Bielsko-Biała Główna

Bielsko-Biała Główna – stacja kolejowa w Bielsku-Białej, w województwie śląskim, w Polsce. Znajduje się na wysokości 327 m n.p.m.

Bielsko-Biała Główna

nr rej. A-704/94 z 3 czerwca 1994
Państwo	Polska
Województwo	śląskie
Miejscowość	Bielsko-Biała
Lokalizacja	Dolne Przedmieście
Zarządca	PKP Polskie Linie Kolejowe
Data otwarcia	1855
Poprzednie nazwy	Bielitz (1855–1921) Bielsko (1921–1939) Bielitz (1939–1943) Bielitz Hauptbahnhof (1943–1945) Bielsko (1945–1956) Bielsko Biała Główna (1956–2015)
Rodzaj	stacja kolejowa
Dane techniczne
Liczba peronów	3
Liczba krawędzi peronowych	6
Kasy
Linie kolejowe
117 Kalwaria Zebrzydowska Lanckorona – Bielsko-Biała Główna 139 Katowice – Zwardoń 190 Bielsko-Biała Główna – Cieszyn
Położenie na mapie Bielska-Białej Bielsko-Biała Główna
Położenie na mapie Polski Bielsko-Biała Główna
Położenie na mapie województwa śląskiego Bielsko-Biała Główna
49°49′47,06″N 19°02′41,63″E

Ruch pasażerski

Rok	Wymiana roczna	Wymiana pasażerska na dobę	miejsce w Polsce
2017[1]	1 640 000	4 500	56
2018[2]	1 640 000	4 500	52
2019[1]	1 930 000	5 300	46
2020[1]	1 390 000	3 800	46
2021[1]	1 570 000	4 300	58
2022[3]	1 860 000	5 100	58

Historia

Dworzec w Bielsku około roku 1905

Stacja kolejowa została otwarta w 1855 roku na odgałęzieniu z Dziedzic austriackiej Kolei Północnej. Do pierwotnego dworca, zlokalizowanego na ówczesnych peryferiach miasta, prowadziła wytyczona także wtedy ulica Kolejowa (Bahnstrasse), obecnie Barlickiego. Wpierw była to stacja końcowa linii z Dziedzic, w 1878 została przedłużona do Żywca. Wkrótce okazało się, iż ze względu na zwiększoną przepustowość, stacja stała się nieodpowiednia do obsługi pasażerów, dlatego rada miejska zadecydowała w 1887 roku o budowie nowego dworca kolejowego. Został zbudowany w latach 1889-1890 przez zakład architekta Karola Korna według projektu architekta Karola Schulza^[4]. Projekt nawiązywał do architektury dworców powstałej w 1888 roku Kolei Miast Morawsko-Śląskich łączącej Morawy i Śląsk Cieszyński wraz z przedłużeniem do Kalwarii Zebrzydowskiej, której to linii dworzec w Bielsku stał się częścią. Przy budowie nowego dworca została wyburzona stara hala peronowa, jednak sam budynek nie został wyburzony (istnieje on do dziś przy ul. Wałowej). Uroczyste otwarcie dworca nastąpiło 26 lutego 1890 roku. We wnętrzu oczekiwanie na podróż miały uprzyjemniać stylizowane na antyczne polichromie wykonane przez wiedeńskich artystów^[5]. 3 czerwca 1994 roku dworzec został wpisany do rejestru zabytków^[6]. W latach 1997–2001 poddano go renowacji podczas której wymieniono pokrycie dachowe, stolarkę okienną i drzwiową, wyremontowano wiatę peronową przylegającą do budynku oraz odnowiono polichromie w stylu pompejańskim. Wyremontowany obiekt otwarto 15 września 2001 roku^[7]. Zabytkowy dworzec otrzymał tytuł "Modernizacja Roku 2001" i znajduje się na Szlaku Zabytków Techniki Województwa Śląskiego^[8].

25 listopada 1994 roku z 140-lecia lokomotywowni w Czechowicach-Dziedzicach na stacji został otwarty skansen parowozów, który funkcjonował do 2001 roku. Parowozy przetransportowano do Skansenu Taboru Kolejowego w Chabówce i lokomotywowni w Krakowie-Płaszowie^[9]. W 1900 roku została zbudowana parowozownia, która funkcjonowała do 30 maja 1964 roku, parowozy przeniesiono do lokomotywowni w Zebrzydowicach^[10].

13 grudnia 2015 na stacji Bielsko-Biała Główna zaczęły się zatrzymywać pociągi kategorii Express InterCity Premium obsługiwane składami ED250 Pendolino^[11].

Galeria

• 
  Wejście na dworzec
• 
  Kasy biletowe
• 
  Sufit
• 
  Kawiarnia dworcowa
• 
  Część handlowa
• 
  Zejście do toalet
• 
  Tablica historyczna
• 
  Napis "Kolej Północna Cesarza Ferdynanda"
• 
  Napis "Uprzywilejowana, mająca pierwszeństwo"
• 
  Dworzec od strony peronów