Loading AI tools
Bolesław Sokołowski[a] (ur. 14 stycznia?/26 stycznia 1895 w Tulczynie, zm. 7 maja 1980 w Józefowie) – podpułkownik broni pancernych Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej i Polskich Sił Zbrojnych, mianowany pułkownikiem przez władze RP na uchodźstwie.
 podpułkownik broni pancernych | |
| Data i miejsce urodzenia |
26 stycznia 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 maja 1980 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1916–1948 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca brygady pancernej |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
właściciel farmy |
| Odznaczenia | |
   | |
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Syn właściciela ziemskiego na Podolu Waleriana i Marii ze Skikiewiczów. Absolwent średniej Szkole Handlowej w Humaniu, a następnie student Instytutu Handlowego w Moskwie[1].
15 sierpnia 1916 roku został wcielony do 1 Studenckiego Batalionu w Niżnym Nowogrodzie. Od 15 października 1916 roku do 1 kwietnia 1917 roku był junkrem w Czugujewskiej Szkole Wojskowej (ros. Чугуевское военное училище) w Czugujewie. Po ukończeniu kursu służył w 39 pułku pancernym, a później w 33 pułku pancernym na froncie rumuńskim. Od listopada 1917 roku do marca 1918 roku chorował na tyfus. Następnie wstąpił do Armii Ochotniczej generała Antona Denikina jako dowódca plutonu w 2 pułku zbiorczym[1].
Wiosną 1920 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Pełnił początkowo obowiązki oficera do zleceń w sztabie 18 Dywizji Piechoty. Od czerwca służył w 17 pułku Ułanów Wielkopolskich im. Bolesława Chrobrego w Lesznie. W czasie wojny polsko-bolszewickiej był dowódcą plutonu w szwadronie ciężkich karabinów maszynowych. 10 września 1920 roku dowodził wypadami na tyły nieprzyjaciela w Stratyniu[1].
Od sierpnia do września 1923 uczestniczył w kursie dowódców szwadronów. W Toruniu przechodził przeszkolenie strzeleckie. Od stycznia do lipca 1927 roku odbył kurs w zakresie broni pancernej. Od lipca 1928 roku do września 1932 roku dowodził szwadronem szkolnym 17 pułku ułanów. W 1931 roku szwadron szkolny pod jego dowództwem otrzymał przechodnią nagrodę „Srebrnej Lancy” ufundowanej przez Prezydenta RP Ignacego Mościckiego[2]. Od jesieni 1938 roku do wiosny 1939 roku odbył kurs oficerów sztabowych broni pancernej przy Wyższej Szkole Wojennej.
W kampanii wrześniowej pełnił funkcję kierownika zaopatrzenia broni pancernej Armii „Karpaty”. Z powodu braku broni pancernych wyznaczony na dowódcę kwatery armii, a następnie na dowódcę kwatery Frontu Południowego.
Granicę węgierską przekroczył w nocy z 18 na 19 września. Internowany w obozie Egel do stycznia 1940 roku, a do kwietnia 1940 roku w obozie Tesmag[b]. We Francji dowodził formującym się 5 batalionem pancernym w Piolenc. Po upadku Francji ewakuowany do Wielkiej Brytanii, gdzie pełnił różne stanowiska w I Korpusie Polskim w Szkocji. W latach 1941–1942 kierował kursami w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej.
W sierpniu 1941 roku został dowódcą 67 baonu czołgów i komendantem garnizonu Kelso. Od 18 kwietnia do 23 maja 1942 roku był słuchaczem kursu języka angielskiego dla dowódców baonów (pułków) w Polskim Biurze Wojskowym w Edynburgu, a od 24 do 30 maja 1942 roku przebywał na urlopie wypoczynkowym w Londynie i Brighton[3]. 1 czerwca 1942 roku przejął od majora Aleksandra Izdebskiego obowiązki dowódcy 65 baonu czołgów, a następnego dnia przekazał majorowi Bronisławowi Brągielowi obowiązki dowódcy 67 baonu czołgów[4].
29 października 1943 został przeniesiony do 2 Dywizji Grenadierów Pancernych na stanowisko dowódcy 16 Brygady Pancernej[5]. Pełnił je do jesieni 1946. Ze względu na przekroczoną granice wieku nie został wysłany na front. Wniosek o przyznanie awansu w 1946 roku został odrzucony również z powodu wieku. Od jesieni 1946 roku do lipca 1947 roku pełnił obowiązki dowódcy 10 Grupy Brygadowej Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. We wrześniu 1948 roku został zdemobilizowany.
Po wojnie pozostał w Szkocji, gdzie gospodarował na farmie hodowlanej Hillhead w Irongray (hrabstwo Dumfries). Śmierć żony i pogarszający się stan zdrowia spowodowały, że sprzedał farmę i w grudniu 1973 powrócił do Polski. Zamieszkał w Warszawie, a następnie w Józefowie. Zmarł 7 maja 1980 roku w Józefowie.
Bolesław Sokołowski był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy z Wandą Fabisch, zmarłą w 1972 roku, a od 1975 roku z Natalią Gosse. Nie miał potomstwa[2].
Stanowiska służbowe
- dowódca plutonu
- dowódca szkoły podoficerskiej w 17 pułku ułanów
- dowódca szwadronu ckm w 17 pułku ułanów – od września 1932 do listopada 1936
- komendant brygadowej szkoły podoficerskiej ciężkich karabinów maszynowych – od września 1932 do listopada 1936
- dowódca kolumny samochodowej 6 batalionu pancernego (przydział mob.) – 1937
- zastępcą dowódcy 6 bpanc – kwiecień 1937
- zastępca dowódcy Oddziału Rozpoznawczego Korpusu
- dowódca 1 pułku pancernego (3.06. 1942 – 15.11. 1943)
- dowódca 3 batalionu pancernego (1941/1942?)
- dowódca 67 batalionu czołgów – sierpień 1941 – czerwiec 1942
- dowódca 1 pułku pancernego – od czerwca 1942 do listopada 1943
- dowódca 16 Brygady Pancernej – jesień 1943 – jesień 1946
Awanse
Bolesław Sokołowski awansował w terminach[1]:
- chorąży – 15 czerwca 1917
- podporucznik – październik 1917
- porucznik – 1922
- rotmistrz – 27 stycznia 1930 roku ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 31. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[6]
- major – 19 marca 1937
- podpułkownik – 1 stycznia 1943
- pułkownik – 1 stycznia 1964
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych (1921)[7]
- Medal Wojska (trzykrotnie)
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[8]
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
