Chlorek miedzi(II)

Chlorek miedzi(II), CuCl
2 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy chlorków, sól kwasu solnego i miedzi na II stopniu utlenienia.

Chlorek miedzi(II)

Bezwodny chlorek miedzi(II) Dwuwodny chlorek miedzi(II)
Budowa tolbachitu (bezwodnego CuCl 2)
Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) konst. dichlorek miedzi Inne nazwy i oznaczenia Stocka chlorek miedzi(II)
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	CuCl 2
Masa molowa	134,45 g/mol
Wygląd	żółtobrązowe, higroskopijne kryształy[1]
Minerały	tolbachit[2], eriochalcyt[3]
Identyfikacja
Numer CAS	7447-39-4
PubChem	24014
DrugBank	DB09131
Właściwości Gęstość 3,4 g/cm³[1]; ciało stałe Rozpuszczalność w wodzie 757 g/l[1] Temperatura topnienia 598 °C[1] 620 °C[4] Temperatura wrzenia 993 °C[1]
Niebezpieczeństwa Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanego źródła[4] Niebezpieczeństwo Zwroty H H302+H312, H315, H318, H410 Zwroty P P273, P280, P301+P312+P330, P302+P352+P312, P305+P351+P338, P310 Numer RTECS GL7000000 Dawka śmiertelna LD50 584 mg/kg (szczur, doustnie)[4]
Podobne związki
Inne aniony	fluorek miedzi(II), bromek miedzi(II), jodek miedzi(II)
Inne kationy	chlorek miedzi(I), chlorek srebra, chlorek złota(III)
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Dihydrat chlorku miedzi(II) ma postać szmaragdowozielonych kryształów. W tej formie występuje jako rzadki minerał eriochalcyt. Otrzymać go można poprzez roztworzenie węglanu miedzi(II) w kwasie solnym.

Bezwodny chlorek miedzi występuje w postaci brązowego ciała stałego (minerał tolbachit). Można go otrzymać, spalając miedź w nadmiarze chloru lub poprzez odwodnienie dihydratu za pomocą stężonego kwasu siarkowego.

Wodne roztwory chlorku miedzi(II) są zielone, natomiast w dużym rozcieńczeniu mają barwę niebieską.

W obecności nadmiaru jonów chlorkowych tworzy związki kompleksowe: CuCl−
3 (czerwony) i CuCl2−
4 (żółty)^[5].

Budowa

Bezwodny CuCl
2 przyjmuje zniekształconą strukturę jodku kadmu. Atomy miedzi są środkami ośmiościanów (oktaedrów) foremnych. Większość związków miedzi(II) wykazuje zniekształcenia względem idealnej ośmiościennej geometrii na skutek efektu Jahna-Tellera. W cząsteczce CuCl
2·2H
2O, miedź także przyjmuje mocno zniekształconą geometrię oktaedryczną, gdzie centra CuII
są otoczone przez dwa ligandy H
2O oraz cztery ligandy Cl−
^[6].

Chlorek miedzi(II) jest paramagnetyczny. CuCl
2·2H
2O był użyty w pierwszym pomiarze elektronowego rezonansu paramagnetycznego dokonanym przez Jewgienija Zawojskiego w 1944 r.^[7][8]