Christin Cooper

Christin Elizabeth Cooper (ur. 8 października 1959 w Los Angeles) – amerykańska narciarka alpejska, wicemistrzyni olimpijska i trzykrotna medalistka mistrzostw świata.

Christin Cooper

Data i miejsce urodzenia	8 października 1959 Los Angeles
Klub	Sun Valley SC
Wzrost	170 cm
Debiut w PŚ	18.01 1977, Schruns (14. miejsce – slalom)
Pierwsze punkty w PŚ	26.01 1977, Crans-Montana (10. miejsce – slalom)
Pierwsze podium w PŚ	21.01 1981, Crans-Montana (3. miejsce – kombinacja)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone Igrzyska olimpijskie srebro Sarajewo 1984 narciarstwo alpejskie (slalom gigant) Mistrzostwa świata srebro Schladming 1982 slalom srebro Schladming 1982 slalom gigant brąz Schladming 1982 kombinacja Puchar Świata 3. miejsce 1981/1982 Puchar Świata (Slalom) 2. miejsce 1980/1981 3. miejsce 1981/1982 Puchar Świata (Gigant) 2. miejsce 1983/1984

Kariera

Na arenie międzynarodowej Christin Cooper po raz pierwszy pojawiła się w sezonie 1976/1977. W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała 18 stycznia 1977 roku w Schruns, gdzie zajęła czternaste miejsce w slalomie^[1]. Już osiem dni później w Crans-Montana zdobyła pierwsze pucharowe punkty, zajmując w tej samej konkurencji dziesiąte miejsce.

Przełom w jej karierze nastąpił w sezonie 1980/1981, kiedy po raz pierwszy stanęła na podium zawodów pucharowych. Dokonała tego 21 stycznia 1981 roku w Crans-Montana, gdzie była druga w kombinacji, ulegając tylko Erice Hess ze Szwajcarii. W kolejnych startach jeszcze siedmiokrotnie stawała na podium, co dało jej czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej. Była także szósta w klasyfikacji giganta oraz druga w klasyfikacji slalomu, przegrywając tylko z Hess. Rok wcześniej brała udział w igrzyskach olimpijskich w Lake Placid, gdzie byłą siódma w gigancie oraz ósma w slalomie.

Sezon 1981/1982 był najlepszym w jej karierze. W Pucharze Świata sześć razy stawała na podium, odnosząc przy tym trzy zwycięstwa: 21 grudnia w Saint-Gervais-les-Bains wygrała kombinację, a 23 stycznia w Berchtesgaden oraz 27 marca 1982 roku w Montgenèvre była najlepsza w slalomie. W klasyfikacji generalnej była trzecia, plasując się za Eriką Hess oraz Irene Epple z RFN. Trzecie miejsce zajęła także w klasyfikacji slalomu, a w klasyfikacjach giganta i kombinacji była piąta. Na przełomie stycznia i lutego 1982 roku wzięła udział w mistrzostwach świata w Schladming, gdzie zdobyła trzy medale. Najpierw zajęła trzecie miejsce w kombinacji, w której lepsze były tylko Erika Hess oraz Francuzka Perrine Pelen. Dwa dni później wywalczyła srebrny medal w gigancie, rozdzielając na podium Hess oraz Ursulę Konzett z Liechtensteinu. Na koniec zajęła także drugie miejsce w slalomie, plasując się 0,33 sekundy za Hess i 0,03 sekundy przed Włoszką Danielą Zini.

Kolejne zwycięstwo odniosła 17 grudnia 1982 roku w Piancavallo, gdzie była najlepsza w kombinacji. Tego samego dnia była też trzecia w slalomie, a 23 stycznia 1983 roku w Saint-Gervais-les-Bains była druga w gigancie. Jednak pod koniec stycznia, podczas treningów w Les Diablerets Cooper wypadła z trasy i złamała kość piszczelową, co wykluczyło ją z reszty startów w sezonie 1982/1983^[2]. W klasyfikacji generalnej zajęła ostatecznie dwunaste miejsce.

Do startów wróciła w sezonie 1983/1984. Na podium stawała dziewięciokrotnie, w tym 7 marca 1984 roku w Lake Placid odniosła swoje ostatnie zwycięstw, wygrywając giganta. Dziesięć dni później w Jasnej po raz ostatni stanęła na podium zawodów pucharowych, zajmując trzecie miejsce w slalomie. W klasyfikacji generalnej była tym razem szósta, a w gigancie zajęła drugie miejsce za Hess. W lutym 1984 roku wystartowała na igrzyskach olimpijskich w Sarajewie, gdzie była druga w gigancie. Po pierwszym przejeździe Cooper zajmowała pierwsze miejsce, z przewagą 0,10 sekundy nad swą rodaczką, Debbie Armstrong. W drugim przejeździe osiągnęła siódmy czas, co dało jej jednak drugi łączny wynik i srebrny medal. Ostatecznie o 0,40 sekundy przegrała z Armstrong, a o 0,02 sekundy pokonała brązową medalistkę, Perrine Pelen z Francji. Na tej samej imprezie wystartowała także w slalomie, jednak nie ukończyła pierwszego przejazdu i nie była klasyfikowana.

Po zakończeniu kariery sportowej pracowała jako komentatorka zawodów narciarstwa alpejskiego dla stacji CBS i NBC. W trakcie igrzysk olimpijskich w Soczi w 2014 roku Cooper spowodowała kontrowersje, przeprowadzając wywiad ze zdobywcą brązowego medalu w supergigancie, Bode Millerem. Cooper wypytywała Millera o jego zmarłego brata, przez co zawodnik popłakał się przed kamerą^[3].

Osiągnięcia

Igrzyska olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
7.	21 lutego	1980	Lake Placid	Gigant	2:41,66	+3,05	Hanni Wenzel
8.	23 lutego	1980	Lake Placid	Slalom	1:25,09	+4,19	Hanni Wenzel
2.	13 lutego	1984	Sarajewo	Gigant	2:20,98	+0,40	Debbie Armstrong
DNF1	13 lutego	1984	Sarajewo	Slalom	1:36,47	-	Paoletta Magoni

Mistrzostwa świata

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
DNF2[4]	3 lutego	1978	Garmisch-Partenkirchen	Slalom	1:24,85	-	Lea Sölkner
23.[5]	4 lutego	1978	Garmisch-Partenkirchen	Gigant	2:41,15	+6,65	Maria Epple
7.	21 lutego	1980	Lake Placid	Gigant	2:41,66	+3,05	Hanni Wenzel
8.	23 lutego	1980	Lake Placid	Slalom	1:25,09	+4,19	Hanni Wenzel
3.	31 stycznia	1982	Schladming	Kombinacja	8,99 pkt	+11,97 pkt	Erika Hess
2.	2 lutego	1982	Schladming	Gigant	2:37,17	+0,78	Erika Hess
2.	6 lutego	1982	Schladming	Slalom	1:41,60	+0,33	Erika Hess

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

• sezon 1976/1977: 35.
• sezon 1977/1978: 18.
• sezon 1978/1979: 21.
• sezon 1979/1980: 18.
• sezon 1980/1981: 4.
• sezon 1981/1982: 3.
• sezon 1982/1983: 12.
• sezon 1983/1984: 6.

Miejsca na podium

1. Crans-Montana – 21 stycznia 1981 (kombinacja) – 3. miejsce
2. Crans-Montana – 21 stycznia 1981 (slalom) – 2. miejsce
3. Les Diablerets – 31 stycznia 1981 (slalom) – 2. miejsce
4. Zwiesel – 3 lutego 1981 (slalom) – 3. miejsce
5. Zwiesel – 8 lutego 1981 (kombinacja) – 3. miejsce
6. Furano – 13 marca 1981 (gigant) – 3. miejsce
7. Furano – 15 marca 1981 (slalom) – 2. miejsce
8. Wangs-Pizol – 25 marca 1981 (gigant) – 2. miejsce
9. Oberstaufen – 9 lutego 1982 (gigant) – 2. miejsce
10. Saint-Gervais – 21 grudnia 1981 (kombinacja) – 1. miejsce
11. Berchtesgaden – 23 stycznia 1982 (slalom) – 1. miejsce
12. L’Alpe d’Huez – 21 marca 1982 (gigant) – 3. miejsce
13. Montgenèvre – 27 marca 1982 (slalom) – 1. miejsce
14. San Sicario – 25 marca 1982 (gigant) – 3. miejsce
15. Piancavallo – 17 grudnia 1982 (kombinacja) – 1. miejsce
16. Piancavallo – 17 grudnia 1982 (slalom) – 3. miejsce
17. Saint-Gervais – 23 stycznia 1983 (gigant) – 2. miejsce
18. Sestriere – 14 grudnia 1983 (kombinacja) – 3. miejsce
19. Haus – 22 grudnia 1983 (gigant) – 3. miejsce
20. Maribor – 15 stycznia 1984 (slalom) – 3. miejsce
21. Limone Piemonte – 23 stycznia 1984 (slalom) – 3. miejsce
22. Saint-Gervais – 29 stycznia 1984 (gigant) – 2. miejsce
23. Mont-Sainte-Anne – 4 marca 1984 (supergigant) – 3. miejsce
24. Lake Placid – 7 marca 1984 (gigant) – 1. miejsce
25. Waterville Valley – 11 marca 1984 (gigant) – 3. miejsce
26. Jasná – 17 marca 1984 (gigant) – 3. miejsce

Bibliografia

• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-07)]. (ang.).

Przypisy

1. Spokesman-Review: Lise-Marie wins slalom, Associated Press, 20 stycznia 20 1977, str. 39 (ang.)
2. Lewiston Morning Tribune: Cooper's crash rated as one of the best, Associated Press, 23 lutego 1983, str. 4C (ang.)
3. NBC reporter badgers Bode Miller about dead brother till he cries (Video) (ang.)
4. alpineskiworld.net: 03.02.1978. Garmisch Slalom, women (ang.)
5. alpineskiworld.net: 04.02.1978. Garmisch Giant Slalom, women (ang.)