Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Charles Melvin Williams, ps. „Cootie” (ur. 10 lipca 1911[uwaga 1] w Mobile, zm. 10 września 1985 w Nowym Jorku)[3] – afroamerykański muzyk jazzowy, jump bluesowy i rhythmandbluesowy, trębacz i bandlider. Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli tego instrumentu w latach 30. XX wieku[3].
Imię i nazwisko |
Charles Melvin Williams |
---|---|
Pseudonim |
„Cootie” |
Data i miejsce urodzenia |
10 lipca 1911 |
Data i miejsce śmierci |
15 września 1985 |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód |
muzyk |
Powiązania | |
Zespoły | |
Duke Ellington Orchestra Cootie Williams and His Orchestra |
Jego ojciec prowadził dom gry, matka zaś była organistką kościelną[4]. Kiedy był małym dzieckiem, rodzice zabrali go na koncert. Zapytany później przez ojca: „Co słyszałeś”, odpowiedział: „Cootie, cootie, cootie”[4]. W ten sposób zyskał na całe życie swój słynny przydomek. W wieku pięciu lat rozpoczął próby z grą na perkusji, ale bardziej chciał grać na puzonie. Był jednak za mały, żeby w pełni wysunąć suwak. W rezultacie, mimo jego protestów, nakłoniono go do gry na trąbce. W niedalekiej przyszłości trębacz Louis Armstrong stał się jego idolem[4]. Mając czternaście lat zaczął występować w zespole rodziny Youngów, w którym saksofonistą był późniejszy gigant tego instrumentu Lester. Grał z różnymi grupami na rodzinnym Południu. W 1928 przyjechał do Nowego Jorku z zespołem The Ross Deluxe Syncopaters, który po dwutygodniowych, nieudanych występach rozwiązał się[5]. „Cootie” już na zawsze pozostał w Wielkim Jabłku. Początkowo przez niedługi czas grał w orkiestrach Chicka Webba i Fletchera Hendersona, aby w lutym 1929 zastąpić Jamesa Mileya w big-bandzie Duke’a Ellingtona[3].
Zyskał renomę, grając do 1940 z zespołem Ellingtona w Cotton Clubie w Harlemie. W tym czasie nagrywał zarówno z orkiestrą szefa, jak pod własnym nazwiskiem. Jako sideman brał także udział w sesjach z Lionelem Hamptonem, Teddym Wilsonem i Billie Holiday[3]. Był znany ze swojej wirtuozerii oraz gry w ellingtonowskim stylu „jungle” (np. w utworze Echoes of the Jungle) i mistrzowskiego posługiwania się tłumikiem[6]. Dla niego Ellington skomponował utwór Concerto for Cootie, który po dopisaniu tekstu otrzymał tytuł: Do Nothing till You Hear from Me i z czasem stał się standardem. Występował jako solista również w wielu innych kompozycjach Ellingtona m.in. Echoes of Harlem, Harlem Air Shaft i utworze religijnym The Shepherd Who Watches Over the Night Flock.
W 1940 przeszedł do orkiestry Benny'ego Goodmana. Fakt ten odbił się głośnym echem i został uznany za wielkie wydarzenie w świecie jazzu[3]. Kompozytor Raymond Scott upamiętnił je nawet nieudanym utworem–pastiszem When Cootie Left the Duke. Przez rok spędzony z Goodmanem był wyróżniającym się solistą zarówno w big-bandzie jak sekstecie klarnecisty. W 1941 sam założył orkiestrę, w której w następnych latach grali wybitni muzycy, m.in. pianista Bud Powell oraz saksofoniści Charlie Parker, Eddie „Lockjaw” Davis i Eddie „Cleanhead” Vinson, który również śpiewał. W 1947 doszło do niezwykłego wydarzenia. Trębacz nakazał członkom orkiestry zaszczepić się przeciwko ospie[7]. Sam również poddał się szczepieniu, ale tylko on zaraził się chorobą, zauważając po dwóch dniach jej objawy[7]. Podczas rekonwalescencji skomponował utwór Boogie ospa (Cowpox Boogie), którym upamiętnił ten niemiły, choć zabawny epizod.
W 1948 zreorganizował swój zespół, pomniejszając go do sekstetu. Zaczął grać muzykę bliską rhythm’n’bluesowi. Stale występował w Savoy Ballroom w Harlemie. W latach 50. jego popularność znacznie zmalała[3]. Niemniej w 1962, po 22. latach nieobecności, powrócił w charakterze solisty do orkiestry Ellingtona, pozostając w niej nawet po śmierci bandlidera w 1974. W tym czasie jednak jego gra solistyczna uległa uproszczeniu, straciła dawną, armstrongowską brawurę, choć nadal perfekcyjnie operował tłumikiem[3].
W ostatniej dekadzie życia bardzo ograniczył pracę. W 1975 otrzymał zaproszenie i wystąpił w przerwie meczu o Super Bowl. W 1978 zagrał swoje ostatnie solo na płycie wokalistki Teresy Brewer[3].
Zmarł wskutek choroby nerek w Long Island Jewish Hospital[4]. Miał 74 lata. Został pochowany na nowojorskim cmentarzu Woodlawn[1].
Był żonaty. Jego małżonka nosiła imię Catherine (ur. 1913 – zm. 2000)[4].
W 1991 został pośmiertnie wprowadzony do Jazzowego Panteonu Sław Alabamy (Alabama Jazz Hall of Fame)[8].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.