Czynnik chłodniczy, chłodziwo[a], czynnik ziębniczy, ziębnik – czynnik termodynamiczny uczestniczący w wymianie ciepła w urządzeniu chłodniczym lub pompie ciepła. Wrząc pod niskim ciśnieniem i w niskiej temperaturze pobiera ciepło, które następnie oddaje w trakcie skraplania pod wyższym ciśnieniem i w wyższej temperaturze.
Ten artykuł od 2014-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Czynniki chłodnicze zostały wprowadzone do chłodnictwa w latach trzydziestych XIX wieku, wraz z wynalezieniem przez Jacoba Perkinsa parowego sprężarkowego urządzenia chłodniczego.
Podział czynników chłodniczych
Klasyfikacja płynów roboczych wykorzystywanych w urządzeniach chłodniczych:
- syntetyczne
- jednorodne
- niejednorodne
- mieszaniny azeotropowe – niewykazujące poślizgu temperaturowego
- mieszaniny zeotropowe (nieazeotropowe) – wykazujące poślizg temperaturowy. Czynniki te są mieszaniną czynników jednoskladnikowych o różnej lotności. Poślizg temperaturowy jest zjawiskiem niekorzystnym, gdyż powoduje, że zjawisko parowania nie przebiega izotermicznie.
- naturalne
- organiczne
- węglowodory (lub ich mieszaniny)
- nieorganiczne
- amoniak (R-717)
- dwutlenek węgla (R-744)
- powietrze (R-729)
- woda lodowa (może zawierać znaczne ilości dodatków, np. glikolu)
- organiczne
Wymagania stawiane czynnikom chłodniczym
Idealny czynnik chłodniczy powinien mieć dobre własności termodynamiczne, być bezpieczny dla ludzi i środowiska oraz nie powodować korozji. Nie znaleziono jeszcze substancji, która spełniałaby te wszystkie wymagania.
Zobacz też
Uwagi
- termin używany zwykle w energetyce jądrowej
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.