalpii swobodnej), który ukazuje płaszczyznę prostopadłą do osi
v
{\displaystyle v}
(objętości ) i przechodzącą przez punkt A, który przedstawia stan początkowy ciała. MN jest sieczną powierzchni energii rozproszonej .
Q
ε
{\displaystyle \mathrm {Q} \varepsilon }
i
Q
η
{\displaystyle \mathrm {Q} \eta }
są siecznymi płaszczyzn
η
=
0
{\displaystyle \eta =0}
i
ε
=
0
,
{\displaystyle \varepsilon =0,}
i dlatego są równoległe odpowiednio do osi
ε
{\displaystyle \varepsilon }
(energii wewnętrznej ) i
η
{\displaystyle \eta }
(entropii ). AD i AE są energią wewnętrzną i entropią ciała w jego stanie początkowym, AB i AC odpowiednio jego dostępną energią (entalpią swobodną) i jego pojemnością dla entropii (ilość entropii, o którą entropia ciała może być zwiększona bez zmiany energii wewnętrznej ciała lub zwiększenia jego objętości).
co jest równoważne:
G
=
H
−
T
S
=
A
+
p
V
,
{\displaystyle G=H-TS=A+pV,}
gdzie:
U
{\displaystyle U}
– energia wewnętrzna układu,
S
{\displaystyle S}
– entropia układu,
p
,
{\displaystyle p,}
V
{\displaystyle V}
– ciśnienie i objętość układu,
T
{\displaystyle T}
– temperatura bezwzględna układu,
H
{\displaystyle H}
– entalpia ,
A
{\displaystyle A}
– energia swobodna Helmholtza .
Z innymi potencjałami termodynamicznymi entalpia swobodna związana jest przez relacje:
G
=
∑
i
=
1
r
μ
i
n
i
{\displaystyle G=\sum _{i=1}^{r}{\mu _{i}n_{i}}}
[3]
d
G
=
−
S
d
T
+
V
d
p
−
d
W
e
+
∑
i
=
1
r
μ
i
d
n
i
{\displaystyle dG=-SdT+Vdp-dW_{e}+\sum _{i=1}^{r}{\mu _{i}dn_{i}}}
[4] ,
stąd:
S
=
−
(
∂
G
∂
T
)
p
,
n
1
,
…
,
n
r
{\displaystyle S=-\left({\frac {\partial G}{\partial T}}\right)_{p,n_{1},\dots ,n_{r}}}
[5] ,
V
=
(
∂
G
∂
p
)
T
,
n
1
,
…
,
n
r
{\displaystyle V=\left({\frac {\partial G}{\partial p}}\right)_{T,n_{1},\dots ,n_{r}}}
[5] ,
μ
i
=
(
∂
G
∂
n
i
)
p
,
T
,
n
j
≠
i
{\displaystyle \mu _{i}=\left({\frac {\partial G}{\partial n_{i}}}\right)_{p,T,n_{j\neq i}}}
[6] ,
gdzie:
r
{\displaystyle r}
– liczba składników (różnych substancji),
μ
i
{\displaystyle \mu _{i}}
– potencjał chemiczny
i
{\displaystyle i}
-tego składnika,
W
e
{\displaystyle W_{e}}
– praca nieobjętościowa np. elektryczna.
Entalpia swobodna w przemianach izotermiczno -izobarycznych
(
d
p
=
0
,
d
T
=
0
)
{\displaystyle (\mathrm {d} p=0,\ \mathrm {d} T=0)}
jest równa maksymalnej pracy nieobjętościowej
d
G
=
d
W
m
a
x
,
{\displaystyle dG=dW_{\mathrm {max} },}
np. elektrycznej, którą można uzyskać w takiej przemianie. Dlatego odgrywa dużą rolę w elektrochemii .
W procesach samorzutnych przebiegających pod stałym ciśnieniem oraz w stałej temperaturze entalpia swobodna nie wzrasta (maleje lub zachowuje wartość). Kryterium to jest często stosowane, gdyż reakcje chemiczne oraz zmiany stanów skupienia przebiegają często przy stałym ciśnieniu, a przy możliwej zmianie objętości. Reakcja zachodzi samorzutnie przy stałym ciśnieniu i określonej temperaturze, tylko gdy entalpia swobodna substratów jest nie mniejsza od entalpii swobodnej produktów[7] .
Warunek kierunku przebiegu reakcji zapisuje się matematycznie:
d
G
T
,
p
⩽
0.
{\displaystyle dG_{T,p}\leqslant 0.}
Małą literę stosuje się w ujęciu ogólnym, dużą dla wielkości molowej[2] .
Peter William P.W. Atkins Peter William P.W. , Chemia fizyczna , Wydawnictwo Naukowe PWN , 2001, ISBN 83-01-13502-6 .
Witold W. Tomassi Witold W. , Helena H. Jankowska Helena H. , Chemia fizyczna , Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1980, ISBN 83-204-0179-8 .
Kacper K. Zalewski Kacper K. , Wykłady z termodynamiki fenomenologicznej i statystycznej , Warszawa: PWN, 1978.