Elżbieta Wojnowska

Zadebiutowała na scenie w 12. roku życia w Teatrze Dramatycznym im. Adama Mickiewicza w Częstochowie rolą Nel w adaptacji powieści pt. W pustyni i w puszczy autorstwa Henryka Sienkiewicza^[1].

Po nauce w I Liceum Ogólnokształcącym im. Juliusza Słowackiego w Częstochowie ukończyła Studium Nauczycielskie w Cieszynie (kierunek wychowanie muzyczne) i była studentką historii sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Była wykładowcą PWSFTviT w Łodzi oraz Wyższej Szkole Aktorskiej Machulskich w Warszawie^[1].

W latach 1969–1972 współpracowała z orkiestrą Ośrodka Telewizyjnego w Katowicach oraz Estradą Opolską, podczas studiów z kabaretami i teatrzykami studenckimi. W 1973 wystąpiła na festiwalu FAMA w Świnoujściu, a w roku 1974 na XI Festiwalu Piosenki i Piosenkarzy Studenckich w Krakowie oraz XII Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu, zdobywając na obu główne nagrody za interpretację utworu „Zaproście mnie do stołu”^[2]. W tym samym roku Elżbieta Wojnowska wystąpiła gościnnie na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie. Zdobyła główną nagrodę (w kategorii recitali) na Ogólnopolskich Spotkaniach Estradowych w Rzeszowie (1984), taką samą na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu (za interpretację) w 1985. W 1985 przyznano jej nagrodę FIDOF na Festiwalu Piosenki w Dreźnie^[1].

Ze swymi recitalami piosenkarskimi występowała w Polsce i poza jej granicami (Moskwa, Praga, Budapeszt, Lublana, Paryż, Rostock, Londyn, Berlin). Kiedy, po dłuższej przerwie, wznowiła występy w listopadzie 1999 roku – recitalem w studiu radiowej „Trójki” – została bardzo dobrze przyjęta zarówno przez krytykę, jak i publiczność, czego dowodem nagrania z tego koncertu (oraz występu w 2000), które zebrane zostały na płycie Zaproście mnie do stołu z 2000 r.^{[potrzebny przypis]} Poetycki recital Wojnowskiej i towarzyszącego jej na fortepianie Włodka Pawlika, w ramach Warszawskiej Jesieni Poezji 2002 był transmitowany (i rejestrowany) przez Polskie Radio. 23 kwietnia 2004 roku we Wrocławiu odbył się koncert z okazji 30-lecia pracy artystycznej Elżbiety Wojnowskiej. W 2014 roku wystąpiła na uroczystym koncercie 25 lat! Wolność – kocham i rozumiem! na 51. KFPP. Wykonała piosenkę „Mury” z repertuaru Jacka Kaczmarskiego^[3]. Jubileuszowy koncert z okazji 40-lecia pracy twórczej odbył się 10 listopada 2014 w Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego^[4].

Role teatralne

Nel – W pustyni i w puszczy
Isia – Wesele
Jenny Stewart – Drewniana miska
gościnie w Teatrze STU w spektaklach Markietanki i Kobiety na tyłach wojsk w walce o pokój według Brechta.

Występy w telewizji^{[potrzebny przypis]}

1975 – Film telewizyjny Podróże z Hagawem
1976 – Recital Zaduszki poetyckie
1977 – Recital według scenariusza Magdy Umer
1981 – Recital pieśni do wierszy Leszka Aleksandra Moczulskiego z muzyką Jacka Zielińskiego (13 maja 1981);
1986 – Recital songów Bertolta Brechta, w reż. Stefana Szlachtycza
1986 – Spektakl telewizyjny Gwóźdź Sokratesa – songi i wiersze Bertolta Brechta, scen. i reż.: Stefan Szlachtycz
1987 – Widowisko poetyckie Zawsze poezja ze mną – recital pieśni do wierszy Władysława Broniewskiego
1988 – Recital Moje piosenki z Włodzimierzem Nahornym TVP2
1991 – Widowisko telewizyjne Pieśni postne TVP1
1995 – Elżbieta i mężczyźni FAMA ’95, TVP2
1998 – Dziesięć utworów o miłości – recital sonetów i pieśni z muzyką Włodka Pawlika TVP2
2003 – Zaproście mnie do stołu – recital dla TV Polonia
2004 – Elżbieta Wojnowska śpiewa sonety Szekspira TVP2 i TVP Kultura – rejestracja koncertu 23 kwietnia 2004 roku w kościele św. Jana w Gdańsku na Festiwalu Szekspirowskim (z udziałem Włodka Pawlika – fortepian i Wrocławskiej Orkiestry Kameralnej „Leopoldinum”).

Silnym, o dźwięcznej, czystej barwie głosem śpiewała i śpiewa wiersze współczesnych poetów polskich (Bursy, Wojaczka, Poświatowskiej, Różewicza, Osieckiej i inni.), a także polskich i europejskich klasyków (Norwida, Wyspiańskiego, Brechta, Szekspira). Jej interpretacje wyróżnia szczególne ciepło i liryzm, co w połączeniu z dogłębnym zrozumieniem śpiewanego tekstu oraz perfekcją wykonania daje efekt doceniany również przez samych „śpiewanych” poetów. Marian Grześczak napisał o Wojnowskiej, że „mieszka w ich wierszach, a ich słowa stają się jej słowami” (Marian Grześczak, Słowa wojnowskie, „Poezja” 2001 rok). Muzykę pisali dla niej Henryk Alber, Janusz Strobel, Janusz Tylman, Włodek Pawlik i inni. Wojnowska śpiewa również własne kompozycje lub wykorzystuje utwory Kurta Weilla czy Hansa Eislera^{[potrzebny przypis]}.

Przez 30 lat była żoną dziennikarza Andrzeja (Ibisa) Wróblewskiego (ur. 26 lipca 1922, zm. 20 marca 2002). Mieszka i działa społecznie w Warszawie, na Ursynowie. Była radną, współtworzyła (wraz z mężem) Ursynowsko-Natolińskie Towarzystwo Społeczno-Kulturalne. W 2001 została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, za zasługi dla kultury polskiej i działalność społeczną. W 2005 otrzymała Nagrodę Ministra Kultury^{[potrzebny przypis]}.

Elżbieta Wojnowska

Życiorys

Dyskografia

Przypisy

Bibliografia

Wikiwand - on