Loading AI tools
szkocki zespół muzyczny Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Boards Of Canada – szkocki duet muzyczny braci Michaela Petera (ur. 1 czerwca 1970) i Marcusa Eoina Sandisonów (ur. 21 lipca 1971). Twórczość duetu oscyluje wokół eksperymentalnej elektroniki, ambientu, IDM-u, downtempo z elementami triphopowymi. Nazwa zespołu została zaczerpnięta od nazwy wytwórni filmowej National Film Board of Canada dzięki fascynacji, zwłaszcza Michaela, filmami dokumentalnymi tejże wytwórni. W celu realizacji i promocji własnych nagrań zespół założył pod koniec lat 80. własną wytwórnię, Music70, a na początku lat 90. własne studio nagraniowe, Hexagon Sun. Profesjonalne nagrania wydawał za pośrednictwem wytwórni Skam Records i Warp Records.
 Boards of Canada podczas występu na Warp Lighthouse Party (1999) | |
| Rok założenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Gatunek | |
| Aktywność |
od 1987 |
| Wydawnictwo | |
| Powiązania |
Odd Nosdam, Hexagon Sun |
| Skład | |
| Michael Peter Sandison[1] Marcus Eoin Sandison[2] | |
| Byli członkowie | |
| Christopher Horne | |
| Strona internetowa | |
Zespół wydał dotychczas (lipiec 2023) cztery albumy studyjne, z których największe znaczenia miał debiutancki, Music Has the Right to Children, zaliczony do największych osiągnięć w muzyce ambient/IDM końca XX w. (2. miejsce na liście 50 Best IDM Albums of All Time magazynu Pitchfork) Został wysoko oceniony przez krytyków, zwłaszcza AllMusic i Pitchfork, którzy dali mu maksymalne noty. W Wielkiej Brytanii zdobył certyfikat Srebrnej Płyty.
Obaj muzycy znani się z tego, że rzadko kontaktują się ze środkami masowego przekazu. Mieszkają i tworzą na prowincji, z dala od dużych ośrodków miejskich.
Boards of Canada to duet muzyczny braci, Michaela Sandisona (urodzonego 1 czerwca 1970 roku) i Marcusa Eoina (urodzonego 21 lipca 1971 roku)[3]. Jak wyjaśniał w wywiadzie dla magazynu Pitchfork z 26 września 2005 roku Michael, Eoin to w rzeczywistości drugie imię Marcusa, natomiast fakt bycia braćmi ukrywali, ponieważ chcieli uniknąć porównań do Orbital, elektronicznego duetu braci Phila i Paula Hartnollów, którzy zaczęli wydawać płyty w połowie lat 90. Pochodzą z rodziny muzycznej. Ich rodzice mieli w domu magnetofony, pianina i inne akcesoria muzyczne. W wieku około 6-7 lat zaczęli uczyć się gry na instrumentach i grać razem, a mając około 10 lat zaczęli nagrywać własną muzykę. W latach 1979–1980 mieszkali w Kanadzie, gdzie ich ojciec pracował przy budowie Saddle Dome w Calgary. Potem przenieśli się do Szkocji. Zarówno w Kanadzie, jak i w Szkocji oglądali edukacyjne filmy telewizyjne wytwórni National Film Board of Canada, której nazwa posłużyła im później do utworzenia nazwy ich zespołu. Podczas nauki w liceum grali w różnych zespołach[4].
W 1980 roku, w pewnym miejscu na północno-wschodnim wybrzeżu Szkocji, powstało wczesne wcielenie zespołu[5]. Michael Sandison nazwał swój zespół Boards of Canada. W jego skład wchodzili gitarzysta, basista, klawiszowiec i perkusista. Kiedy w 1986 roku do grupy dołączył Marcus Eoin (jako basista), Boards of Canada rozrósł się do pięciu członków[6]. Zespół koncertował w swoim rodzinnym mieście, grając abstrakcyjne, elektroniczne utwory, wspierając się glam rockowymi coverami, a także projektami fotograficznymi i filmowymi, inspirowanymi dokumentalnymi filmami National Film Board of Canada. W 1989 roku skład Boards of Canada zmniejszył się do trzech osób: Michaela i Marcusa oraz Chrisa (Horne’a)[5].
Pod koniec lat 80. zespół był pod wpływem muzyki takich grup jak: Front 242, Nitzer Ebb i Cocteau Twins[4]. We wczesnym okresie swojej działalności łączył tradycyjne instrumenty z efektami komputerowymi i fragmentami dźwięków z telewizji i radia. Michael kręcił również filmy na taśmie Super 8, najpierw krótko-, a pod koniec lat 80. pełnometrażowe, do których zespół nagrywał ścieżki dźwiękowe. Michael i Marcus założyli firmę Music70, która miała wydawać ich filmy i muzykę oraz własne studio, zlokalizowane na wzgórzach Pentland Hills[6]. Osoby zaangażowane w działalność studia zyskały miano Hexagon Sun. W 1995 roku nazwę tę otrzymało również studio nagraniowe[5].
Pierwsze wydawnictwa Boards of Canada to wydane nakładem Music70 kasety: Catalog 3 z lata 1987 roku (wydana ponownie jako CD w 1997 roku)[7], Acid Memories z 1989 roku[8], Closes Vol. I z 1992 roku, wydana w nakładzie 100 egzemplarzy[9], Play by Numbers, wydana również w nakładzie 100 egzemplarzy[10], Hooper Baywydana w 1994 roku w nakładzie 200 egzemplarzy[11]. Były to wydawnictwa rozprowadzane wśród przyjaciół i rodziny[12].
W połowie lat 90. zespół zaczął wysyłać własne taśmy demo do wytwórni płytowych[4].
W 1995 roku wydał swoją pierwszą oficjalną EP-kę, Twoism[12]. Kopie oryginalnego 12-calowego winyla, wydane w liczbie 100 egzemplarzy[13] szybko stały się bardzo pożądanym przedmiotem kolekcjonerskim. W 2002 roku wytwórnia Warp Records wznowiła wydanie minialbumu na CD, dzięki czemu stał się on łatwo dostępny dla szerszej publiczności. Trwający 36 minut minialbum udowadnia, iż brzmienie Boards of Canada w pełni ukształtowało się na trzy lata przed wydaniem ich przełomowego albumu, Music Has the Right to Children[6].
W 1996 roku kopia Twoism trafiła do Skam Records w Manchesterze; w ciągu kilku godzin Sean Booth z Autechre nawiązał kontakt z Boards of Canada, wówczas już dwuosobowym (Michael i Marcus). W grudniu 1996 roku ukazało się pierwsze wydawnictwo duetu dla Skam – EP-ka, Hi Scores[14]. Składała się z sześciu utworów będących mieszanką prostych, syntezatorowych melodii, pełnych subtelnych odniesień do hip-hopu i electro, utrzymanych w stylu Autechre, Bochum Welt i Cylob. Po jej wydaniu zespół uczestniczył w serii koncertów otwierających występy Plaid i Autechre[3].
Na początku 1998 roku, po licznych spekulacjach i pogłoskach, ogłoszono, że Boards of Canada podpisał kontrakt z wytwórnią Warp Records i że wkrótce ukaże się jego album[14]. Album, zatytułowany Music Has the Right to Children zdobył ogromne uznanie w momencie premiery, stając się przełomową płytą w ambientowej elektronice[15]. Był w jednym z najlepszych albumów tego gatunku w 1998 roku[16]. Znalazł się 2. miejscu listy 50 Best IDM Albums of All Time magazynu Pitchfork[17]. Pod względem melodycznym jest mniej tonalny niż późniejsze dzieła, ale jako album zawiera ten rodzaj spójności, której brakowało we wcześniejszych nagraniach[18].
Rok później została wydana EP-ka Peel Session TX 21/07/1998, a w roku 2000 kolejna – In a Beautiful Place Out in the Country[15].
Kolejnym pełnowymiarowym albumem był Geogaddi, wydany w roku 2002. Z perspektywy czasu okazał się on najbardziej dojrzałym albumem duetu do tego momentu i pod pewnymi względami lepszym w stosunku do Music Has The Right To Children. Eksplorował bardziej zróżnicowany pejzaż dźwiękowy i był o wiele bogatszy melodycznie. Charakterystyczne do tego momentu elementy muzyki zespołu, takie jak lo-fi, przestrojone dźwięki i zapętlone bity zyskały teraz bardziej treściwe i szczegółowe aranżacje[18]. Przez magazyn The Skinny został uznany jako 5. spośród najlepszych szkockich albumów lat 90.[15].
W tym samym roku doczekał się wydania w formacie CD zbiór Twoism, pierwotnie wydany w roku 1995[19].
Potem nastąpił okres przerwy. po czym w październiku 2005 roku Boards of Canada wydali album The Campfire Headphase, który wprowadził subtelne zmiany w ich brzmieniu[3]. Znalazł się na 9. miejscu na liście najlepszych szkockich albumów dekady 2000–2010 magazynu The Skinny[15]. Z albumu pochodzi nagranie „Dayvan Cowboy”, pierwsze w historii zespołu, które doczekało się własnego wideoklipu. Reżyserem nagrania była artystka Melissa Olson, dawna znajoma zespołu[20][21].
W maju 2006 roku ukazała się złożona z sześciu utworów EP-ka, Trans Canada Highway[3].
Później zespół zaprzestał działalności na siedem lat. Mimo tego ich wpływ na innych wykonawców ambient rozszerzał się[18]. W 2013 roku ukazał się jego kolejny album, Tomorrow’s Harvest. Zwiastunem wydawnictwa był wydany 20 kwietnia 2013 roku przez Warp Records z okazji Record Store Day 2013 maxi singel zatytułowany „------ / ------ / ------ / XXXXXX / ------ / ------”. Ciąg cyfr XXXXXX oznaczał kod numeryczny 936557[22]. W ciągu następnych dni zostało ujawnionych pięć kolejnych kodów, a kiedy 29 kwietnia Boards of Canada uruchomili nową stronę internetową, Cosecha Transmisiones, okazało się, że numery te są hasłem odblokowującym teledysk i link do zakupu albumu[23]. Album osiągnął pozycję nr 7 na liście UK Albums Chart[24], nr 1 na UK Independent Albums[25] oraz nr 4 na Scottish Albums Chart[26].
W czerwcu 2019 roku za pośrednictwem NTS Radio wyemitowany został okolicznościowy program, WXAXRXP, przygotowany przez wytwórnię Warp Records z okazji 30-lecia jej istnienia[27]. Na emisję złożyło się ponad 100 godzin audycji na dwóch kanałach stacji. W ramach audycji znalazł się Societas x Tape, dwugodzinny miks przygotowany przez Boards of Canada, który był pierwszym publicznym występem zespołu od czasu wydania albumu Tomorrow’s Harvest. Wśród artystów, których muzyka znalazła się w Societas x Tape, byli: Grace Jones, Devo, Pauline Oliveros, DAF, Severed Heads, George Duke, Yellow Magic Orchestra i Lena Platonos[28]. 15 listopada tego samego roku nakładem Warp Records ukazał się na rynku okolicznościowy, 10-płytowy, winylowy box set, WXAXRXP Sessions, zawierający nagrania radiowe artystów tejże wytwórni, między innymi Peel Session Boards of Canada z 21 lipca 1998 roku[29].
Według Josepha Morpurgo z magazynu Fakt „Boards Of Canada pozostają jednym z najbardziej znanych i lubianych zespołów elektronicznych ostatnich dwóch dekad. Spośród wszystkich sztandarowych artystów Warp, jedynie Aphex Twin i (być może) Squarepusher wzbudzają ten sam rodzaj gorącego podziwu”. Muzyka zespołu jest, jego zdaniem, połączeniem new age, hip-hopu i rave’u, a każdy jego album stanowi zlepek „wypatroszonych melodyjek reklamowych, zawieruszonych sygnałów radiowych, stentorowych głosów z filmów dokumentalnych i konsumenckich detrytusów”. Dwa pierwsze spośród nich zajmują „poczesne miejsce w kanonie współczesnej elektroniki”[30].
Boards of Canada łączą dźwięki z setek źródeł, włączając nagraną naturę i komputerowe bity w ciepłe, sugestywne kolaże, rzadko z oczywistymi tematami czy wspólnymi formami. Po raz pierwszy robili to jako dzieci, prawdopodobnie zaczęli nagrywać swoje eksperymenty w wieku około 10 lat. W końcu stali się mistrzami w swojej sztuce, wydając trzy klasyczne elektroniczno-ambientowe albumy: Music Has the Right to Children, Geogaddi i The Campfire Headphase.
Szkoccy bracia Michael Sandison i Marcus Eoin to tajemnicza para. Założyciele Boards of Canada rzadko rozmawiają z mediami, nie koncertują, nie wypuszczają „oficjalnych” teledysków (…), a ich twórczość nie jest zbyt płodna. A jednak Boards of Canada są, w swojej minimalnej elektronicznej przestrzeni, bezkonkurencyjni. Muzyka Boards of Canada to odyseja pomysłów i trip-hopowych bitów, wspomnień i widm. Ich utwory są często ciepłe, czasem atomowe. Zawsze wnikliwe, ambitne. I nie są dla wszystkich.
We wszelkiego rodzaju kontekstach Boards Of Canada tematyzują florę i faunę, pierwotność i inne psychodeliczne punkty stałe. Służą one jako inspiracja, miejsce tęsknoty i regulator. Nie bez powodu nazwali się na cześć filmów dokumentalnych National Film Board Of Canada, które często dotyczyły natury i w pewien sposób predefiniowały brzmienie duetu.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
