Loading AI tools
włoska skrajnie lewicowa organizacja terrorystyczna Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czerwone Brygady (wł. Brigate Rosse, BR) – skrajnie lewicowa włoska organizacja terrorystyczna.
Powstały na fali studenckich protestów z końca lat 60[1]. Jej twórcami byli student Renato Curcio i jego żona Margherita Cagol[2]. Mieszkająca w Mediolanie para była aktywistami skrajnie lewicowego Miejskiego Kolektywu Politycznego[2].
Małżeństwo skłoniło się ku walce zbrojnej po fali przemocy politycznej, jaka w latach 60. przetoczyła się przez kraj[2]. Autorami najbardziej krwawych aktów terroru byli neofaszyści, których działalność była często lekceważona przez władze[2]: po zamachu bombowym na Piazza Fontana w Mediolanie służby wzięły się za aktywistów lewicowych, pomimo że sprawcami zamachu byli sympatycy skrajnej prawicy[2]. Jednym z pierwszych zatrzymanych działaczy był anarchista Pino Pinneli. Trzy dni po aresztowaniu wyskoczył on z okna aresztu i zginął, sympatycy radykalnej lewicy uznali, że Pinneli został tak naprawdę zamordowany przez policjantów[2]. Na radykalizację Curcio wpłynęły też wydarzenia z miejscowości Avola, w której spędzał wakacje – działacz był świadkiem demonstracji robotniczej, w trakcie której policjanci zastrzelili dwóch protestujących[3].
Na początku 1970 roku utworzona została organizacja Lewica Proletariacka (Sinistra Proletaria), która od kwietnia zaczęła tworzyć bojówki nazwane Czerwonymi Brygadami[4][2]. Początkowo celem ataków Czerwonych Brygad były wielkie zakłady przemysłowe[5]. Atakując wielki przemysł, bojówkarze chcieli zastraszyć kapitalistów oraz ożywić konflikt między robotnikami a ich pracodawcami[5]. Pierwsze akcje Brygad polegały na podkładaniu ładunków wybuchowych w budynkach fabryk[5]. Porywano też członków dyrekcji fabryk, jednak po przesłuchaniu ich przez „trybunał ludowy” zawsze wypuszczano ich na wolność[5]. W lutym 1973 roku na kilka godzin porwano aktywistę nacjonalistycznych związków zawodowych CISNAL Brunona Labate[6]. Aktywiści ogolili mu głowę, rozebrali i przykuli do bramy fabryki Fiata. Na szyi związkowca zawieszona została tabliczka informująca, że jest on zdrajcą sprawy robotniczej. Bojówkarze w podobny sposób ośmieszali innych działaczy związków i członków zarządu większych fabryk[5].
W 1974 roku grupa zmieniła taktykę i uległa dalszej radykalizacji[5]. W kwietniu 1974 roku porwany został sędzia Maria Sossi, tym samym grupa ogłosiła, że jej celem stali się odtąd funkcjonariusze państwa włoskiego[5]. Sossi został zwolniony z niewoli terrorystów po 35 dniach[7]. Porwanie było dla Brygad dużym sukcesem propagandowym, niemniej jednak policja przeprowadziła wzmożone akcje przeciwko ekstremistom[7]. Służby odkryły wiele kryjówek oraz składów broni i amunicji należących do Brygad[7].
17 czerwca 1974 roku podczas ataku na siedzibę neofaszystowskiej partii Włoski Ruch Społeczny w Padwie, Czerwone Brygady zabiły dwóch neofaszystów[8][9]. Były to pierwsze zabójstwa, jakich dopuściła się formacja. Czerwone Brygady w oświadczeniu stwierdziły, że ofiary śmiertelne były przypadkowe, co nie znaczy, że były niewinne[9].
Jesienią 1974 roku służby ujęły Renata Curcio. Terrorysta został uwolniony kilka miesięcy później przez komando dowodzone przez Margheritę Cagol[2].
W 1975 roku w więzieniach przebywało niemal całe kierownictwo Brygad i prawie 100 osób oskarżonych o członkostwo w formacji[9].
5 czerwca 1975 roku Margherita Cagol zginęła w strzelaninie z karabinierami, którzy próbowali uwolnić porwanego przez nią przedsiębiorcę. Czerwone Brygady uznały, że na Cagol wykonano wyrok[2].
18 lutego 1976 roku Curcio został ponownie aresztowany[2]. Na czele organizacji stanęli reprezentanci „twardej” linii pod wodzą Mario Morettiego[6].
16 listopada 1977 roku terroryści zastrzelili Carlo Casalegno, dziennikarza pracującego dla pisma La Stampa[8].
16 marca 1978 roku przeprowadziły swoją najsłynniejszą akcję jaką było porwanie Alda Moro[10]. Samochód, w którym jechał polityk został zatrzymany przez oddział ekstremistów[10]. Wywiązała się strzelanina, w której trakcie zginęło pięciu ochroniarzy polityka[10]. Polityk został zamordowany 9 maja 1978 roku[11], a jego ciało wyrzucono w centrum Rzymu[12].
Niebawem w Czerwonych Brygadach doszło do rozłamu na „ortodoksów” i zwolenników „zbrojnego reformizmu”, co osłabia organizację. Dziełem „ortodoksów” było m.in. zabójstwo komunistycznego związkowca Guido Rossa, które przyczyniło się do kompromitacji BR wśród robotników[13].
W lutym 1980 roku aresztowany został dowódca kolumny turyńskiej BR Patrizio Peci, jego zeznania pozwoliły na rozbicie kierownictwa Brygad (w kwietniu 1981 roku schwytany został Moretti)[14]. Około 1981 roku rozpadła się[8]. Ostatnią wielką akcją Czerwonych Brygad było porwanie amerykańskiego generała Jamesa L. Doziera w grudniu 1981 roku, który jednak w styczniu 1982 roku został odbity przez włoską policję[14].
Dotychczasowi członkowie założyli nowe formacje, z których największą były Czerwone Brygady – Walcząca Partia Komunistyczna (BR-PCC)[8]. Mniejszymi organizacjami były Czerwone Brygady – Partia Partyzancka (BR-PG), Czerwone Brygady – Kolumna Walter Alasia (BR-WA) i Czerwone Brygady – Unia Bojowników Komunistycznych (BR-UCC)[8][15].
W latach 1999–2003 działały Nowe Czerwone Brygady[16][17]. Pomiędzy oryginalną formacją a Nowymi Czerwonymi Brygadami nie występowała ciągłość struktur[18]. Ponadto członkowie pierwszej generacji Czerwonych Brygad dystansowali się od działalności ich naśladowców[18].
Czerwone Brygady współpracowały z zagranicznymi grupami terrorystycznymi. Wśród nich znajdowały się niemiecka Frakcja Czerwonej Armii, hiszpańskie Grupy Oporu Antyfaszystowskiego 1 Października, baskijska ETA oraz prawdopodobnie francuska Akcja Bezpośrednia[8][19][20].
Na arenie krajowej wchłonęły mniejsze organizacje: Grupy Akcji Partyzanckiej i Zbrojne Jednostki Proletariatu[8]. W lewicowym ruchu terrorystycznym rywalizowały z ugrupowaniem Pierwsza Linia[8].
Były zbudowane hierarchicznie. Najniżej znajdowały się brygady liczące 2–5 członków[9]. Istniały brygady odpowiedzialne za między innymi logistykę, sporządzanie fałszywych dokumentów, organizowanie broni, zakonspirowanych mieszkań czy samochodów oraz odpowiedzialne za zamachy[21]. Brygady polityczne zajmowały się zbieraniem informacji o politykach, brygady obronne natomiast szukały informacji o służbach, wymiarze sprawiedliwości oraz więziennictwie[22]. Wyżej niż brygady znajdowały się kolumny, które grupowały kilka brygad z tego samego regionu[22]. W 1980 roku istniało pięć kolumn, każdą z nich kierował jeden dowódca. Przywódcy kolumn decydowali o podejmowaniu zamachów terrorystycznych o znaczeniu regionalnym. Niekiedy kolumny łączyły się we fronty[22].
Na czele całej formacji stał Komitet Wykonawczy i Kierownictwo Strategiczne[22]. Komitet Wykonawczy zajmował się sprawami politycznymi, Kierownictwo Strategiczne natomiast wojskowymi[22]. Członkowie Komitetu wchodzili jednocześnie do Kierownictwa Strategicznego[22].
Formacja składała się z regularnych członków i współpracowników. Ich liczba kształtowała się w następujący sposób[8]:
Byli członkowie Czerwonych Brygad donieśli władzom, że kupowali broń od Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny. Pośrednikiem w transakcjach miała być Libia. Transakcje trwały od 1978 roku. Według włoskiego rządu w pobliżu Bengazi znajdować się miał obóz, gdzie szkolono lewicowych terrorystów. Czerwone Brygady zaprzeczały doniesieniom, twierdząc, że tworzyły własne obozy szkoleniowe w opuszczonych kopalniach na terenie Włoch[8].
Także według Barry’ego Rubina bojownicy przechodzili szkolenia na Bliskim Wschodzie. Wśród ich trenerów mieli być rzekomo północnokoreańscy wojskowi[23].
Istnieją sporne poszlaki mówiące o tym, że Czerwone Brygady otrzymywały wsparcie finansowe z Jugosławii, Czechosłowacji i Bułgarii. Sami członkowie grupy zaprzeczali tym oskarżeniom. Według członków Czerwonych Brygad w ugrupowaniu zabronione było kontaktowanie się z przedstawicielami państw bloku wschodniego[8].
Wiadomo, że liderzy grupy Renato Curcio i Margherita Cagol odwiedzili Kubę. Nie wiadomo jednak jaki był charakter wizyt[8].
Oficjalnie wyznawała poglądy marksistowsko-leninowskie[1][5] i maoistowskie[8]. Celem formacji było wprowadzenie we Włoszech ustroju komunistycznego[2] opartego na dyktaturze proletariatu[8] i wycofanie kraju z członkostwa w NATO[24]. Jej działacze za jedyną metodę obrali walkę zbrojną[1]. W myśl koncepcji Czerwonych Brygad „imperialistyczne państwo spółek wielonarodowych” (włoski skrót SIM), czyli współczesny kapitalizm ma charakter kryptofaszystowski. Faszyzacji państwa musi przeciwstawić się „proletariacki ruch ofensywnego oporu” (włoski skrót MPRO). W tym celu komunistyczna „partia zbrojna” (partito armato) ma doprowadzić do „militaryzacji walki klasowej”, czyli rozwiązywania sporów ekonomicznych w fabrykach przemocą. Proklamacja BR po porwaniu Sossiego głosiła: „wkraczamy w nową fazę wojny klasowej, fazę, w której głównym zadaniem sił rewolucyjnych jest wyrwać z okrążenia walczący proletariat, rozszerzając i przenosząc ruch oporu i zbrojną inicjatywę ku żywotnym ośrodkom państwowym”. Zostało to nazwane strategią „ciosu w serce państwa”[25]. Choć jej działacze uważali się za głosicieli marksizmu-leninizmu w najczystszej postaci, pod koniec działalności, ideologia formacji przepełniona była neomarksizmem i anarchizmem – stąd też często klasyfikuje się ją jak grupę anarchistyczno-komunistyczną[24].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
