Edmund Saporski

Edmund Saporski ur. jako Sebastian Woś (ur. 19 stycznia 1844 w Starych Siołkowicach, zm. 6 grudnia 1933^[1] w Kurytybie^[2]) – polski geometra, pionier osadnictwa polskiego w Brazylii.

Edmund Saporski

Sebastian Woś

Imię i nazwisko urodzenia	Sebastian Woś
Data i miejsce urodzenia	19 stycznia 1844 Stare Siołkowice, Królestwo Prus
Data i miejsce śmierci	6 grudnia 1933 Kurytyba, Brazylia
Zawód, zajęcie	geometra
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w 19 stycznia 1844 w Starych Siołkowicach koło Opola pod imieniem Sebastian Woś^[3], z zawodu był geometrą^[4]. W latach 60. XIX wieku wyjechał do Ameryki Południowej, prawdopodobnie uciekając przed służbą w armii niemieckiej^[1]. W 1867 r. próbował osiedlić się w Urugwaju^[4], ale rok później osiadł w Brazylii, gdzie pracował początkowo jako nauczyciel, a później członek zespołu projektującego linię kolejową^[1].

Razem z księdzem Antonim Zielińskim z Blumenau, opracował plan przesiedlenia polskich imigrantów ze stanu Santa Catarina do bardziej przyjaznych terenów w stanie Parana. Dzięki zgodzie cesarza Brazylii Piotra II udało się rozpocząć przygotowania do przesiedlenia, które w 1871 r. zakończyło się przeprowadzką 16 polskich rodzin z Brusque w Santa Catarinie na wytyczone m.in. przez Saporskiego działki w Pilarzihno w okolicach Kurytyby.

Od 1874 Saporski pracował jako mierniczy, zajmował się także organizacją osadnictwa kolejnych grup polskich imigrantów w Paranie^[1].

Był aktywnym uczestnikiem życia kulturalnego polskiej diaspory, pełnił funkcję redaktora Gazety Polskiej w Brazylii, prezesa Towarzystwa Tadeusza Kościuszki, a od 1912 r. jako pierwszy Polak pełnił funkcję posła do parlamentu stanowego^[1] (w kadencji 1912–1913), zasiadał w komisji robót publicznych, a następnie w komisji policji wojskowej^[3].

W 1953, dzięki staraniom Polonii, w Kurytybie odsłonięto pomnik Saporskiego^[1].

Odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1924)^[1].