Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Amílcar Lopes Cabral (ur. 12 września 1924 w Bafatá, zm. 20 stycznia 1973 w Konakry) – inżynier agronom i działacz polityczny pochodzący z Gwinei Portugalskiej. Działał na rzecz wyzwolenia Gwinei Portugalskiej (obecnie Gwinei Bissau) i Wysp Zielonego Przylądka spod portugalskiego kolonializmu. Współzałożyciel (1956) PAIGC, Afrykańskiej Partii Niepodległości Gwinei i Wysp Zielonego Przylądka. Pod względem ideowym zwolennik marksizmu[1].
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Odznaczenia | |
 | |
Urodził się w miejscowości Bafatá w Gwinei Portugalskiej. Był synem Kabowerdeńczyków. W wieku 12 lat osiedlił się wspólnie z matką w ich dawnej ojczyźnie na Wyspach Zielonego Przylądka. Jego ojciec, Juvenal Lopes był posiadaczem ziemskim, który zmarł przed urodzeniem Amílcara. Młodzieniec pozostał pod opieką dziadka, a następnie matki chrzestnej, Simoy Borges[2]. Po ukończeniu wczesnej edukacji na krótko podjął się pracy w drukarni, którą porzucił po otrzymaniu stypendium[2]. W 1945 roku wyjechał do Lizbony, gdzie rozpoczął studia agronomiczne. W trakcie studiów założył Centrum Studiów Afrykańskich, organizację skupiającą afrykańskich studentów w Portugalii. Jednym z członków założonego przez Cabrala centrum był przyszły prezydent Angoli Agostinho Neto[1]. W trakcie pobytu w portugalskiej stolicy wraz z kilkoma innymi afrykańskimi studentami opracował teorie polityczne dotyczące kolonializmu i ruchu wyzwoleńczego. Po ukończeniu studiów w 1950 roku powrócił do Afryki i został zatrudniony przez władze kolonialne jako agronom. Zajmował się rolnictwem i gospodarką leśną. Początek lat 50. spędził, pracując w Gwinei Portugalskiej[1][3][4].
Po powrocie do niej podjął działalność niepodległościową. Początkowo zamierzał doprowadzić do upadku kolonializmu dostępnymi, legalnymi środkami. Stanowisko zmienił po wyjeździe do Angoli w 1955 roku (również tam pracował jako agronom), gdzie nawiązał kontakt z tamtejszymi nacjonalistami[4]. We wrześniu 1956 roku znalazł się w gronie pięciu współzałożycieli Afrykańskiej Partii Niepodległości Gwinei i Wysp Zielonego Przylądka (PAIGC). Wśród członków założycieli PAIGC znalazł się między innymi jego brat Luís i Aristides Pereira. Celem partii było wyzwolenie Gwinei Portugalskiej i Wysp Zielonego Przylądka spod rządów kolonialnych[5][1]. W grudniu tego samego roku ponownie udał się do Angoli, gdzie uczestniczył w formowaniu Ludowego Ruchu Wyzwolenia Angoli (MPLA). Cabral został członkiem tejże organizacji[5]. W 1957 roku wziął udział w paryskim spotkaniu dotyczącym dekolonizacji Afryki portugalskiej. Później odwiedził stolicę Ghany, Akrę, gdzie odbywał się szczyt panafrykański[4]. Odwiedził ponadto Tunis i Londyn, gdzie uczestniczył w tamtejszych konferencjach poświęconych walce z kolonializmem. Zaznaczał, że nie zamierza walczyć z Portugalczykami, lecz z systemem kolonialnym[4].
W 1960 roku zyskał schronienie w już niepodległej Gwinei. Korzystając z sąsiedztwa z Gwineą Portugalską, rozwijał w tym kraju emigracyjnego struktury PAIGC. Prowadził szkolenie wojskowo-ideologiczne partyjnych formacji zbrojnych, które po raz pierwszy wykorzystał w walce w 1962 roku. W 1963 roku wypowiedział rządowi kolonialnemu otwartą wojnę. Gwinea Portugalska stała się głównym miejscem walk (PAIGC wycofał się szybko z działań zbrojnych na Wyspach Zielonego Przylądka)[4]. Po roku walk PAIGC zdołał wyzwolić część obszarów Gwinei Portugalskiej, gdzie uformował regularne Rewolucyjne Siły Zbrojne Ludu[6]. Za sojusznika w walce z kolonialistami Cabral wybrał blok socjalistyczny, dzięki czemu uzyskał jego wsparcie militarne i szkoleniowe. Pomocy PAIGC udzieliły też Chiny[5] i państwa skandynawskie[6]. W 1966 roku spotkał się w Hawanie z kubańskim liderem Fidelem Castro. Castro zaoferował Cabralowi wsparcie doradców wojskowych, techników i lekarzy. W 1970 roku na specjalnej audiencji odwiedził papieża Pawła VI[6].
W 1972 roku założył Zgromadzenie Narodowe Ludu Gwinei[6][1]. 20 stycznia 1973 Cabral został zastrzelony[5] przez weterana wojny o niepodległość na jednej z ulic Konakry, stolicy dawnej Gwinei Francuskiej. Powszechnie uważa się, że za zamachem stały tajne służby portugalskie (tajna policja wcześniej kilkukrotnie próbowała go zabić[6]). Gwinea Bissau rok później uzyskała niepodległość uznaną przez Portugalię. Republika Zielonego Przylądka stała się niepodległa w 1975 roku. W Afryce uważany jest za ikonę walki o wolność[5][1].
Był żonaty z Marią Heleną de Athayde Vilheną Rodrigues. Poznał ją w trakcie studiów w Lizbonie[3].
Jego wizerunek został umieszczony na monecie obiegowej Republiki Zielonego Przylądka o nominale 50 escudo bitej w 1977 i 1980 roku[7].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
