Comfortably Numb
utwór Pink Floyd Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Comfortably Numb – ballada rockowa[1] brytyjskiego zespołu rockowego Pink Floyd, pochodząca z albumu The Wall, który wydano w 1979 roku. Jest jedną z najbardziej znanych piosenek zespołu, m.in. ze względu na solo gitarowe w wykonaniu Davida Gilmoura kończące utwór.
| Wykonawca singla z albumu The Wall | ||||
| Pink Floyd | ||||
| Wydany | ||||
|---|---|---|---|---|
| Gatunek | ||||
| Długość |
3:59 (wersja singlowa) | |||
| Wydawnictwo | ||||
| Producent | ||||
| Format | ||||
| Singel po singlu | ||||
| Pink Floyd | ||||
| ||||
| Scissor Sisters | ||||
| ||||
| Wykonawca utworu z albumu The Wall | |
| Pink Floyd | |
| Wydany | |
|---|---|
| Gatunek | |
| Długość |
6:21 |
| Twórca | |
| Producent | |
| Wydawnictwo |
Columbia Records/Capitol |
Kompozycja
Podsumowanie
Perspektywa
Utwór jest jednym z trzech z albumu The Wall, jakie wspólnie napisali Roger Waters (tekst) i David Gilmour (muzyka). Wszystkie pozostałe utwory w całości napisał Roger Waters. Wokół aranżacji tego utworu rozgorzał spór pomiędzy muzykami, gdyż Gilmour chciał nadać jej mocny rockowy styl. Wspominał później: „Kłóciliśmy się o tę piosenkę jak szaleńcy, stoczyliśmy wielką walkę”[2].
Utwór zawiera dwa solo gitarowe grane przez Davida Gilmoura, uznawane są za przykład archetypicznego rocka. W 1989 roku fanzin grupy Pink Floyd The Amazing Pudding, uznał tę piosenkę za najlepszą w repertuarze zespołu. W magazynie Guitar World solówka znalazła się na czwartym miejscu w rankingu najlepszych solówek[3], a telewizyjny kanał muzyczny Planet Rock uznał solówkę Gilmoura we wrześniu 2006 roku za najlepszą solówkę gitarową wszech czasów[4].
Utwór kończył ostatni w historii zespołu występ Pink Floyd na żywo - podczas koncertu Live 8 w lipcu 2005[5].
Treść piosenki opowiada o artyście o imieniu Pink, uginającym się pod brzemieniem sławy, zmęczonym, wyczerpanym i prawdopodobnie odurzonym używkami i lekami, który jest zmuszany do ciągłych występów. Jednocześnie utwór jest częścią albumu koncepcyjnego, który opowiada o artyście budującym wokół siebie mur odgradzający go od bliskich i fanów.
Twórcy
- David Gilmour – gitara elektryczna, gitara akustyczna, gitara basowa, gitara stalowa, syntezator Prophet 5, wokal (refren)
- Nick Mason – perkusja
- Roger Waters – wokal (zwrotki), gitara basowa
- Richard Wright – organy
- Lee Ritenour – gitara akustyczna
- Michael Kamen – aranżacja orkiestralna
Covery
Piosenka doczekała się kilku coverów:
- 2002, na płycie Pigs & Pyramids, wykonali ją muzycy Yes: Billy Sherwood, Chris Squire, Alan White
- 2004, wersja disco śpiewana falsetem przez Scissor Sisters. Singel ten dotarł do #10 miejsca UK Singles Chart, stając się najbardziej utytułowanym coverem Pink Floyd w Wielkiej Brytanii. Utwór ten otrzymał nominację do nagrody Grammy w kategorii Najlepsze Nagranie Dance, ale przegrał z „Toxic” Britney Spears.
- na koncertach grały ją m.in. Anathema, Dream Theater i The Sisters of Mercy oraz gitarzysta Alice in Chains Jerry Cantrell[6].
Notowania
Wersja Scissor Sisters
| Lista (2004) | Najwyższa pozycja |
|---|---|
| Belgian Flanders Singles Chart | 39[7] |
| Belgian Wallonia Singles Chart | 10[8] |
| Dutch Singles Chart | 84[9] |
| German Singles Chart | 97[10] |
| Irish Singles Chart | 30[11] |
| Swedish Singles Chart | 27[12] |
| UK Singles Chart | 10[13] |
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.