Dubrowa (rejon mołodecki)

Dubrowa (biał. Дубрава) – wieś na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie mołodeckim.

Dubrowa

Дубрава

Państwo	Białoruś
Obwód	miński
Rejon	mołodecki
Sielsowiet	Olechnowicze
Populacja (2009) • liczba ludności	542[1]
Kod pocztowy	222324
Położenie na mapie obwodu mińskiego Dubrowa
Położenie na mapie Białorusi Dubrowa
Położenie na mapie Polski w 1939 Dubrowa
54°06′N 27°06′E

Zobacz w indeksie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego hasło Dubrowy

Znajduje się tu parafialna cerkiew prawosławna pw. Narodzenia Matki Bożej^[2].

Historia

W końcu XVIII wieku było to miasto szlacheckie wchodzące w skład powiatu mińskiego w województwie mińskim^[3].

Znane w I RP z kilkudziesięcioletniego procesu toczonego przez miejscowego dziedzica Marcinkiewicza z plebanem (więcej na ten temat w „Słownik Geograficzny”). Od Marcinkiewiczów miejscowość kupił ostatni wojewoda miński Adam Chmara (Kawaler Orła Białego, Członek Rady Nieustającej, marszałek Trybunału Litewskiego, zmarły w lecie 1805 roku) znany z oszałamiającej kariery, którą zrobił w czasach panowania króla Stanisława Augusta oraz ze swojej działalności społecznej. W Dubrowie wojewoda Adam Chmara wybudował pałac i kościół, w którym go pochowano i które się nie zachowały.

W pobliżu w majątku Adamaryn urodził się Benedykt Dybowski.

Kościół w Dubrowie zachował się w ruinach^[4].

W latach 1921–1945 wieś i osada (wcześniej kolonia) leżały w Polsce, w województwie wileńskim^{[uwaga 1]}, w powiecie stołpeckim, a od 1927 w powiecie mołodeckim, w gminie Raków^[5].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwały:

• wieś – 400 osób, 42 były wyznania rzymskokatolickiego, 354 prawosławnego a 4 mahometańskiego. Jednocześnie 40 mieszkańców zadeklarowało polską, 349 białoruską a 11 rosyjską przynależność narodową. Było tu 66 budynków mieszkalnych^[6]. W 1931 w 88 domach zamieszkiwało 479 osób^[7].
• osadę – 90 osób, 47 było wyznania rzymskokatolickiego, 43 prawosławnego. Jednocześnie wszyscy mieszkańcy zadeklarowali polską przynależność narodową. Było tu 17 budynków mieszkalnych^[6]. W 1931 w 44 domach zamieszkiwało 266 osób^[8].

Wierni należeli do miejscowych parafii rzymskokatolickiej i prawosławnej. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Rakowie i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Rakowie^[9].

Wieś w kulturze

Miejscowość pojawia się na kartach powieści Sergiusza Piaseckiego Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy^[10].

• 
  Panorama Dubrowy (1914)
• 
  Cerkiew
• 
  Ruiny kościoła

Uwagi

1. Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921–1922), w Ziemi Wileńskiej (1922–1926) i w województwie wileńskim (od 1926).

Przypisy

1. Liczby ludności miejscowości obwodu mińskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
2. Приход храма Рождества Пресвятой Богородицы д. Дуброво. molod-eparchy.by. [dostęp 2021-03-08]. (ros.).
3. Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 90.
4. Globus Białorusi Zdjęcia kościoła i miejscowości
5. Dz.U. z 1925 r. nr 67, poz. 472.
6. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 1, 1924, s. 75.
7. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 30.
8. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 30.
9. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 373.
10. Sergiusz Piasecki: Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy. Dziekanów Leśny: LTW, 2020, s. 275. ISBN 978-83-7565-297-0.

Linki zewnętrzne

• Dubrowy, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 202.
• Radzima.org