Czynnik chłodniczy

substancja chemiczna lub mieszanina uczestnicząca w wymianie ciepła w urządzeniu chłodniczym lub pompie ciepła Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Czynnik chłodniczy, chłodziwo^[a], czynnik ziębniczy, ziębnik – czynnik termodynamiczny uczestniczący w wymianie ciepła w urządzeniu chłodniczym lub pompie ciepła. Wrząc pod niskim ciśnieniem i w niskiej temperaturze pobiera ciepło, które następnie oddaje w trakcie skraplania pod wyższym ciśnieniem i w wyższej temperaturze.

Ten artykuł od 2014-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Czynniki chłodnicze zostały wprowadzone do chłodnictwa w latach trzydziestych XIX wieku, wraz z wynalezieniem przez Jacoba Perkinsa parowego sprężarkowego urządzenia chłodniczego.

Podział czynników chłodniczych

Osobny artykuł: Lista czynników chłodniczych.

Klasyfikacja płynów roboczych wykorzystywanych w urządzeniach chłodniczych:

syntetyczne
- jednorodne
  - freony
- niejednorodne
  - mieszaniny azeotropowe – niewykazujące poślizgu temperaturowego
  - mieszaniny zeotropowe (nieazeotropowe) – wykazujące poślizg temperaturowy. Czynniki te są mieszaniną czynników jednoskladnikowych o różnej lotności. Poślizg temperaturowy jest zjawiskiem niekorzystnym, gdyż powoduje, że zjawisko parowania nie przebiega izotermicznie.
naturalne
- organiczne
  - węglowodory (lub ich mieszaniny)
- nieorganiczne
  - amoniak (R-717)
  - dwutlenek węgla (R-744)
  - powietrze (R-729)
  - woda lodowa (może zawierać znaczne ilości dodatków, np. glikolu)

Wymagania stawiane czynnikom chłodniczym

Idealny czynnik chłodniczy powinien mieć dobre własności termodynamiczne, być bezpieczny dla ludzi i środowiska oraz nie powodować korozji. Nie znaleziono jeszcze substancji, która spełniałaby te wszystkie wymagania.