Antoni Korzeniowski (podpułkownik)

Antoni Korzeniowski (ur. 17 maja 1894 w Rudzicy, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Antoni Korzeniowski

podpułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia	17 maja 1894 Rudzica
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	do 1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	3 Pułk Artylerii Lekkiej Legionów 10 Kaniowski Pułk Artylerii Lekkiej 23 Pułk Artylerii Lekkiej 9 Pułk Artylerii Lekkiej
Stanowiska	dowódca dywizjonu kwatermistrz pułku dowódca dywizjonu zastępca dowódcy pułku
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-czechosłowacka wojna polsko-bolszewicka wojna polsko-ukraińska II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Odznaczenia

Życiorys

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”

Urodził się 17 maja 1894 w Rudzicy, w rodzinie Jana i Anny z Kopciów. Ukończył gimnazjum w Cieszynie. Został oficerem armii austriackiej. Uczestniczył w organizowaniu wojska Śląska Cieszyńskiego, służył w szeregach oddziału artylerii Ziemi Cieszyńskiej. Brał udział w wojnie polsko-czechosłowackiej 1919. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej i wojnie polsko-bolszewickiej w latach 1919–1920. W 1920 został przeniesiony z 3 pułku artylerii polowej do 10 pułku artylerii polowej, stamtąd w 1924 do 23 pułku artylerii polowej. Tam w 1928 był dowódcą II dywizjonu. Został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927. W marcu 1930 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza^[1]. W czerwcu 1934 ponownie przesunięty na stanowisko dowódcy dywizjonu^[2]. W 1936 został awansowany na stopień podpułkownika w korpusie oficerów artylerii i przeniesiony do 9 pułku artylerii lekkiej w Siedlcach na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Od 25 marca do lipca 1939 pełnił obowiązki dowódcy tej jednostki.

Po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej był organizatorem obrony miasta Siedlce. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów i przewieziony do obozu w Starobielsku^[3]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach^[4], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[5]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 1386^[4].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych (dwukrotnie, po raz pierwszy w 1922)^[6]
• Medal Niepodległości (16 marca 1933)^[7]
• Srebrny Krzyż Zasługi (9 września 1924)^[8]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[4]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[4]
• Krzyż za Obronę Śląska Cieszyńskiego II klasy (2 października 1919)^[9]

Upamiętnienie

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika^[10][11][12]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[13][14][15].

W maju 2009 w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, przy Szkole Podstawowej im. Franciszka Kujawińskiego w Górkach Dużych został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Antoniego Korzeniowskiego.

Zobacz też

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie

Przypisy

1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 116.
2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 160.
3. Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 317. ISBN 83-7001-294-9.
4. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 245.
5. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
6. Odznaczeni Krzyżem Walecznych w zamian za dyplomy „za Waleczność” byłego Frontu Litewsko-Białoruskiego, „Dziennik Personalny MSWojsk.” (nr 14), 1922, s. 413 [dostęp 2015-08-10].
7. M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
8. M.P. z 1924 r. nr 209, poz. 640 „w uznaniu zasług, położonych dla przyłączenia Śląska do Polski”.
9. Franciszek Latinik: Walka o Śląsk Cieszyński w r. 1919. Cieszyn: 1934, s. 142. [dostęp 2020-05-06].
10. Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 5 [dostęp 2024-10-25] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
11. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
12. Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
13. Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
14. Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
15. „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Lista oficerów Wojska Polskiego z lat 1914–1939. Antoni Korzeniowski. officersdatabase.appspot.com. [dostęp 2014-12-06].
• Antoni Korzeniowski. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2014-12-06].