Z wierzchołka kłącza wyrasta od 2 do 6 liści odziomkowych, siedzących, tworzących pochwę liściową. Blaszki liściowe jajowate do odwrotnielancetowatych, całobrzegie, o wierzchołku ostrym do szczecinowatego[6]. Liście łodygowe, o ile występują[7], ogonkowe[6].
Kwiaty drobne, zebrane od 1 do 45[6] w baldach lub grono, wyrastające na wzniesionym, często bezlistnym głąbiku[7]. Okwiat pojedynczy, sześciolistkowy. Listki okwiatu wolne, jajowate do wąsko odwrotnielancetowatych, z obecnymi miodnikami[6]. Pręciki osadzone u nasady listków okwiatu, o nitkowatych nitkach[7] i podługowato-jajowatych do podługowato-równowąskich główkach[6]. Zalążnia górna, dwu- lub trzykomorowa, jajowata do niemal cylindrycznej, naga. W każdej komorze zalążni powstaje od 2 do 10 zalążków. Szyjka słupka kolumnowata, bocznie spłaszczona, zakończona słabo dwu- lub trzyklapowym znamieniem. Szypułki nierówne, wydłużające się i wznoszące w okresie owocowania[6].
Młode liście gatunków Clintonia borealis, C. udensis i C. umbellulata, zbierane wczesną wiosną, przed rozwinięciem, są spożywane na surowo lub po ugotowaniu. Mają smak przypominający owoce ogórka[8][9][10].
Liście Clintonia borealis wykazują działanie nasercowe i dezynfekujące. Okład z liści stosowany jest tradycyjnie na otwarte rany, oparzenia, owrzodzenia i skrofuły[8].
Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI:10.1371/journal.pone.0119248, PMID:25923521, PMCID:PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
