Antoni Jabłoński (1896–1920)
oficer dyplomowany Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antoni Jabłoński ps. „Zdzisław” (ur. 13 czerwca 1896 w Usarzowie w powiecie opatowskim, zm. 22 października 1920 we Lwowie) – oficer I Brygady Legionów, major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
.jpg) | |
 major kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1920 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
1 Pułk Ułanów Legionów Polskich, Sztab Frontu Wołyńskiego, 11 Pułk Ułanów |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy pułku ułanów, dowódca pułku ułanów |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
    | |
.png){kind=small}
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Był synem Zdzisława i Marii Matyldy z d. Prawdzic-Szczawińskiej, ziemian[1]. Po skończeniu w Radomiu szkoły średniej handlowej w 1913 wstąpił na Uniwersytet Franciszkański we Lwowie[2] we Lwowie. Jako uczeń działał w środowisku zarzewiackim, w latach 1912–1913 współprzewodniczył związanej z nim organizacji „Pet” („Przyszłość”) w Radomiu, w czasie studiów we Lwowie zaś należał do Związku Strzeleckiego. Ukończył kurs oficerski, a w lipcu 1914 brał udział w letnim kursie instruktorskim w krakowskich Oleandrach[3].
Od 1914 do 1917 służył w szwadronie (następnie dywizjonie i pułku) W. Beliny-Prażmowskiego i jako najmłodszy uczestnik tzw. „siódemki” przekraczał z, nim 2 sierpnia 1914 granicę rosyjską[2]. W 1915 mianowany podporucznikiem i adiutantem Beliny w dywizjonie ułanów[2]. Od 6 lutego do 1 kwietnia 1917 wykładał przedmiot „terenoznawstwo” na kawaleryjskim kursie podoficerskim przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce[4]. Latem tego roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany do marca 1918 w Beniaminowie, następnie działał w POW. W czasie służby w Legionach awansował kolejno do stopnia: kaprala patrolowego (1 września 1914), wachmistrza (15 listopada 1914), chorążego (5 marca 1915), podporucznika (2 lipca 1915) i porucznika (1 listopada 1916)[5]. Wiosną 1916 r. podczas walk pozycyjnych na Wołyniu, w Trojanówce, został sportretowany przez Zygmunta Rozwadowskiego (trzy sporządzone wówczas wizerunki Jabłońskiego znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie)[6].
Z dniem 1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W Krakowie przy 5 pułku piechoty Legionów zorganizował „Szwadron Kadrowy 1-go pułku ułanów”. 6 listopada 1918 wydał pierwszy rozkaz dzienny szwadronu. 17 listopada 1918 dowodzony przez niego szwadron został przeniesiony do Przemyśla, gdzie w styczniu następnego roku rozwinął się w dywizjon, który otrzymał nazwę „Dyon 1 Brygady Kawalerii”[7]. 17 grudnia 1918 został mianowany rotmistrzem. 16 marca 1919 dowodzony przez niego pododdział został włączony w skład 11 pułku ułanów, a on sam objął stanowisko zastępcy dowódcy pułku[8]. W kwietniu 1919 wziął udział w wyprawie wileńskiej. 19 kwietnia został ranny w czasie walk o Wilno[9]. W okresie od 16 czerwca do listopada 1919 był słuchaczem I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. Po ukończeniu kursu i otrzymaniu tytułu „przydzielony do Sztabu Generalnego” został wyznaczony na stanowisko szefa Oddziału III Sztabu Frontu Wołyńskiego. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich. Pełnił wówczas służbę w dowództwie 2 Armii[10]. 28 lipca 1920 objął dowództwo 11 pułku ułanów. W sierpniu obłożnie zachorował[11]. 12 października 1920 pod Nową Sieniawką nad Bohem został ciężko ranny[12]. Zmarł 22 października 1920 w szpitalu we Lwowie, w następstwie odniesionej rany[13]. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Modliborzycach koło Opatowa. Pośmiertnie został mianowany podpułkownikiem.
Upamiętnienie
23 marca 1922 zebranie korpusu oficerskiego pułku podjęło uchwałę w sprawie nadania oddziałowi nazwy „11 pułk ułanów legionowych imienia podpułkownika Antoniego Jabłońskiego”[14]. Nazwa pułku nie została oficjalnie zatwierdzona[15].
Jego życiorys opisał Karol Koźmiński w książce pt. Kamienie na szaniec, wydanej w 1937[16].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (1922)[17]
- Krzyż Niepodległości
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz pierwszy w 1922)[18]
- Odznaka Pamiątkowa „Pierwszej Kadrowej”[19]
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.