Bohdan Chojnowski

Bohdan Chojnowski (ur. 15 grudnia 1898 w Fetyjowie, zm. 2 marca 1945 w Leysin) – podpułkownik dyplomowany saperów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Bohdan Chojnowski

podpułkownik dyplomowany saperów
Data i miejsce urodzenia	15 grudnia 1898 Fetyjów
Data i miejsce śmierci	2 marca 1945 Leysin
Przebieg służby
Lata służby	do 1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	2 Dywizja Strzelców Pieszych
Stanowiska	dowódca saperów dywizyjnych
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa kampania francuska 1940
Odznaczenia

Życiorys

Bohdan Chojnowski urodził się 15 grudnia 1898 roku w Fetyjowie na Kijowszczyźnie^[1]. W 1919 roku pełnił służbę w 2 kompanii I batalionu saperów im. Tadeusza Kościuszki wchodzącego skład 1 pułku inżynieryjnego. 14 września w obronie Olewska odznaczył się szczególnym męstwem i inicjatywą, za co został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari i pochwałą dowódcy grupy pułkownika Lucjana Kopczyńskiego^[2].

19 stycznia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu porucznika, w inżynierii i saperach, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[3]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w I batalionie saperów, a jego oddziałem macierzystym był 1 pułk saperów^[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 46. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów, a jego oddziałem macierzystym był 3 pułk saperów^[5]. Do 1926 roku pełnił służbę w 3 pułku Saperów Wileńskich w Wilnie, między innymi na stanowisku dowódcy 1 kompanii XXIX batalionu saperów^[6][7]. 31 marca 1924 roku został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 33. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów^[8]. Z dniem 2 listopada 1926 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1926–1928^[9]. Z dniem 31 października 1928 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Departamentu Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1929 roku, w wyniku przeprowadzonej reorganizacji, trafił do Szefostwa Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko kierownika referatu ogólnego. 31 marca 1930 roku został przydzielony do dowództwa 4 Brygady Saperów w Krakowie na stanowisko II oficera sztabu. 2 grudnia 1930 roku Prezydent Rzeczypospolitej Ignacy Mościcki nadał mu stopień majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów. Jednocześnie zezwolił mu na nałożenie oznak nowego stopnia przed 1 stycznia 1931 roku^[10]. W następnym roku został przeniesiony do Wyższej Szkoły Wojennej, w której wykładał taktykę saperów^[11][12]. W listopadzie 1932 roku został przeniesiony do Szefostwa Komunikacji Wojskowych Sztabu Głównego w Warszawie na stanowisko oficera transportowego w grupie oficerów transportowych, której pracami kierował major dyplomowany January Ehrlich^[13]. Od grudnia 1935 roku (?) odbywał staż liniowy. Awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów saperów^[14]. W 1937 roku został przeniesiony do 2 batalionu mostów kolejowych w Legionowie na stanowisko zastępcy dowódcy batalionu^[15], a 10 listopada 1938 roku objął dowództwo tego oddziału^[16].

25 lub 26 sierpnia 1939 roku, zgodnie z przydziałem mobilizacyjnym, przekazał obowiązki dowódcy batalionu i miał objął stanowisko komendanta Załadowczego i Wyładowczego Słotwiny. Na skutek zmiany przydziału objął stanowisko komendanta Załadowczego i Wyładowczego Legionowo-Wieliszew z siedzibą na stacji kolejowej Wieliszew. 10 września, po wykonaniu powierzonego mu zadania, miał się zameldować w Szefostwie Komunikacji Naczelnego Wodza, w poszukiwaniu którego dotarł do Kut. 18 września w godzinach popołudniowych przekroczył granicę z Rumunią. Następnie przez Bukareszt, Belgrad i Ateny przedostał się do Francji^[15]. W 1940 roku pełnił służbę na stanowisku dowódcy saperów 2 Dywizji Strzelców Pieszych^[13]. Na tym stanowisku walczył w kampanii francuskiej. W trakcie kampanii przekroczył granicę ze Szwajcarią, gdzie został internowany.

Zmarł 2 marca 1945 roku w Leysin, w Szwajcarii^[1].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 8181^[17]
• Krzyż Walecznych dwukrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi – 19 marca 1937 „za zasługi w służbie wojskowej”^[18]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 30 grudnia 1924 „za ofiarne zasługi, położone przy akcji ratunkowej w czasie powodzi wiosennej w 1924 roku”^[19]

Przypisy

1. Wykaz poległych 1952 ↓, s. 14.
2. Wejtko 1932 ↓, s. 11.
3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1921 roku, s. 204.
4. Spis oficerów 1921 ↓, s. 334, 580.
5. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 234.
6. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 878, 909.
7. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 802, 831.
8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 176.
9. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 585, 597.
10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 330.
11. Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 29.
12. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 250, 798.
13. Chojnowski 1940 ↓, s. 37.
14. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 243.
15. Chojnowski 1939 ↓, s. 35.
16. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 809.
17. Wejtko 1932 ↓, s. 24.
18. M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96.
19. M.P. z 1925 r. nr 5, poz. 18.

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1931. [dostęp 2016-06-11].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Tadeusz Wejtko: Zarys historii wojennej 3-go Pułku Saperów Wileńskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1932, seria: II. Zarys historii wojennej formacyj polskich 1918–1920.
• Bohdan Chojnowski: Odpis załącznika do zeszytu ewidencyjnego L.822/39. [w:] Relacje z Kampanii 1939 roku, sygn. B.I.10b [on-line]. IPMS, 1939. [dostęp 2017-08-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (pol.).
• Bohdan Chojnowski: Sprawozdanie nakazane pismem M.S.Wojsk. Biuro Rej. L.dz. 477/tjn z dnia 22 II 1940. [w:] Relacje z Kampanii 1939 roku, sygn. B.I.10b [on-line]. IPMS, 1940-03-26. [dostęp 2017-08-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (pol.).
• Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1946. Londyn: Instytut Historyczny im. gen. Sikorskiego, 1952.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.