Ciężka Turnia

Ciężka Turnia (niem. Verborgener Turm, słow. Ťažká veža, węg. Cseh-tavi-torony^[1]), 2254 m) – szczyt tatrzański w bocznej grani odchodzącej od Niżnich Rysów w kierunku wschodnim. Grań ta oddziela najwyższe piętra Doliny Ciężkiej (Ťažká dolina, Česká dolina) – Dolinkę Spadową (Spádová dolinka) od Ciężkiego Kotła. Nazwa pochodzi od Doliny Ciężkiej. Dawniej szczyt zwany był Czeską Turnią, jednak nie ma on nic wspólnego z Czechami, a Witold Henryk Paryski udowodnił, że nazwa ta była wynikiem błędu^[2]. Paradoksalnie, Słowacy nadal nazywają go Czeską Turnią^[3].

Ciężka Turnia

Ťažká veža

Południowa ściana i południowo-wschodnia grań Ciężkiej Turni
Państwo	Słowacja
Położenie	Jaworzyna Tatrzańska
Pasmo	Tatry, Karpaty
Wysokość	2254 m n.p.m.
Pierwsze wejście	23 sierpnia 1908 Włodzimierz Boldireff, Mieczysław Karłowicz
Położenie na mapie Tatr Ciężka Turnia
Położenie na mapie Karpat Ciężka Turnia
49°11′00″N 20°05′39″E

Od wierzchołka Ciężkiej Turni odchodzą trzy granie:

• zachodnia, która łączy szczyt z Niżnimi Rysami; grań ta, początkowo łagodnie nachylona, opada uskokiem na Niżnią Spadową Przełączkę; dalej w stronę Niżnich Rysów znajdują się w niej jeszcze Ciężka Turniczka i Pośrednia Spadowa Przełączka
• północno-wschodnia, opadająca przez płytko wcięty Spadowy Przechód i Ciężką Przehybę, gdzie rozdwaja się na dwa masywne filary, z których orograficznie lewy stanowi ograniczenie dla progu Dolinki Spadowej
• południowo-wschodnia, najbardziej skomplikowana topograficznie; znajdują się w niej kolejno: Wyżni Ciężki Przechód, Ciężkie Igły, Ciężka Szczerbina, Ciężka Baszta, Pośredni Ciężki Przechód, dwuwierzchołkowy Ciężki Kopiniak oraz Niżni Ciężki Przechód.

Granie północno-wschodnia i południowo-wschodnia obejmują trawiasto-płytową depresję we wschodniej ścianie Ciężkiej Turni, zwaną Ciężkim Korytem^[3].

W kierunku południowym, w stronę Zmarzłego Stawu w Dolinie Ciężkiej odchodzi od wierzchołka filar o ścianach osiągających około 250 m wysokości. W filarze tym, w dolnej części rozdwojonym, sterczy Ciężki Mnich^[3].

Ciężka Turnia ma cztery ściany, w których wytyczono wiele dróg wspinaczkowych. Najwyższa jest ściana wschodnia, licząca około 550 m różnicy wzniesień. Ma ona kształt trójkąta o podstawie długości około 300 m. Jej ograniczenie stanowią granie północno-wschodnia i południowo-wschodnia, pomiędzy którymi znajduje się Ciężkie Koryto. Ściana południowa, usytuowana naprzeciwko ściany Galerii Gankowej, liczy około 300 m wysokości i charakteryzuje się litą, mocną skałą. Najbardziej stroma jest w dolnej części, gdzie kilkadziesiąt metrów ponad piargami Ciężkiego Tarasu ciągnie się pas okapów. Ściana południowo-zachodnia, 180-metrowej wysokości, jest w swej lewej części bardzo silnie urzeźbiona. Podstawa tej ściany, po prawej wyraźnie ukośna, znajduje się w Ciężkim Kotle. Najmniejszą wysokość, około 120 metrów, ma ściana północna. Opada ona do Spadowego Kociołka w Dolince Spadowej^[3].

Pierwsze odnotowane wejścia turystyczne:

• latem – Włodzimierz Boldireff, Mieczysław Karłowicz, 23 sierpnia 1908 r.,
• zimą – Zbigniew Korosadowicz, 22 grudnia 1931 r.^[4]

• 
  Południowo-zachodnia ściana Ciężkiej Turni, widziana z Rysów
• 
  Widok na Ciężką Turnię z Doliny Litworowej
• 
  Widok znad Ciężkiego Stawu
•