Alfred Rapacki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Alfred Rapacki, ps. „Złom” (ur. 29 czerwca 1897 w Brodach, zm. 20 września 1968 w Londynie) – oficer piechoty Wojska Polskiego II RP, później major rezerwy.
 major | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca taborów |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
   | |
.png){kind=small}
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się 29 czerwca 1897 w Brodach[1]. Podczas I wojny światowej był żołnierzem Legionów Polskich w szeregach I Brygady[2]. Od grudnia 1917 był żołnierzem Polskiego Korpusu Posiłkowego, a od stycznia 1918 przebywał we Lwowie, gdzie podjął działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej, działając w stopniu podporucznika i posługując się pseudonimem „Złom”, objął funkcję komendanta placu[3]. W listopadzie 1918 brał udział w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej, w stopniu podporucznika służył na II Odcinku i pełnił stanowisko komendanta Reduty Piłsudskiego[4][5]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 5 pułku piechoty Legionów. Za udział w wojnie 1918-1920 otrzymał Order Virtuti Militari[6]. W Wojsku Polskim został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[7], a następnie do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923[8][9][10]. W latach 20. był oficerem 54 pułku piechoty w Tarnopolu, w tym w 1923 jako oficer w tymczasowym stanie, etacie przejściowym, był przedstawicielem Ministerstwa Spraw Wojskowych przy Powiatowej Komitecie Nadawczym Kossów[11][12]. W 1928 jako oficer 66 pułku piechoty (Chełmno) był przedstawicielem MSWoj. przy PKN Baranowicze[13]. Na początku lat 30. był oficerem 13 pułku piechoty w Pułtusku[14]. Wówczas pełnił funkcję komendanta obwodu Pułtuskiego Związku Strzeleckiego[15]. W czerwcu 1933 został przeniesiony do 40 Pułku Piechoty we Lwowie[16]. W połowie lat 30. był prezesem Związku Peowiaków we Lwowie[17]. W czerwcu 1934 został przeniesiony do korpusu oficerów taborowych z równoczesnym wyznaczeniem na stanowisko oficera taborowego w 40 pp[18]. W 1939 pełnił służbę w 5 Dywizji Piechoty we Lwowie na stanowisku oficera taborowego.
W czasie kampanii wrześniowej był dowódcą taborów 5 Dywizji Piechoty. Wziął udział w obronie Warszawy[19]. Po wojnie przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Do końca życia pozostawał w stopniu majora rezerwy[1]. Zmarł nagle 20 września 1968 w Londynie[1]. Został pochowany na tamtejszym Cmentarzu North Sheen[1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Niepodległości (1931)[20]
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie
- odznaczenia polskie i zagraniczne[1]
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.