Loading AI tools
niemiecka piosenkarka Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dagmar Krause (ur. 4 czerwca 1950 w Hamburgu)[1] – niemiecka piosenkarka i śpiewaczka; związana była z wieloma awangardowymi twórcami (m.in. grupy Henry Cow, Art Bears, muzycy tacy jak Fred Frith, Chris Cutler, Lindsay Cooper, Lutz Glandien i inni); wykonawczyni utworów Kurta Weilla i Hannsa Eislera.
Dagmar Krause 1997 | |
Pseudonim |
Dagmar |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Typ głosu | |
Gatunki |
rock awangardowy, rock progresywny, muzyka eksperymentalna, muzyka poważna, kabaret |
Zawód |
muzyk |
Aktywność |
Od 1964 |
Wydawnictwo | |
Powiązania |
Faust, Anthony Moor, Peter Blegvad, Fred Frith, Chris Cutler, Lutz Glandien, Tim Hodgkinson, Lindsay Cooper, Kevin Coyne, Michael Newman Band, Heiner Goebbels, Alfred 23 Harth, Marie Goyette |
Zespoły | |
The City Preachers, The I.D. Company, Slapp Happy, Henry Cow, Art Bears, News from Babel, Duck and Cover |
Urodziła się w Hamburgu. Karierę rozpoczęła jako 14-letnia piosenkarka w klubie nocnym w hamburskiej dzielnicy „czerwonych latarni” Reeperbahn.
W 1968 r. wstąpiła do zaangażowanej politycznie grupy folkowej The City Preachers. W tym samym roku zespół wydał album Der Kaürbis, Das Transportproblem und Die Traumtänzer z muzyką do spektaklu telewizyjnego. W 1969 r. grupa ta się rozpadła, jednak jej wokalistki, czyli Inga Rumpf i Dagmar nagrały w 1970 r. album I.D. Company[2] Utwory nagrane przez Dagmar wykazują już jej zamiłowanie do niekonwencjonalnego, awangardowego podejścia do muzyki, które będzie się pogłębiać w następnych latach. W 1971 r. ukazał się jeszcze jeden album The City Preachers Back to the City.
W 1971 r. Krause wstąpiła do grupy Slapp Happy, która powstała w Wumme w Niemczech. Było to międzynarodowe trio; oprócz Niemki Dagmar jego członkami byli Anglik Anthony Moore (instrumenty klawiszowe) i Amerykanin Peter Blegvad (gitara, wokal). Wkrótce Dagmar i Anthony stają się małżeństwem.
Grupa ta dla wzbogacenia swojego brzmienia rozpoczęła współpracę z zespołem Faust, który towarzyszył im na dwóch pierwszych albumach: Sort of... z 1972 r. i Casablanca Moon z 1973 r. Ta druga płyta została niewydana.
W 1974 r. Slapp Happy przenieśli się do Londynu i ponownie nagrali materiał z niewydanego albumu. Nowe nagrania ukazały się na płycie zatytułowanej Slapp Happy. Oryginalne niewydane nagrania z grupą Faust zostały ostatecznie wydane dopiero w 1980 r. jako Acnalbasac Noom[3], przez firmę Chrisa Cutlera Recommended Records.
W 1974 r. Slapp Happy zaczęli współpracę z awangardowym, lewicowym zespołem Henry Cow, a w październiku obie grupy połączyły się i rozpoczął się prawie roczny okres ich ścisłej kooperacji.
Jeszcze w tym samym roku ukazał się ich pierwszy album Desperate Straights firmowany przez oba zespoły.
W lutym i marcu 1975 r. muzycy weszli do studia i nagrali album In Praise of Learning.
Po nagraniu tej płyty Moore i Blegvad odeszli z zespołu, jednak Dagmar zdecydowała się pozostać w bardziej awangardowo nastawionym Henry Cow.
Po nagraniu In Praise of Learning grupa udała się na tournée po Francji. Rozpoczęło się ono w Champs Elysees w Paryżu połączonym koncertem z Robertem Wyattem. Zespół otrzymał także natychmiast zaproszenie i propozycje koncertów od Włoskiej Partii Komunistycznej (PCI). Przez następnych 10 miesięcy Henry Cow z Dagmar Krause koncertował w Szwajcarii, Szwecji, Francji, Danii, Norwegii, Finlandii, Belgii, Holandii i Hiszpanii.
W Norwegii wydany został podwójny album Concerts.
W maju 1976 r. Dagmar musiała ze względu na stan zdrowia zrezygnować z niezwykle intensywnych tras koncertowych grupy i powróciła do Hamburga, obiecując zespołowi, że dołączy do nich podczas nagrywania następnego albumu.
Podczas nagrywania następnego albumu w Szwajcarii na początku 1978 r. doszło w zespole do rozłamu; część muzyków pragnęła aby płyta była całkowicie instrumentalna, a część optowała za płytą wokalną. W rezultacie sporu, nowy i ostatni już album Henry Cow Western Culture był prawie całkowicie instrumentalny, a trio: Dagmar Krause, Fred Frith i Chris Cutler założyło nowy zespół Art Bears.
Grupa ta wydała utwory z wokalem Dagmar na albumie zatytułowanym Hopes and Fears w 1978 r. Na płycie gościnnie wystąpili pozostali muzycy z Henry Cow.
W listopadzie trio bez żadnych dodatkowych muzyków nagrało drugi album grupy Winter Songs.
W 1979 r. zespół odbył swoje jedyne tournée posiłkując się Peterem Blegvadem (gitara, gitara basowa) i Markiem Hollanderem (instrumenty klawiszowe i klarnet).
W tym samym roku Dagmar nagrała album z Kevinem Coyne’em zatytułowany Babbles.
W sierpniu 1980 r. trio Art Bears nagrało trzeci i ostatni album The World as It Is Today.
W 1983 r. Dagmar wstąpiła do grupy News From Babel. Innymi muzykami zespołu byli Chris Cutler, Lindsay Cooper i Zeena Parkins.
Zespół ten wydał dwa albumy: Work Resumed on the Tower (1984) i Letters Home (1986)
Po rozwiązaniu News From Babel Dagmar współpracowała z takimi muzykami i grupami jak Michael Newman Band (album The Kiss and Other Movements z 1985 r.), Lindsay Cooper (album Music for Other Occasions z 1986 r.).
W 1991 r. Dagmar, Moore i Blegvad odnowili współpracę, tworząc dla BBC operę Camera (włos. pokój), powstałą według pomysłu Dagmar, ze słowami Blegvada i muzyką Moore’a. Dagmar grała i wykonywała partie wokalne głównej postaci opery Meluzyny (Melusine). W dwa lata później dzieło to zostało wykonane w studiu telewizji publicznej Channel 4.
Następnie współpracowała z takimi artystami jak Chris Cutler i Lutz Glandien (album Domestic Stories z 1992 r.), Tim Hodgkinson (album Each in Out Own Thoughts z 1994 r.). Wspólnie z Marie Goyette firmowała album A Scientific Dream and a French Kiss (1998)
W 1997 r. reaktywowała się grupa Slapp Happy i wydała w 1998 r. album Ça Va.
Dagmar zawsze fascynowała się kabaretem Republiki Weimarskiej oraz twórczością Bertolda Brechta i jego muzycznych współpracowników Kurta Weilla i Hannsa Eislera. W 1978 r. występowała w londyńskim wystawieniu sztuki Brechta Rozkwit i upadek miasta Mahogany.
W 1985 r. zaśpiewała „Surabaya Johnny” na albumie Lost in the Stars: The Music of Kurt Weil[4], którego producentem był Hal Willner.
W 1986 r. Dagmar wydała dwa albumy: Supply and Demand. Songs by Brecht/Weil oraz Tank Battles: The Songs of Hanns Eisler. Oba albumy ukazały się także w wersji śpiewanej w języku niemieckim. Utwory z tych znakomitych płyt Dagmar wykonywała później na koncertach, z których podkreślić trzeba występ na Festiwalu w Edynburgu.
Dagmar dysponuje oryginalnym, niezwykle plastycznym altem, mocnym i głębokim, z dość dużym wibratem. Jego plastyczność powoduje, że Dagmar może znakomicie wyrażać słodycz prostych piosenek, ale i zmienić się diametralnie w dramatycznych, krańcowych utworach. Jej styl wykonawczy cechuje oryginalność i idiosynkrazja. Dodatkowym elementem jest także jej niemiecki akcent, który w piosenkach śpiewanych w języku angielskim podkreślał politycznie zaangażowane utwory Henry Cow.
Repertuar, do którego sięga, rozciąga się od muzyki eksperymentalnej, poprzez progresywny i awangardowy rock, songi Brechta do muzyki Mozarta.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.