Loading AI tools
amerykański kompozytor, filolog i pedagog Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Christian George Wolff (ur. 8 marca 1934 w Nicei)[1][2] – amerykański kompozytor, filolog i pedagog.
Imię i nazwisko |
Christian George Wolff |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Pochodzenie | |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód | |
Powiązania |
Syn renomowanych niemieckich wydawców żydowskiego pochodzenia – Kurta i Helen Wolffów[2][3]. W 1941 wraz z rodziną wyemigrował do Stanów Zjednoczonych[1][2]. W latach 1953–1963 studiował italianistykę na Uniwersytecie Florenckim oraz filologię klasyczną i komparatystykę na Harvardzie, gdzie uzyskał doktorat (PhD), a następnie był wykładowcą do 1970. W latach 1979–1999 był profesorem literatury klasycznej i muzyki w Dartmouth College w Hanover.
Jeszcze jako nastolatek żywo interesował się muzyką eksperymentalną[2]. W latach 1949–1951 uczył się gry na fortepianie u Grete Sultan (1949–1951) i samodzielnie studiował kompozycję[1][4]. W 1950, dzięki Sultan, nawiązał kontakt z Johnem Cage’em[5], u którego krótko pobierał lekcje kompozycji. Pod jego wpływem dołączył do szkoły nowojorskiej, gdzie obok Cage’a współpracował z takimi kompozytorami, jak Morton Feldman, Earle Brown i David Tudor[1][2][4]. Od 1953 współpracował też z Mercem Cunninghamem, komponując wiele utworów dla jego zespołu Merce Cunningham Dance Company[4][6].
W latach 60. – jako kompozytor, performer i improwizator – rozpoczął współpracę z brytyjską grupą free jazzową AMM i z takimi muzykami, jak John Tilbury, David Behrman, Takehisa Kosugi, Larry Polansky, Keith Rowe i Robyn Schulkowsky[2]. W tym też czasie zetknął się z awangardzistami o radykalnych poglądach politycznych – Fredericem Rzewskim i Corneliusem Cardewem[1][2][6]; pod ich wpływem zaczął pisać utwory wokalno-instrumentalne poświęcone tematyce politycznej, społecznej i feministycznej[1][2]. Od 1983 tworzy kompozycje zwane marszami pokoju, które choć nie są marszami w tradycyjnym rozumieniu, odnoszą się do ruchu pokojowego[2].
Wolff otrzymał liczne nagrody i granty, m.in. od DAAD Berlin (1974), Amerykańskiej Akademii Sztuki i Literatury (1975), Asian Cultural Council (1987), John Cage Award (1996) przyznawaną przez Foundation for Contemporary Arts, Fromm Music Foundation, Andrew W. Mellon Foundation. W 2000 był kompozytorem rezydentem w bostońskim New England Conservatory of Music. Jest członkiem Amerykańskiej Akademii Sztuk i Nauk i berlińskiej Akademie der Künste, został też uhonorowany doktoratem honoris causa California Institute of the Arts i brytyjskiego University of Huddersfield[1][2][4][6].
Szczególną cechą muzyki Wolffa, zaszczepioną mu niewątpliwie przez Cage’a, jest indeterminizm. Kompozytor pozostawia wykonawcom pewien zakres swobody i interakcji w czasie występu, umożliwiając im kształtowanie muzyki, działanie i reagowanie na dźwięki w sposób mniej lub bardziej dowolny[2][4]. W swoich kompozycjach stosuje niekonwencjonalny sposób notacji, np. partyturę słowną w Prose Collection (1968), utworze dla dowolnych wykonawców (w tym amatorów) i na dowolne instrumenty[2]. Wykorzystuje ciszę w postaci długich pauz, jako metodę zawieszania dźwięków, aż do ich wybrzmienia[1]. Preferuje otwartą formę z udziałem przypadku. Poszukuje nowych efektów brzmieniowych, używając instrumentów elektroakustycznych i preparowanych (np. fortepianu)[1][2].
Od lat 80. skupia się na komponowaniu utworów orkiestrowych na różne obsady – od orkiestry kameralnej do maksymalnie zwielokrotnionej. Tworzy też miniatury muzyczne, zawierające nie więcej niż 100 nut, w których zestawia mozaikowo niejednorodne struktury i różne typy notacji[1][2].
Wolff jest także autorem wielu publikacji teoretycznych o muzyce i literaturze[2][4].
(na podstawie materiału źródłowego[1][2])
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.