Alessandro Agostino Crescenzi (ur. w 1607 w Rzymie, zm. 8 maja 1688 tamże[1]) – włoski kardynał[1].
Szybkie fakty Kraj działania, Data i miejsce urodzenia ...
Zamknij
Szybkie fakty Data konsekracji, Konsekrator ...
Sukcesja apostolska
| Data konsekracji |
26 lipca 1643 |
| Konsekrator |
Alessandro Cesarini |
| Konsekrowani biskupi |
|
| Andrea Bonito |
20 czerwca 1677 |
| Vitus Piluzzi |
18 września 1678 |
| Stephanus Cosimi |
18 września 1678 |
| Bernardino Belluzzi |
18 września 1678 |
| Francesco Scannagatta |
18 czerwca 1679 |
| Carlo Berlingeri |
30 listopada 1679 |
| Francesco Megale |
30 listopada 1679 |
| Giacomo Villani |
30 listopada 1679 |
| Giovanni Battista Nepita |
14 stycznia 1680 |
| Tommaso Guzzoni |
26 stycznia 1681 |
| Andrea Brancaccio |
26 stycznia 1681 |
| Sebastien Knab |
18 października 1682 |
| Giovanni Battista Giberti |
21 lutego 1683 |
| Giuseppe Felice Barlacci |
30 maja 1683 |
| Bernardin Marchese |
30 maja 1683 |
| Stefano Ghirardelli |
20 czerwca 1683 |
| Agostino Fieschi |
20 czerwca 1683 |
| Giambattista Quaranta |
20 czerwca 1683 |
| Francesco Antonio Leopardi |
3 października 1683 |
| Domenico Menna |
27 grudnia 1683 |
| Vincenzo Maria Durazzo |
27 grudnia 1683 |
| Ferdinando de Rojas |
27 grudnia 1683 |
| Francesco Maria Moles |
16 stycznia 1684 |
| Annibale de Pietropaulo |
16 stycznia 1684 |
| Horatius Ondedei |
16 kwietnia 1684 |
| Giovanni Battista de Belli |
1 maja 1684 |
| Fulvio Crivelli |
1 maja 1684 |
| Antonio Polcenigo |
1 maja 1684 |
| Domenico Minio |
1 maja 1684 |
| Giambattista Rubini |
21 maja 1684 |
| Giovanni Battista De Pace |
11 czerwca 1684 |
| Giovanni Battista Sanudo |
24 czerwca 1684 |
| Pier Giulio Delfino |
24 czerwca 1684 |
| Nicolaus Gabrieli |
25 czerwca 1684 |
| Joannes Cuppari |
25 czerwca 1684 |
| Stefano David |
25 czerwca 1684 |
| Giambattista Morea |
8 października 1684 |
| Pietro Luigi Malaspina |
8 października 1684 |
| Giovanni Riccanale |
8 października 1684 |
| Girolamo Compagnone |
11 lutego 1685 |
| Angelo Cerasi |
11 lutego 1685 |
| Giovanni Battista Antici |
23 kwietnia 1685 |
| Pietro Valentini |
23 kwietnia 1685 |
| Emiddio Lenti |
23 kwietnia 1685 |
| Domenico Valvassori |
25 marca 1686 |
| François Genet |
25 marca 1686 |
| Paolo Naldini |
25 marca 1686 |
| Muzio Dandini |
15 kwietnia 1686 |
| Filippo Tani |
15 kwietnia 1686 |
| Giulio Giacomo Castellani |
15 kwietnia 1686 |
| Baldassare de Benavente |
19 maja 1686 |
| Filippo Massarenghi |
19 maja 1686 |
|
| Współkonsekrowani biskupi |
|
| Camillo Astalli |
25 lipca 1661 |
| Antonio Bottis |
23 listopada 1670 |
| Giuseppe Labonia |
23 listopada 1670 |
| Mario Alberizzi |
25 stycznia 1671 |
| Pompeo Varese |
24 lutego 1671 |
| Domenico Massimo |
30 marca 1671 |
| Fabrizio Spada |
14 sierpnia 1672 |
| Friedrich von Hessen-Darmstadt |
5 lutego 1673 |
| Simon Gaudenti |
12 marca 1673 |
| Andrea Francolisio |
12 marca 1673 |
| Giuseppe di Giacomo |
12 marca 1673 |
|
Zamknij
Pochodził z rodu Krescencjuszy, był synem Giovanniego Batisty Crescenzi i Anny Massimy[1]. Był krewnym kardynała Marcella Crescenzi i siostrzeńcem Piera Paola Crescenzi[1]. W młodości wstąpił do Zakonu Kleryków Regularnych z Somasco[1].
13 lipca 1643 roku został biskupem Termoli[2]. Rok później, 13 czerwca, został biskupem Ortony[2]. Przez 16 lat od 26 sierpnia 1652 do 14 maja 1668 był biskupem Bitonto. Od 16 stycznia 1671 pełnił urząd łacińskiego patriarchy Aleksandrii[2]. 27 maja 1675 został kreowany kardynałem, a 24 lutego 1676 został arcybiskupem Recanati-Loreto[2].
Jako kardynał był członkiem Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników (od 1676), Kongregacji Indeksu (od 1676), Kongregacji Rozkrzewiania Wiary (od 1676), Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii (od 1676) oraz Kongregacji ds. Egzaminowania Biskupów (od 1679)[3].
Uczestniczył w konklawe w 1676 roku[1]. Zmarł w wyniku udaru mózgu 8 maja 1688 w Rzymie i został pochowany w kościele Santa Maria in Vallicella[1].
Christoph Weber: Die ältesten päpstlichen Staatshandbücher: Elenchus Congregationum, Tribunalium et Collegiorum Urbis 1629-1714. Rzym – Fryburg Bryzgowijski – Wiedeń: Herder, 1991, s. 104. ISBN 978-3451216534.
