Loading AI tools
Hipersamochód Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bugatti Veyron – hipersamochód produkowany pod francuską marką Bugatti w latach 2005–2015.
,_5._April_2012,_Düsseldorf.jpg) Bugatti Veyron | |
| Producent | |
|---|---|
| Projektant |
Jozef Kabaň |
| Zaprezentowany |
październik 2005 |
| Okres produkcji |
2005–2015 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Skrzynia biegów |
7-biegowa DCT |
| Napęd | |
| Długość |
4462 mm |
| Szerokość |
1998 mm |
| Wysokość |
1159 mm |
| Rozstaw osi |
2710 mm |
| Masa własna |
1888 kg |
| Zbiornik paliwa |
100 l |
| Liczba miejsc |
2 |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
| Konkurencja |
Barabus TKR |
,_5._April_2012,_Düsseldorf.jpg)
.jpg)
.jpg)
Technologię przyszłego modelu Veyron po raz pierwszy rozpoczęto testować w 1999 roku, kiedy to zbudowano samochód koncepcyjny EB 18/3 Chiron. Cechą charakterystyczną tego studium było zastosowanie większego silnika typu W18 z trzema głowicami po 6 cylindrów każda[1]. Kolejnym ważnym prototypem, tym razem będącym już bezpośrednią zapowiedzią Veyrona, był zaprezentowany jesienią 1999 roku podczas Tokyo Motor Show prototyp Bugatti EB 18/4 Veyron przedstawiający kluczowe cechy stylistyki przyszłego seryjnego samochodu[2].
Podczas targów motoryzacyjnych w Genewie w 2001 roku ówczesny prezes koncernu Volkswagen Group Ferdinand Piëch ogłosił, że planowany pierwszy seryjny model Bugatti będzie najszybszym, najmocniejszym i najdroższym seryjnym samochodem w historii z parametrami przekraczającymi granicę 1000 KM i 400 km/h prędkości maksymalnej[3]. Pod koniec 2001 roku Bugatti ogłosiło, że samochód, oficjalnie zostanie nazwany Bugatti Veyron na cześć kierowcy wyścigowego Pierre'a Veyrona, który ścigając się dla firmy Bugatti wygrał 24-godzinny wyścig Le Mans w 1939 roku[4]. Początek produkcji określono wówczas na rok 2003, jednak w trakcie rozwoju napotykano na szereg poważnych problemów. Osiągnięcie wymaganej prędkości maksymalnej okazało się bardzo trudne – jeden prototyp został zupełnie zniszczony w wypadku, a inny wypadł z toru podczas publicznej demonstracji na torze wyścigowym Laguna Seca. Ze względu na te i inne wydarzenia, termin wprowadzenia auta do produkcji seryjnej uległ ostatecznie ponad dwuletniemu opóźnieniu[5].
Ostatecznie, po trwającym 6 lat procesie konstrukcyjnym seryjne Bugatti Veyron miało swoją światową premierę jesienią 2005 roku podczas Tokyo Motor Show[6]. Za projekt stylistyczny, który formował się od 1999 roku, odpowiedzialny był słowacki stylista Jozef Kabaň[7], nadając Veyronowi szereg rozwiązań stylistycznych, które później stały się charakterystyczne dla innych konstrukcji Bugatti. Obłe nadwozie o smukłych proporcjach wykonane zostało z użyciem włókna węglowego, a tylną część nadwozia zwieńczyły dwa spojlery o regulowanym zakresie nachylenia[8]. Do wykończenia kabiny pasażerskiej wykorzystana została mieszanka skóry oraz aluminium, które pokryło w całości panel konsoli centralnej.
Zamiast silnika W18 model produkcyjny wyposażono w silnik W16 w układzie podwójnego V. Jednostka ta, po raz pierwszy zastosowana w prototypie Bentley Hunaudières z 1999 roku, otrzymała cztery turbosprężarki produkując deklarowaną moc 1001 KM (736 kW). Przyśpieszenie od 0 do 100 km/h zajmuje 2,5 sekundy, z kolei prędkość maksymalna Veyrona wyniosła 406 km/h, kwalifikując go w połowie pierwszej dekady XXI wieku jako najszybszy samochód świata[9].
.jpg)
W sierpniu 2008 roku gama wariantów nadwoziowych Veyrona została poszerzona o odmianę Grand Sport typu targa, z otwieranym dachem pomiędzy krawędzią przedniej szyby a obudową tylnych zagłówków. Pod kątem wizualnym samochód odróżnił się innymi wkładami reflektorów, z kolei pod względem techniki zachowano takie same parametry 8-litrowej jednostki napędowej W16 o mocy 1001 KM. Samochód powstał w limitowanej puli ograniczonej do 150 sztuk[10].
W 2010 roku została przedstawiona specjalna wersja Bugatti Veyrona o nazwie Super Sport, której produkcja została ograniczona do 30 egzemplarzy. Samochód został przeprojektowany pod kątem wyglądu reflektorów oraz maski. Prócz tego, zmiany objęły również silnik. Jego moc została zwiększona z 1001 do 1200 KM. We wnętrzu nowego Veyrona wykorzystano w wielu miejscach włókna węglowe, dzięki czemu udało się zmniejszyć masę o 300 kg. Po tych zabiegach i podniesieniu momentu obrotowego do 1500 Nm, inżynierom Bugatti udało się osiągnąć przyśpieszenie od 0 do 100 km/h w czasie 2,2 s. Pierwszy Veyron Super Sport został przygotowany do bicia rekordu, osiągnął prędkość 431,072 km/h (267,856 mph). Prędkość ta została wpisana do Księgi Rekordów Guinnessa[11].
Pierwsze pięć samochodów ze specjalnej edycji zostało skonfigurowanych identycznie jak rekordowy egzemplarz Super Sport. Powstały one pod nazwą World Record Edition. W pozostałych autach maksymalna prędkość została elektronicznie ograniczona do 415 km/h. Super Sport to oficjalnie najszybszy samochód na świecie, produkowany seryjnie. Prowadzony przez chińskiego kierowcę wyścigowego Anthony'ego Liu, Bugatti Veyron GS Vitesse ustanowił rekord świata prędkości produkcyjnego auta z otwartym nadwoziem – 408,84 km/h. Rekordowa prędkość została oficjalnie zatwierdzona przez niemiecką organizację TÜV[12].
Wersja Super Sport modelu Veyron jest jednym z najszybszych dopuszczonych do ruchu ulicznego samochodów osobowych na świecie, zmierzona prędkość maksymalna wynosi 431,072 km/h[13]. Pobity został wówczas rekord ustanowiony przez SSC Ultimate Aero TT, wynik uzyskany przez Bugatti został jednak unieważniony 9 kwietnia 2013 roku z powodu zdjęcia ogranicznika prędkości w konkursowym egzemplarzu[14]. W późniejszym czasie rekord został przywrócony – uznano, że ogranicznik prędkości nie ingeruje w główne założenia konstrukcyjne samochodu oraz jego silnik[15][16]. Podstawowa wersja pojazdu osiągnęła prędkość 408,47 km/h[17]. 6 kwietnia 2013 roku wersja Grand Sport Vitesse osiągnęła najwyższą prędkość w kategorii samochodów z otwartym nadwoziem – było to 408,84 km/h (średnia z dwóch przejazdów)[18].
Produkcja Bugatti Veyrona rozpoczęła się tuż po prezentacji w Tokio, w listopadzie 2005 roku. Zajęły się nią nowo wybudowane zakłady produkcyjne we francuskim Molsheim w Alzacji[19]. Koszt zakupu samochodu wynosił 1 milion dolarów, z kolei koszty związane z produkcją były sześciokrotnie wyższe - szacując je na ok. 6 milionów dolarów[20]. Podczas trwającej 10 lat produkcji powstało łącznie 450 sztuk Veyrona w odmianie coupé oraz 150 egzemplarzy otwartego wariantu Grand Sport[21]. Ostatni egzemplarz francuskiego hipersamochodu sprzedany został w lutym 2015 roku klientowi z Bliskiego Wschodu, a samo Bugatti przedstawiło ten egzemplarz razem z pierwszą zbudowaną sztuką w marcu 2015 roku podczas Geneva Motor Show[22]. W marcu 2009 roku odnotowano, że w Polsce zarejestrowany został co najmniej 1 egzemplarz Veyrona[23].
| Parametry | Bugatti Veyron |
|---|---|
| Typ silnika: | umieszczony centralnie, 2x2 DOHC 64-zaworowy 4 katalizatory, układ wydechowy wykonany w całości z aluminium |
| Silnik: | W16[24] 15°/90°, cztery turbosprężarki, 4 zawory na cylinder aluminiowy blok i głowice, bezpośredni wtrysk paliwa, 4 chłodnice cieczy, 1 chłodnica oleju silnikowego |
| Pojemność skokowa (cm³): | 7993 cm³ (8.0 l) |
| Średnica cylindra x skok tłoka (mm): | 86 × 86,05 mm |
| Moc maksymalna: | 1001 i 1200 KM przy 6000 obr./min[24] |
| Moc z 1000 cm³ (KM): | 125,1 KM |
| Stosunek mocy do masy: | 530,2 KM/t |
| Max. moment obrotowy: | 1250 i 1500 Nm przy 2200-5500 obr./min |
| Stopień sprężania: | 9,0 : 1 |
| Skrzynia biegów / przełożenia: | 7-biegowa półautomatyczna DSG, napęd 4x4 – Haldex 1 – 3.176:1; 2 – 2.263:1; 3 – 1.667:1; 4 – 1.290:1; 5 – 1.057:1; 6 – 0.878:1; 7 – 0.795:1; wsteczny – 3.579:1 |
| Układ hamulcowy: | karbonowo-ceramiczne hamulce tarczowe, wentylowane, ABS Średnica tarcz – przód: Ø 400 mm / tył: Ø 380 mm |
| Karoseria/nadwozie: | Wykonane z włókna węglowego, aluminium, magnezu, stali, tytanu oraz włókna szklanego |
| Wymiary długość x szerokość x wysokość: | 4462 × 1998 x 1159 mm |
| Rozstaw osi: | 2710 mm |
| Rozstaw kół przód / tył: | 1723 / 1632 cm |
| Opony/Felgi: | Felgi – aluminiowe Opony – Michelin – przód: 265–680 ZR 500A / tył: 365–710 ZR 540A Z indeksem prędkości pow. 400 km/h |
| Zbiornik paliwa: | 100 l |
| Masa własna: | 1888 kg |
| Prędkość maksymalna: | 407,8 km/h[24] |
| Droga hamowania | |
| 100-0 | 31,4 m |
| 200-0 | 126 m |
| 300-0 | 283 m |
| 400-0 | 540 m |
| Przyśpieszenie | |
| 0 – 100 km/h: | 2,5 s |
| 0 – 160 km/h: | 4,5 s |
| 0 – 200 km/h: | 7,3 s |
| 0 – 300 km/h: | 16,7 s |
| 0 – 400 km/h: | 55,6 s |
| Ćwierć mili: | 10,4 s. |
| Zużycie paliwa na 100 km | |
| Cykl miejski: | 40,4 l |
| Cykl pozamiejski: | 14,7 l |
| Cykl mieszany: | 24,1 l |
| Przy prędkości maksymalnej | 125 l |
Prędkość maksymalna Bugatti Veyron początkowo miała wynosić 406 km/h, jednak egzemplarze testowe były niestabilne przy tak wielkiej prędkości, co wymusiło przeprojektowanie aerodynamiki auta. W maju 2005 roku prototypowy Veyron, testowany na torze Volkswagena niedaleko Wolfsburga w Niemczech osiągnął elektronicznie ograniczoną prędkość 400 km/h. W październiku 2005 roku, redaktor magazynu Top Gear James May, testował ostateczną wersję Veyrona. W tym teście, na torze testowym Ehra-Lessien Volkswagen AG, pojazd osiągnął prędkość maksymalną 407,8 km/h.
Bugatti Veyron przyspiesza od 0 do 100 km/h w 2,5 sekundy. Prędkości 200 i 300 km/h osiąga odpowiednio w 7,3 i 16,7 sekund. Te osiągi czynią Veyrona obok Dauera Le-Mans 962 jednym z najszybciej przyspieszających samochodów seryjnych w historii. Wyraźnie pobił go pod tym względem jego bezpośredni konkurent, szwedzki Koenigsegg One:1. Spalanie ma także najwyższe ze wszystkich produkcyjnych aut, zużywając średnio 40,4 l paliwa na 100 km w cyklu miejskim i 24,1 l/100 km w cyklu mieszanym, a na trasie 14,7 l. Przy maksymalnej prędkości samochód spala ok. 125 l/100 km – a to oznacza, że jego 100 litrowy zbiornik wystarcza na niespełna 12 minut jazdy (albo na przejechanie około 80 km). Prędkość maksymalna przy ustawieniach do jazdy codziennej to 375 km/h. Gdy samochód przekroczy 220 km/h, hydraulika obniża samochód aż prześwit zmniejszy się do 8,9 cm. Jednocześnie wysuwa się tylne skrzydło ze spojlerem. To tryb jazdy codziennej, w którym tylne skrzydło zapewnia potężną siłę docisku do podłoża (3425 N), pomagającą utrzymać samochód na drodze. Tryb jazdy z maksymalną prędkością (407,8 km/h), bez ogranicznika prędkości, jest możliwy jedynie po zdjęciu jej blokady, poprzez przekręcenie kluczyka w zamku znajdującym się w futrynie drzwi kierowcy. Czynność tę można wykonać wyłącznie podczas postoju, ponieważ wymaga ona wyjęcia kluczyka ze stacyjki. W trybie z odblokowanym ogranicznikiem prędkości maksymalnej tylny spojler nie wysuwa się, przednie dyfuzory się zamykają, a prześwit zmniejsza się ze standardowych 12,4 do 6,6 cm. Funkcję tę ograniczono elektronicznie, aby zmniejszyć ryzyko uszkodzenia opon.
W Veyronie zastosowano wyjątkowe nawiercane i wentylowane tarcze hamulcowe wykonane z włókna węglowego, które zasysają zimne powietrze aby zredukować fading. Każdy zacisk hamulcowy ma osiem tytanowych tłoczków. Bugatti twierdzi, że samochód hamuje z opóźnieniem 1,3 g (12,75 m/s²) na drogowych oponach. Prototypy poddawano testom powtarzającego się hamowania z opóźnieniem 1 g, hamując z 320 do 80 km/h bez fadingu. Biorąc pod uwagę potężne przyspieszenie samochodu, taki test mógł być przeprowadzany co 22 sekundy. Przy prędkościach ponad 220 km/h tylne skrzydło zachowuje się jak hamulec aerodynamiczny, ustawiając się pod kątem 70° w ciągu 0,4 sekundy od naciśnięcia na pedał hamulca. Zapewnia ono opóźnienie podczas hamowania dochodzące do 0,6 g (5,88 m/s²). Bugatti twierdzi, że pojazd jest w stanie się całkowicie zatrzymać z prędkości maksymalnej w czasie poniżej 10 sekund. Siła hamowania jest tak równo rozkładana na każde koło, że samochód nie zboczy z toru jazdy, gdy kierowca puści kierownicę, nawet hamując z prędkości bliskiej maksymalnej[25].
.jpg)
_03.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Specjalna wersja powstała w 2007 roku w jedynie pięciu egzemplarzach. Auto nie zostało pokryte lakierem (widać budulec – aluminium i włókno węglowe)[26].
Ta odmiana modelu powstała ze współpracy firm Bugatti i Hermes. Pełna nazwa tego modelu brzmi Bugatti Veyron FBG par Hermes. Auto ma specyficzny kolor lakieru, czym różni się od tradycyjnego Veyrona, ale zmiany objęły również wnętrze, gdyż kolor zewnętrzny współgra z nowym wystrojem wnętrza samochodu. Nowe są również felgi – aluminiowe, z literą "H" pośrodku. Bugatti wyprodukowało 5 egzemplarzy tego auta; cena każdego z nich to 1 550 000 euro netto[26].
Nazwa "Sang Noir" w wolnym tłumaczeniu znaczy "czarna krew". Model ten, to zwykły Veyron coupé, ale w tym modelu praktycznie cała karoseria jest pokryta czarnym lakierem; w tym część to włókno węglowe. Wnętrze tej odmiany Veyrona jest pomarańczowe, prócz konsoli centralnej, oraz kilku innych fragmentów m.in. deski rozdzielczej. Zmieniono również felgi; pochodzące z palety modelu Grand Sport[26].
Edycja specjalna, która wystawiona została w 2008 roku w niemieckim muzeum motoryzacyjnym Autostadt w Wolfsburgu, wyróżniła się charakterystycznym pokryciem nadwozia lustrzaną, odbijającą srebrną folią[27].
Wersja powstała w 2009 roku w celu uczczenia 100-lecia istnienie marki Bugatti. Karoserię pojazdu pokryto dwukolorowym lakierem[26].
W 2009 roku powstały cztery egzemplarze modelu Veyron o nazwie L'Edition Centenaire, które pomalowane zostały na wzór legendarnego modelu Type 35 z lat 20. XX wieku[26].
Bugatti Veyron GS Sang Bleu jest to wersja Grand Sport w innym zestawieniu kolorów zewnętrznych: niebieskie włókno węglowe oraz polerowane aluminium. Zmieniło się również wnętrze; nowo opracowane wykończenie ze skóry. Silnik jest ten sam, co w normalnym Veyronie i Grand Sport: turbodoładowany W16 o mocy 1001 KM[26].
Auto powstałe w 1 egzemplarzu przygotowanym na specjalne zamówienie klienta z Wielkiej Brytanii.
Specjalny egzemplarz przedstawiony w marcu 2010 roku wyróżnił się konstrastowym, biało-niebieskim malowaniem nadwozia. Kosztujący 1,75 miliona samochód powstał w jednym egzemplarzu na specjalne zamóiwenie[28].
Zaprezentowana równolegle z Royal Dark Blue edycja specjalna również powstała na specjalne zamówienie klienta, tym razem opierając się o odmianę coupe i zyskując dwutonowe, szaro-aluminiowe malowanie nadwozia.
Pierwsze pięć samochodów ze specjalnej edycji Veyrona skonfigurowane podobnie jak egzemplarz Super Sport, którym pobito rekord prędkości 431,072 km/h[26].
Podczas targów motoryzacyjnych w São Paulo w 2012 roku zaprezentowano specjalną odmianę Rafale utrzymaną w charakterystycznym, jednotonowym malowaniu nadwozia[29].
Samochód otrzymał nietypowe, dwubarwne malowanie nadwozia, które zyskało czarno-pomarańczową barwę. Pomarańczową toń utworzył motyw cyfr i liczb, nawiązując do twórczości francuskiego artysty Bernara Veneta[30].
Edycja specjalna przedstawiona w czerwcu 2011 roku powstała w wyniku współpracy Bugatti z niemieckim producentem porcelany Königliche Porzellan-Manufatur. Poza wykończeniem nadwozia lustrzaną folią, w kabinie pasażerskiej umieszczono elementy ozdobne z porcelany[31].
Wersja zaprezentowana podczas targów motoryzacyjnych w Genewie w 2013 roku. Pojazd powstał dla uhonorowania brata założyciela przedwojennego Bugatti.
Wersja, która powstała w 2013 roku specjalnie aby oddać hołd synowi założyciela marki Jeanowi Bugatti. Auto powstało w zaledwie 3 sztukach na bazie modelu Grand Sport. Do napędu służy 8,0-litrowa jednostka W16 o mocy 1200 KM z momentem obrotowym na poziomie 1500 Nm. Sprint od 0 do 100 km/h zajmuje w tym przypadku 2,6 sekundy. Wizualnie nowość wyróżnia się nadwoziem z włókna węglowego z czarną polerowaną powłoką. We wnętrzu znaleźć można całe połacie wysokogatunkowej skóry w odcieniach beżu i czekolady[32]. Auto kosztowało 2,5 mln Euro[33].
Wersja powstała w 2013 roku w trzech egzemplarzach, aby oddać hołd kierowcy, który pod koniec lat 30. XX wieku triumfował za kierownicą Bugatti 57G Tank w 24-godzinnym wyścigu Le Mans – Jean-Pierre Wimille'owi[34].
Wersja powstała w 2013 roku w trzech egzemplarzach, aby oddać hołd przyjacielowi założyciela marki Bartolomeo "Meo" Costantiniemu, który w 1935 roku za kierownicą Bugatti Type 35 dwukrotnie zwyciężył w wyścigu Targa Florio, a do 1935 roku był szefem zespołu wyścigowego Bugatti[35].
Wersja zaprezentowana w 2014 roku podczas Beijing Motor Show zainspirowana modelem marki Bugatti produkowanym w latach 1912 – 1914 pod nazwą Bugatti Type 18, które było najszybszym samochodom drogowym swoich czasów.
Wersja, która powstała w 2014 roku specjalnie, aby oddać hołd założycielowi marki Ettore Bugatti. Pojazd powstał w zaledwie 2 egzemplarzach na bazie modelu Grand Sport. Do napędu służy podobnie 1200-konna jednostka W16. Twórcy pojazdu wzorowali się na modelu Type 41 Royale z 1932 roku. Samochód wyróżnia się charakterystycznym, dwukolorowym malowaniem. Wnętrze pojazdu wykończono cielęcą skórą oraz barwionym na niebiesko włóknem węglowym. Auto kosztowało 2,35 mln Euro[36].
Pojazd powstały w 1 egzemplarzu na specjalne zamówienie jednego z klientów z Singapuru. Auto wyróżnia się wyjątkowym, dwukolorowym malowaniem (czarno-żółte)[37].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
