Dolinianie

Dolinianie – ludność pochodzenia polsko-ruskiego zamieszkująca obszar wokół Sanoka, okolice Mrzygłodu oraz tereny na północ i wschód od Leska (wsch. Pogórze Bukowskie, połud. Pogórze Dynowskie), przede wszystkim Mrzygłód, Bukowsko, Sanok, Zagórz, Lesko, Nadolany, Wielopole. Na południu sąsiadowali z góralami ruskimi – Bojkami i Łemkami, na zachodzie – z Pogórzanami (Głuchoniemcami)^[1]. Byli głównie rolnikami.

Dolinianie

Miejsce zamieszkania	Kotlina Sanocka, wschodnie Pogórze Bukowskie, południowe Pogórze Dynowskie (Ukraina i Polska)
Język	dialekt sanocki
Religia	grekokatolicyzm, rzymski katolicyzm, prawosławie
Grupa	Rusini, Polacy - grupa mieszana

Po II wojnie światowej część Dolinian została wysiedlona do Związku Radzieckiego, a w 1947 roku na Ziemie Odzyskane.

Dawna zabudowa Nadolan. Chałupa przeniesiona do skansenu w Sanoku

Budownictwo

W budownictwie występowała niemal wyłącznie zagroda jednobudynkowa, ze zrębem bielonym wapnem. Tradycyjnym pokryciem dachu była słoma, ale już przed I wojną światową pojawia się cementowa dachówka, gont, a nawet blacha. Cechą charakterystyczną dla doliniańskich chałup jest wnęka na szerokość stajni. Wsie Dolinian ciągnęły się przeważnie łańcuchem wzdłuż rzek.

Zobacz też

• Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku

Przypisy

1. „Na wschód od Lachów mieszkają Pogórzanie, prowadzący gospodarkę pastersko-rolniczą, posiadający w swojej kulturze materialnej, zwłaszcza w budownictwie, ślady średniowiecznej kolonizacji niemieckiej (stąd występujące tu czasem określenie „na Głuchoniemcach”), a następnie — aż do granicy — Dolinianie, będący raczej rolnikami.” [w:] Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska. t. 46-47, 1992. s. 113.