Emmanuel Macron
prezydent Francji od 2017 roku Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
ⓘ (wym. [emanɥɛl makʁɔ̃]]; ur. 21 grudnia 1977 w Amiens[1]) – francuski polityk, urzędnik państwowy i bankowiec. Minister gospodarki, przemysłu i cyfryzacji w latach 2014–2016, od 2017 prezydent Republiki Francuskiej i z urzędu współksiążę Andory.
 Emmanuel Macron (2024) | |
| Pełne imię i nazwisko |
Emmanuel Jean-Michel Frédéric Macron |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
21 grudnia 1977 |
| Prezydent Republiki Francuskiej | |
| Okres |
od 14 maja 2017 |
| Przynależność polityczna | |
| Pierwsza dama | |
| Poprzednik | |
| Współksiążę Andory | |
| Okres |
od 14 maja 2017 |
| Poprzednik | |
| Minister gospodarki, przemysłu i cyfryzacji Francji | |
| Okres |
od 25 sierpnia 2014 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
 | |
| Odznaczenia | |
       _-_ribbon_bar.gif){kind=small}          | |
_01.jpg)
.jpg)
.jpg)
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Wykształcenie
Kształcił się w jezuickim liceum w Amiens, następnie w paryskiej szkole średniej Lycée Henri-IV[2]. Uzyskał dyplom DEA z zakresu filozofii na Université de Paris X, został także absolwentem Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu oraz École nationale d’administration[1]. W latach 1999–2001 był asystentem filozofa Paula Ricœura[2] i współpracował przy wydaniu jego książki La Mémoire, l’histoire, l’oubli. Przez dziesięć lat uczył się gry na fortepianie[3].
Działalność zawodowa i polityczna do 2017
Po ukończeniu studiów został członkiem korpusu inspektorów finansowych w ramach Inspection générale des finances, państwowej służby zajmującej się audytem i kontrolą[1]. Od 2006 do 2009 był członkiem Partii Socjalistycznej[4]. W 2007 został zastępcą referenta komisji kierowanej przez Jacques’a Attali i zajmującej się kwestią wzrostu gospodarczego Francji[2]. W 2008 przeszedł do pracy w bankowości inwestycyjnej w (kontrolowanym przez rodzinę Rothschildów) Rothschild & Cie Banque, gdzie był zatrudniony do 2012[1]. Zajmował się w szczególności zakupem przez szwajcarskie przedsiębiorstwo Nestlé filii koncernu Pfizer o wartości ponad 9 miliardów euro[5].
W latach 2012–2014 pełnił funkcję zastępcy sekretarza generalnego Pałacu Elizejskiego w administracji prezydenta François Hollande’a[5]. 26 sierpnia 2014 objął stanowisko ministra gospodarki, przemysłu i cyfryzacji w rządzie Manuela Vallsa, zastępując Arnauda Montebourga[6]. W trakcie urzędowania popadł w spory z działaczami związków zawodowych[7]. Jednocześnie zyskał osobistą popularność, zaczął być uwzględniany w sondażach przeprowadzanych na potrzeby wyborów prezydenckich w 2017. W kwietniu 2016 założył własny ruch polityczny pod nazwą En Marche!, pozycjonując go jako ugrupowanie niebędące ani lewicą, ani prawicą[8]. Jego polityczne zaangażowanie zostało w lipcu tegoż roku publicznie skrytykowane przez prezydenta[9]. 30 sierpnia Emmanuel Macron odszedł z urzędu ministra[7]
Wybory i prezydentura
Wraz z odejściem z rządu zadeklarował start w wyborach prezydenckich w 2017 jako kandydat niezależny, odmawiając udziału w prawyborach zorganizowanych przez socjalistów, w których ostatecznie zwyciężył Benoît Hamon[10]. Poparcie dla jego kandydatury wyrazili politycy z różnych stron sceny politycznej, między innymi François Bayrou, Daniel Cohn-Bendit, Bertrand Delanoë, Bernard Kouchner, Dominique Perben[11] i Manuel Valls[12].
W pierwszej turze wyborów 23 kwietnia 2017 otrzymał 8,7 miliona głosów (24,01%), zajmując 1. miejsce spośród 11 pretendentów[13]. Przeszedł do drugiej tury razem z eurosceptyczną kandydatką Marine Le Pen z Frontu Narodowego, która uzyskała poparcie na poziomie 21,30%[13]. Bezpośrednio po ogłoszeniu sondażowych wyników głosowania poparcie dla niego zadeklarowali François Fillon (zajął 3. miejsce) oraz Benoît Hamon (zajął 5. miejsce)[14]. W drugiej turze wyborów 7 maja 2017 otrzymał 20,7 miliona głosów (66,10%), wygrywając tym samym wybory[15] i stając się najmłodszą osobą wybraną na ten urząd[16]. Dzień po wyborach ustąpił z funkcji przewodniczącego swojego ugrupowania[17].
14 maja 2017 Emmanuel Macron został zaprzysiężony na prezydenta Republiki Francuskiej[18]. Następnego dnia powołał na urząd premiera Édouarda Philippe’a z partii Republikanie[19], a także udał się z pierwszą wizytą zagraniczną do Berlina, gdzie spotkał się z kanclerz Niemiec Angelą Merkel[20][21]. W lipcu 2020 na nowego premiera wyznaczył Jeana Castex[22].
W marcu 2022 Emmanuel Macron oficjalnie ogłosił, że będzie ubiegał się o reelekcję w kwietniowych wyborach prezydenckich[23]. W pierwszej turze wyborów z 10 kwietnia 2022 otrzymał 9,8 miliona głosów (27,85%), zajmując 1. miejsce spośród 12 kandydatów[24]. Przeszedł do drugiej tury, w której jego konkurentką została ponownie Marine Le Pen (która uzyskała poparcie na poziomie 23,15%)[24]. Spośród innych kandydatów poparcie dla niego zadeklarowali Valérie Pécresse, Yannick Jadot i Anne Hidalgo[25]. W drugiej turze wyborów z 24 kwietnia 2022 Emmanuel Macron został większością głosów wybrany na drugą kadencję, otrzymując 18,8 miliona głosów (58,54%)[26]. 7 maja 2022 został zaprzysiężony na drugą kadencję[27]. W jej trakcie powoływał kolejnych premierów: Élisabeth Borne[28] i Gabriela Attala[29].
We wrześniu 2022 prezydenckie ugrupowanie LREM zmieniło nazwę na Renaissance, a Emmanuel Macron został jego honorowym przewodniczącym[30]. 9 czerwca 2024, po podaniu sondażowych wyników wyborów europejskich wskazujących na słaby wynik jego formacji, ogłosił rozwiązanie Zgromadzenia Narodowego i zarządzenie przedterminowych wyborów parlamentarnych[31] (na 30 czerwca i 7 lipca). Najwięcej mandatów poselskich zdobyła koalicja lewicy, jednak żadne ze środowisk politycznych nie uzyskało większości w niższej izbie parlamentu. Emmanuel Macron odmówił powołania na premiera paryskiej urzędniczki Lucie Castets, której nominacji domagała się lewica[32]. Ostatecznie funkcję tę we wrześniu 2024 powierzył należącemu do Republikanów Michelowi Barnierowi[33].
Życie prywatne
_(cropped).jpg)
Jest synem profesora neurologii Jeana-Michela Macrona (ur. 1950)[34][35] i lekarki Françoise Noguès (ur. 1950). 20 października 2007 ożenił się z Brigitte Trogneux, która była jego nauczycielką w liceum jezuickim[36][37]. Emmanuel Macron poznał ją w wieku 15 lat, gdy ona miała 39 lat. Rok później zaczął się ich romans. Brigitte Trogneux była w tym czasie zamężna (rozwiodła się w 2006) i wychowywała trójkę dzieci[38].
Publikacje
- Emmanuel Macron: Révolution. Paryż: XO Éditions, 2016, s. 270. ISBN 978-2-84563-966-9.
- Emmanuel Macron: Macron par Macron. Paryż: Éditions de l’Aube, 2017, s. 152. ISBN 978-2-8159-2484-9.
Odznaczenia i wyróżnienia
- Ordery i odznaczenia
- Wielki Mistrz Legii Honorowej (2017, ex officio)
- Wielki Mistrz Narodowego Orderu Zasługi (2017, ex officio)
- Wielki Oficer Orderu Krzyża Południa (Brazylia, 2012)[39]
- Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego (Wielka Brytania, 2014)[40]
- Wstęga Orderu Orła Azteckiego (Meksyk, 2016)[41]
- Krzyż Wielki Orderu Zbawiciela (Grecja, 2017)
- Order Republiki (Tunezja, 2018)[42]
- Order Słonia (Dania, 2018)[43]
- Krzyż Wielki Orderu Białej Róży (Finlandia, 2018)[44]
- Krzyż Wielki Orderu Narodowego Lwa (Senegal, 2018)
- Wielka Wstęga Orderu Leopolda (Belgia, 2018)
- Wielki Oficer Orderu Narodowego (Wybrzeże Kości Słoniowej, 2019)[45]
- Kawaler Krzyża Wielkiego Udekorowany Wielką Wstęgą Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (Włochy, 2021)[46]
- Order Zajeda (Zjednoczone Emiraty Arabskie, 2022)[47]
- Krzyż Wielki Orderu Łaźni (Wielka Brytania, 2023)[48]
- Order Królewski Serafinów (Szwecja, 2024)[49]
- Order Republiki (Mołdawia, 2024)[50]
- Nagrody i wyróżnienia
- Nagroda Karola Wielkiego (2018)[51].
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.