Eduardo Di Capua
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Eduardo Di Capua (ur. 12 maja 1865 w Neapolu, Włochy, zm. 3 października 1917 tamże) – włoski kompozytor i współkompozytor pieśni neapolitańskich, w tym „’O sole mio” (1898; wspólnie z Alfredo Mazzucchim).
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
1884 – 1916 |
| Współpracownicy | |
| Alfredo Mazzucchi, Giovanni Capurro | |
Pierwszym, który wprowadził Eduardo Di Capuę w świat muzyki, był jego ojciec Giovanni, ceniony skrzypek, występujący w różnych miejscach w Neapolu oraz za granicą. Był też kompozytorem. W Neapolu współpracował z Salvatore Di Giacomo pisząc w 1893 roku muzykę do piosenki „Carcioffolà” i z Giambattistą De Curtisem (piosenka „E giesummine ‘e Spagna” (z tego samego roku)[1]. To ojciec wysłał młodego Eduardo do różnych szkół, w tym do renomowanego Conservatorio di San Pietro a Majella w Neapolu, do którego uczęszczał jednak tylko miesięcy. W 1884 napisał swoją pierwszą piosenkę, „Lo campaniello de la parrocchia”[2].
W 1898 Giovanni Capurro, tuż przed wyjazdem Di Capui na wycieczkę w Rosji, napisał mu strofy „’O sole mio”; Di Capua podczas pobytu w Odessie, w hotelu nad Morzem Czarnym napisał muzykę do utworu, który stał się, po jego powrocie, absolutnym arcydziełem włoskiej piosenki[1]. Zyskał popularność na całym świecie: jego tekst przetłumaczono na języki: francuski, angielski, niemiecki, a nawet na szwedzki, melodię z kolei przerabiano na modłę tanga lub walca, stworzono też jej wersje instrumentalne (między innymi na fortepian, mandolinę, gitarę i orkiestrę. Do sławy utworu przyczynił się również fakt włączenia go do repertuaru znanych wykonawców, przede wszystkim Enrico Caruso[2].
Di Capua był zapalonym graczem, grającym bez powodzenia przez całe życie na loterii. Wskutek tego nie był w stanie zapewnić godnych warunków życia rodzinie, żonie Concettinie Coppoli i trojgu dzieciom[1].
Di Capua współpracował z najwybitniejszymi tekściarzami swoich czasów, między innymi Salvatore Di Giacomo („Carcioffolà”), Ferdinando Russo („Serenatella nera”) i Ernesto Murolo („Pusilleco”, „Pusì”), jednak autorem, z którym współpraca okazała się najbardziej owocna, był Vincenzo Russo, kowal z zawodu; to z nim Di Capua stworzył jedne ze swoich najpiękniejszych i najbardziej znanych piosenek: „'A serenata de rrose”, „Maria Marì”, „I' te vurria vasà”, „Torna maggio”, „Canzona bella”[2].
Choć Di Capua w późniejszych latach nadal pisał piosenki, jego kariera zakończyła się nieciekawie; pod koniec życia został dyrygentem lokalnej orkiestry i pianistą kinowym. Zmuszony do sprzedaży kilku kosztowności, by zapłacić za pobyt w szpitalu zmarł w biedzie, a wdowa po nim zmuszona była przez wiele lat żyć ze skromnej emerytury[1].
W 2004 roku pośmiertna reputacja Di Capui została nieco nadszarpnięta, gdy sędzia w Turynie orzekł, że Alfredo Mazzocchi ma prawo być wymieniony jako współautor „’O sole mio” i 18 innych piosenek Di Capui. Do tego czasu Mazzucchi było traktowany jako transkryber lub asystent, który siedział przy fortepianie, pomagając Di Capui w zapisywaniu muzyki. Według orzeczenia sędziego wkład Mazzucchiego do procesu twórczego był "nie do odróżnienia " od wkładu Di Capui, więc w nowych edycjach partytur musi on być wymieniany jako współautor znajdujących się w nich utworów[3].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
