Elżbieta Kowalczyk-Heyman

polska archeolożka Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Elżbieta Krystyna Kowalczyk-Heyman (ur. 27 kwietnia 1945 w Warszawie[1], zm. 14 stycznia 2024[2]) – polska historyk i archeolog, profesor nauk humanistycznych.

Życiorys

Była córką Stanisława i Haliny, z d. Zwolińskiej[1].

W 1968 ukończyła studia historyczne na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego[1]. W latach 1977–2015 pracowała w Instytucie Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego[3]. W 1982 obroniła pracę doktorską Systemy obronne wałów podłużnych we wczesnym średniowieczu na ziemiach polskich, wydaną drukiem w 1987[4]. W 1993 uzyskała stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy „Nazwy obronne” Słup, Samborza i Zawada a zagadnienie obrony stałej ziem polskich w średniowieczu (1992), w 2015 uzyskała tytuł profesora nauk humanistycznych[5].

Poza w/w pracami opublikowała nadto:

  • Brona małopolska. Ze studiów nad obroną stałą ziem polskich we wczesnym średniowieczu, Warszawa 2000
  • Dzieje granicy mazowiecko-krzyżackiej (między Drwęcą a Pisą), Warszawa 2003
  • Dzieje granicy mazowiecko-krzyżackiej (między Pisą a Biebrzą), Warszawa 2013
  • Średniowieczne rękojeści antropomorficzne (próba klasyfikacji i interpretacji), Warszawa 2021

Przypisy

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.