Buccina (instrument)
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bucina[uwaga 1] albo buccina (łac. būcĭnă) – instrument dęty w kształcie mocno zakrzywionego rogu[1], używany przez starożytnych Rzymian.
Wykonany najczęściej z brązu, z reguły wykorzystywany jako wojskowy (wymieniany w tekstach Cycerona, Liwiusza, Tacyta i Polibiusza) i pasterski (wspomniany przez Warrona) instrument sygnałowy. Nazwa pochodzić miała od spiralnie skręconej muszli zwanej buccinum, będącej jego pierwowzorem i zapewne najwcześniejszą postacią (później wykonywany także z kości i drewna). Opis jego podaje Owidiusz w Przemianach (I 335).
Kształtem i dźwiękiem różnił się od używanego w rzymskiej kawalerii krótszego rogu (cornu) i dlatego legionowych trębaczy-sygnalistów określano dla odróżnienia jako buccinatores (l. poj. buccinator)[2]. Według świadectw wymienionych autorów starożytnych, dawali oni sygnały do zaciągania wart po zachodzie słońca oraz ich zmiany za dnia i w nocy, rozpoczęcia i zakończenia posiłków, a także do wyruszenia na wroga bądź zgromadzenia się wojska przed wodzem[3]. Także ludzie wyjątkowo zamożni wykorzystywali buccinatora dla oznajmiania godzin dnia sygnałem tego instrumentu[4].
W rewolucyjnej Francji, w programowym nawiązywaniu do wzorów klasycznych, pod mylącą nazwą buciny (fr. buccin) przywrócono w praktycznym użyciu róg cornu; było to wynikiem badań antycznych instrumentów uwidocznionych na rzymskiej Kolumnie Trajana, prowadzonych w latach 70. XVIII wieku przez J. L. Davida[5].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
