Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Art Pepper, właśc. Arthur Edward Pepper Jr. (ur. 1 września 1925 w Gardenie, zm. 15 czerwca 1982 w Los Angeles) – amerykański muzyk jazzowy, saksofonista altowy.
 Art Pepper w Los Angeles, 1979 | |
| Imię i nazwisko |
Arthur Edward Pepper Jr. |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1 września 1925 |
| Data i miejsce śmierci |
15 czerwca 1982 |
| Instrumenty | |
| Gatunki |
cool jazz, West Coast jazz, hard bop, mainstream jazz |
| Aktywność |
1940–1982 |
| Powiązania |
Stan Kenton, Shorty Rogers |
Karierę zawodowego muzyka rozpoczął w latach 40., grając z Bennym Carterem i Stanem Kentonem (1946–1952). W latach 50. uważany za jednego z najlepszych jazowych saksofonistów altowych. Wraz z Chetem Bakerem, Gerrym Mulliganem i Shellym Manne’em (choć chyba bardziej z powodów geograficznych niż stylu grania) zaliczany do muzyków grających West Coast jazz, w odróżnieniu od East Coast jazz (lub „hot”), z którym kojarzeni są np. Charlie Parker i Dizzy Gillespie.
Pepper był członkiem Buddy Rich’s Big Band od 1968 do 1969. Dwukrotnie, w 1977 i 1978, odbył – bardzo dobrze przyjęte – tournée po Japonii.
Mimo kilku – krótszych lub dłuższych – przymusowych przerw spowodowanych konfliktami z prawem (był uzależniony od heroiny), Pepper kontynuował swoją muzyczną karierę i miał niejeden efektowny comeback. Powracał na scenę, gdyż ani nadużywanie narkotyków ani zatargi z prawem nie miały negatywnego wpływu na poziom jego gry, której artystyczne mistrzostwo prezentował Pepper aż do śmierci. W tym czasie nagrał np. tak znane albumy jak Art Pepper Meets the Rhythm Section, Art Pepper + Eleven – Modern Jazz Classics, Gettin’ Together i Smack Up. Charakterystyczne dla tego okresu nagrania Peppera zostały też zarejestrowane na płytach: The Aladdin Recordings (trzy części), The Early Show, The Late Show, The Complete Surf Ride i The Way It Was!, zawierający sesję nagraną z Warne’em Marshem.
Przez wiele lat Pepper mieszkał na wzgórzach Echo Park, w Los Angeles. Jako niespełna dwudziestolatek grał krótko w orkiestrach Benny Cartera i Stana Kentona, ale na lata 1944–1946 musiał przerwać występy aby odbyć służbę wojskową. Po wojsku powrócił do zespołu Stana Kentona. Czas tej współpracy (1946–1952) to jeden z lepszych okresów w życiu muzyka, chociaż właśnie wtedy uzależnił się od heroiny i od tej pory jego muzyczna kariera przerywana była przez kilkakrotne (spowodowane zażywaniem narkotyków) pobyty w więzieniu: w latach 1954–1956, 1960–1961, 1961–1964 i 1964–1965. Ostatnie dwa wyroki odsiedział w San Quentin. Pod koniec lat sześćdziesiątych, w okresie współpracy z Buddy Richem, stan zdrowia Peppera bardzo się pogorszył i w rezultacie lata 1969–1971 muzyk spędził w Synanon, ośrodku leczenia dla narkomanów. Gdy w połowie lat 70. rozpoczął terapię metadonem wrócił do koncertowania i nagrał kilka płyt m.in.: Living Legend, Art Pepper Today, Among Friends i Live in Japan: Vol. 2.
W swej autobiografii zatytułowanej Straight Life (1980), spisanej przez jego trzecią żonę Laurie Pepper, omawia zarówno świat jazzu, jak również i narkotyków oraz – znaną mu przecież z autopsji – subkulturę kryminalistów Kalifornii z połowy XX wieku. O jego życiu opowiada dokumentalny film Art Pepper: Notes from a Jazz Survivor.
Pepper zmarł na udar mózgu 15 czerwca 1982 w Panorama City (Los Angeles). Pochowany został na Hollywood Forever Cemetery, położonym przy Santa Monica Boulevard 6000.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
