Brabancja (prowincja)

Brabancja (nld. Provincie Brabant, fr. Province de Brabant, niem. Provinz Brabant) – dawna prowincja w Belgii, istniejąca w latach 1815–1995, kiedy została podzielona na niderlandzkojęzyczną Brabancję Flamandzką, francuskojęzyczną Brabancję Walońską i dwujęzyczny Region Stołeczny Brukseli^[1]. Była jedyną prowincją w kraju należącą do dwóch stref językowych i trzech regionów.

Ten artykuł dotyczy dawnej prowincji. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

Brabancja

nld. Provincie Brabant
fr. Province de Brabant
niem. Provinz Brabant

prowincja
flaga Brabancji↗
Państwo	Belgia
Siedziba	Bruksela
Powierzchnia	3357,38
Populacja (1 stycznia 1994) • liczba ludności	2 283 000
• gęstość	680
Położenie na mapie Belgii

Została utworzona w 1815 roku pod nazwą Brabancja Południowa^[2] (nld. Provincie Zuid-Brabant, fr. Province du Brabant-Méridional, niem. Provinz Südbrabant) i należała do 1830 roku do Królestwa Zjednoczonych Niderlandów^[3].

Historia

Królestwo Zjednoczonych Niderlandów

Po klęsce cesarza francuskiego Napoleona Bonaparte w bitwie pod Waterloo w 1815 roku, na mocy postanowień kongresu wiedeńskiego utworzono Królestwo Zjednoczonych Niderlandów^[4]. Składało się ono z terytoriów, które zostały wcielone do Francji przez Napoleona: dawnej Republiki Zjednoczonych Prowincji i Niderlandów Południowych. W nowo utworzonym królestwie dawny francuski departament Dyle stał się nową prowincją Brabancja Południowa^[2], w odróżnieniu od Brabancji Północnej (obecnie prowincja na południu Niderlandów).

Gubernatorami Brabancji Południowej w tym czasie byli^{[5][6][7][8][9]}:

• 1815–1818: François Joseph Charles Marie de Mercy-Argenteau
• 1818–1823: Philippe d’Arschot Schoonhoven
• 1823–1828: Leonard du Bus de Gisignies
• 1828–1830: Hyacinthe van der Fosse

Belgia

Schemat belgijskiej prowincji Brabancja, która została podzielona w 1995 roku na Brabancję Flamandzką (kolor jaskrawożółty), Brabancję Walońską (kolor jaskrawoczerwony) i Region Stołeczny Brukseli (kolor pomarańczowy)

Po rewolucji belgijskiej w 1830 roku Niderlandy Południowe (w tym Brabancja Południowa) oderwały się od Królestwa Zjednoczonych Niderlandów i utworzyły Królestwo Belgii^[10] (pięć lat później powstało również Wielkie Księstwo Luksemburga)^[10]. Dawna prowincja Brabancja Południowa pod nazwą Brabancja stała się centralną prowincją Belgii ze stolicą w Brukseli. Składała się ona z trzech okręgów: Bruksela, Leuven i Nivelles.

W latach 1961–1963 ustanowiono granicę językową – prowincję podzielono na regiony niderlandzkojęzyczny, francuskojęzyczny i dwujęzyczną Brukselę. W 1989 roku utworzono Region Stołeczny Brukseli (nadal był on częścią prowincji Brabancja)^[11]. W 1995 roku Brabancja została podzielona na niderlandzkojęzyczną Brabancję Flamandzką, francuskojęzyczną Brabancję Walońską i dwujęzyczny Region Stołeczny Brukseli^[9].