Ekoturystyka – ruch turystyczny, którego głównym celem jest zachowanie trwałego, zrównoważonego rozwoju zasobów i walorów turystycznych poprzez: integrację działalności turystycznej z celami ochrony przyrody oraz życiem społeczno-gospodarczym, kształtowanie nowych postaw i zachowań turystów i organizatorów ruchu turystycznego, bazowanie na potencjale społecznym i gospodarczym danego obszaru.
Spacer przyrodniczo-historyczny w Rogalińskim Parku Krajobrazowym (obszar Natura 2000: siedliskowy „Rogalińska Dolina Warty” PLH300012 oraz ptasi „Ostoja Rogalińska” PLB300017)Ekoturystyka odwodzi od zbierania muszelek i piasku jako pamiątek, by zminimalizować wpływ turysty na środowisko
Koncepcję ekoturystyki stworzył w 1965 rokuy meksykański ekologNicolas Hetzer, określił jej główne założenia:
minimalizacja wpływu na środowisko,
maksymalizacja poszanowania kultury lokalnej i zysków, które może ona czerpać z ruchu turystycznego,
maksymalizacja przyjemności płynącej z wypoczynku[1].
Obecnie ekoturystyka kładzie szczególny nacisk na:
rozwijanie aktywności turystycznych związanych z bezpośrednim kontaktem turysty:
z przyrodą w obrębie otwartych nie zdewastowanych obszarów (szczególnie przyrodniczych obszarów chronionych), co pozwala na poznawanie, podziwianie i czerpanie przyjemności z piękna krajobrazu naturalnego, ciszy i spokoju,
ze społecznością lokalną, co pozwala na poznawanie tradycyjnego stylu jej życia i kultury regionalnej oraz nawiązywaniu bezpośrednich kontaktów międzyludzkich;
dostosowanie wielkości ruchu turystycznego do chłonności turystycznej oraz preferowanie małej skali rozwoju w odniesieniu zarówno do grup uczestników ruchu, jak również bazy i urządzeń turystycznych;
aktywizowanie życia społeczno-gospodarczego w obrębie obszarów Natura 2000 oraz w ich otoczeniu, poprzez wskazywanie działań związanych z tworzeniem pakietów usług dla różnych form aktywności w ramach ekoturystyki[1][2].
Według Dominiki Zaręby, autorki pierwszej w Polsce książki o ekoturystyce[3], ekoturystyka stanowi rdzeń koncepcji turystyki zrównoważonej. Jest „najczystszą” formą podróżowania przyjaznego środowisku, ponieważ odbywa się zwykle na obszarach o najwyższych walorach przyrodniczych i krajobrazowych, bezpośrednio przyczynia się do ochrony środowiska naturalnego i kulturowego tych regionów, a jej uczestnikami są ludzie o dużej świadomości ekologicznej i wrażliwości przyrodniczej. Autorka wyodrębnia trzy najważniejsze cechy ekoturystyki wyróżniające ją spośród innych form podróżowania:
ekoturystyka jest formą aktywnego i dogłębnego zwiedzania obszarów o wybitnych walorach przyrodniczych i kulturowych;
ekoturystyka strzeże harmonii ekosystemów przyrodniczych i odrębności kulturowej lokalnych społeczności;
ekoturystyka dostarcza środków finansowych skutecznej ochronie wartości dziedzictwa przyrodniczego i kulturowego oraz przynosi realne korzyści ekonomiczno-społeczne ludności miejscowej.
Przełomowym wydarzeniem był rok 2002, ogłoszony Międzynarodowym Rokiem Ekoturystyki przez Program Środowiskowy Organizacji Narodów Zjednoczonych (UNEP) i Światową Organizację Turystyki (UNWTO). Podczas międzynarodowej konferencji w mieście Quebec w Kanadzie sformułowano Deklarację o Ekoturystyce z Quebecu (Quebec Declaration on Ecotourism, 2002)[3].
Na podstawie wycieczek przyrodniczych Rogalińskimi Drogami ze specjalistami z różnych dziedzin, powstały ilustrowane broszury edukacyjne (propagujące szacunek dla przyrody i wyjaśniające ważne problemy ekologiczne), udostępnione bezpłatnie[5], które można wykorzystać także w innych miejscach:
W okolicach Rogalina, pod patronatem Polskie Towarzystwo Ochrony Przyrody "Salamandra", prowadzone są także wycieczki przyrodniczo-artystyczne "Drzewo Życia" o znaczeniu drzew dla przyrody i zdrowia ludzi, uczulające także na piękno natury i rozwijające zdolności plastyczne[9][10].
