Distaghil Sar
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Distaghil Sar lub Disteghil Sar, 7885 m n.p.m. – wybitny szczyt w północnym Pakistanie, siódmy pod względem wysokości z samodzielnych szczytów w Pakistanie i 21 na świecie. Jest kulminacją pasma Hispar Muztagh (drugiej co do wysokości części Karakorum – najwyższą jest Baltoro Muztagh) i "najwyższym szczytem Azji na zachód od K2"[1].
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
7885 m n.p.m. |
| Wybitność |
2525 m |
| Pierwsze wejście |
9 czerwca 1960 |
Położenie na mapie Wyżyny Tybetańskiej  | |
Położenie na mapie Azji  | |
 36°19′N 75°11′E | |
Masyw tworzy długą grań ciągnącą się ze wschodu na zachód (ściślej na kierunku NWW-SEE[2]), na długości ok. 5 km położoną stale powyżej 7400 m. W grani tej wyróżnia się trzy wierzchołki:
- główny – (zachodni, właściwy szczyt), Distaghil Sar Main (M), zarazem zwornik, w którym oddziela się wybitna grań ku pn.-zach. (do Malangutti Sar)
- centralny – 7760 m, Middle (skrótowo na mapach oznaczany MD), do 2004 niezdobyty, wysyłający ku pd.-zach. wyraźną grzędę/podrzędną grań
- wschodni (ściślej EES) – Distaghil Sar East (ozn. E), 7696 m (dawniej określany jako ok. 7700 m)
W swej zasadniczej części masyw leży pomiędzy lodowcami Kunyang (Khiang) na południu a Malangutti na północy. Od zachodu w rozwidlenie zachodnich grani podchodzi lodowiec Momhil, zaś do wschodniego skraju grani możliwy jest dostęp poprzez lodowe płaskowyże nad lodowcem Yazghil.
Distaghil Sar został zdobyty po raz pierwszy w 1960 r. przez Günthera Stärkera i Diethera Marcharta z 5-osobowej wyprawy austriackiej prowadzonej przez Wolfganga Stefana. Ich droga wiodła z lodowca Kunyang (Khiang) południową ścianą i zach. (zwaną też pd.-zach.) granią. Poprzedziły ją próby włosko-angielska w 1957 r. (na grań pd.-zach., do wys. ok. 6700 m, kier. Alfred Gregory) i szwajcarska w 1959 r. (granią pd.-wsch., do wys. ok. 7000 m, kier. Raymond Lambert).
Szczyt osiągnięto powtórnie (m.in. 1982 Hiszpanie, drogą zdobywców z wariantami[3]). Odnotowano też próby wejścia od północy w 1988 (zakończone bardzo nisko) i 1998, oraz ścianą południową (Francuzi w 1991, do wys. ok. 5800 m, gdzie stracili skład sprzętu w lawinie[4]).
Distaghil Sar East zdobyto dopiero w roku 1980 (ekspedycja polska od południa, po założeniu ostatniego obozu na lodowym płaskowyżu na wys. 6800 m i wejściu na wybitną przełęcz, po czym wschodnią, 600-metrową ścianą szczytową). 26 lipca ok. 18:30 szczyt osiągnęli wszyscy uczestnicy wyprawy: Andrzej Bieluń, Jacek Gronczewski, Ryszard Kowalewski, Tadeusz Piotrowski i Jerzy Tillak. (Dzień wcześniej, 25 lipca cały zespół, startując z tego samego obozu na wys. 6800 m, od południowego zachodu zdobył dziewiczy przeciwległy szczyt Yazghil Dome 7324 m, dawniej oznaczany też jako szczyt "ok. 7400 m").
Wierzchołek wschodni zdobyto powtórnie w roku 1983 (Włosi[5][6]).
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
