Alexis de Castillon
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marie-Alexis de Castillon, wicehrabia de Saint-Victor[1] (ur. 13 grudnia 1838 w Chartres, zm. 5 marca 1873 w Paryżu[2]) – francuski kompozytor.
 | |
| Imię i nazwisko |
Marie-Alexis de Castillon de Saint-Victor |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Życiorys
Muzyki uczył się początkowo w katedrze w Chartres[2]. W 1856 roku został posłany do Akademii Wojskowej w Saint-Cyr, w 1861 roku przerwał jednak naukę, by poświęcić się muzyce[1]. Studiował u Victora Masségo, a od 1868 roku u Césara Francka[2]. Walczył jako żołnierz w wojnie francusko-pruskiej (1870–1871), jednak z powodu słabego stanu zdrowia został zdemobilizowany i odesłany do domu[1]. Między 1872 a 1873 rokiem przebywał na kuracji w Pau, zmarł niedługo po powrocie do Paryża[2].
W 1871 roku wraz z Romainem Bussine’em, Henri Duparkiem i Camille Saint-Saënsem powołał do życia Société Nationale de Musique, którego został sekretarzem[2].
Twórczość
Jego muzyka mieści się w nucie późnoromantycznym[1]. Dorobek kompozytorski Castillona obejmuje 5 ostatnich lat jego życia, większość swoich wcześniejszych kompozycji sam zniszczył[2]. Uprawiał mało popularne ówcześnie we Francji gatunki kameralne i symfoniczne[2]. Jego dzieła cechują się skupioną ekspresją oraz indywidualnymi cechami fakturalnymi i harmonicznymi[2]. Wywarł wpływ na dzieła wokalne Duparka, Chaussona i Faurégo[2]. Chociaż utwory Castillona cieszyły się uznaniem środowiska artystycznego, nie zyskały sobie popularności wśród publiczności[2].
Skomponował m.in. 2 symfonie (1865, 1872), uwerturę symfoniczną Torquato Tasso (1871), Koncert fortepianowy (1872), Kwintet fortepianowy (1870), 2 kwartety smyczkowe (1867), Kwartet fortepianowy (1870), 2 tria fortepianowe (1870), Sonatę na skrzypce i fortepian (1870), 2 suity fortepianowe (1869, 1870), 24 pensées fugitives na fortepian (1872–1873), cykl pieśni solowych Six poésies d’Armand Silvestre (1868–1873), Paraphrase du psaume LXXXIV na głosy solowe, chór i orkiestrę do słów Louis Galleta, mszę weselną Missa nuptialis (1872, niedokończona)[1][2]. Dokonał także orkiestracji utworów Franza Schuberta i Roberta Schumanna[1].
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.