Aleksander Pragłowski
Oficer dyplomowany Wojska Polskiego, pułkownik Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksander Tadeusz Pragłowski (Radwan Pragłowski) (ur. 10 lutego 1895 w Paszowej, zm. 15 marca 1974 w Londynie) – oficer kawalerii armii austro-węgierskiej, pułkownik Wojska Polskiego. Naczelny Wódz Władysław Anders awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1964.
 | |
 pułkownik dyplomowany kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia |
10 lutego 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
15 marca 1974 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1917–1948 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef sztabu armii |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
          | |
.png){kind=small}
.jpg)
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się w rodzinie Roberta Pragłowskiego h. Radwan, właściciela majątku ziemskiego w Ropience w powiecie liskim, i Marii z Balów h. Gozdawa. W latach 1905–1912 uczył się kolejno w niższej szkole realnej w Fisachu i wyższej szkole realnej w Hranicach[1]. Po ukończeniu tej ostatniej w 1912 roku wstąpił do Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt, gdzie w latach 1912–1914 studiował na wydziale kawalerii[2]. Po ukończeniu szkoły został przydzielony do austriackiego 4 Pułku Ułanów Cesarza[3] w Żółkwi (wraz z nim służył wówczas rtm Gwido Poten)[4]. Wraz z tym pułkiem w okresie od grudnia 1914 roku do października 1918 roku brał udział w walkach frontowych nad Dniestrem, w Karpatach i w Alpach, pełniąc kolejno funkcje dowódcy plutonu, szwadronu i grupy szturmowej. Awansował na porucznika w 1916 roku[5].
3 listopada 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego początkowo jako dowódca kompanii, a następnie batalionu w Grupie Sanockiej. W grudniu 1918 został zastępcą szefa sztabu Grupy Operacyjnej gen. Henryka Minkiewicza, od 19 lutego 1919 w stopniu porucznika był referentem amunicji i broni i spraw personalnych Grupy gen. Minkiewicza[6], a następnie od marca 1919 był zastępcą szefa sztabu 3 Dywizji Piechoty. Następnie pełnił funkcje szefa I, a później III oddziału Frontu Galicyjsko-Wołyńskiego (w Dowództwie FGW był oficerem do zleceń[7]), funkcję tę pełnił do marca 1920 roku, kiedy został szefem sekcji „Wschód” III oddziału Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego. Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej w lipcu 1920 roku pełnił obowiązki oficera sztabu Naczelnego Dowództwa[5], szefa sztabu 1 Dywizji Jazdy, a następnie Korpusu Jazdy gen. Juliusza Rómmla i brał udział w walkach. Po zakończeniu działań w styczniu 1921 roku został skierowany do Szkoły Sztabu Generalnego, którą ukończył z drugą lokatą i został asystentem w katedrze taktyki ogólnej, pełnił tę funkcję do listopada 1924 roku. 1 lipca 1923 roku awansowany na majora[5]. W październiku 1925[5] wyjechał do Francji, gdzie odbył staż liniowy i ukończył kurs dowódców pułku.
Po powrocie do Polski we wrześniu 1926 roku pełnił kolejno funkcje: zastępcy dowódcy 2 pułku szwoleżerów[5]. Z dniem 31 października 1926 roku został przeniesiony do kadry oficerów kawalerii z równoczesnym przydziałem do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko wykładowcy[8]. W czerwcu 1927 roku został przydzielony do Oddziału III Sztabu Generalnego na stanowisko szefa wydziału „Wschód”[9][10]. W listopadzie tego roku powrócił do WSWoj. na stanowisko wykładowcy[11]. 26 stycznia 1928 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 roku i 14. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[12]. W marcu 1929 roku został przeniesiony do 17 pułku ułanów w Lesznie na stanowisko dowódcy pułku[13]. 10 listopada 1930 roku został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[14]. W styczniu 1936 roku został przeniesiony do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych na stanowisko I oficera sztabu Inspektora Armii gen. dyw. Juliusza Rómmla. Na tym stanowisku pozostał do września 1939 roku[10].
Uprawiał jeździectwo. W lutym 1931 zdobył Puchar Prezydenta Rzeczypospolitej podczas konkursów hippicznych w Zakopanem[15].
We wrześniu 1939[5] roku został szefem sztabu Armii „Łódź” organizowanej przez gen. Juliusza Rómmla i brał z tą armią udział w walkach. W dniu 7 września 1939 roku został szefem sztabu Armii „Warszawa”, która powstała z oddziałów broniących Warszawy i jednostek Armii „Łódź”, które dotarły do Warszawy. Funkcję tę pełnił do 27 września 1939 roku. Po kapitulacji Warszawy w niewoli niemieckiej, początkowo w oflagu IVB Königstein, a następnie w VIIA Murnau. W kwietniu 1945 roku uwolniony przez wojska amerykańskie wyjechał do Paryża i wstąpił do 1 Dywizji Pancernej. W styczniu 1946 roku został urlopowany i skierowany do domu wypoczynkowego dla starszych oficerów w Nicei.
W 1948 roku po demobilizacji wyjechał do Wielkiej Brytanii i zamieszkał w Londynie, gdzie pracował m.in. jako tłumacz i w administracji telefonów londyńskich. W trakcie pobytu w Londynie aktywnie działał w polskich organizacjach kombatanckich. Naczelny Wódz awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1964 w korpusie generałów[10]. W 1960 roku opublikował w Londynie broszurę Odpowiadam głosom o Wrześniu oraz w roku 1968 wydał swoje wspomnienia pod tytułem: Od Wiednia do Londynu. Zmarł 15 marca 1974 roku w Londynie i został pochowany na cmentarzu w Putney Vale[10].
Był żonaty czterokrotnie - od 1921 z Janiną z Wojciechowskich (zm. 1923), od 1925 z Jadwigą z Gołębskich (małżeństwo zostało unieważnione w 1933), od 1937 z Franciszką z Żółtowskich h. Ogończyk (1903–1948)[16], od 1950 z Barbarą z Brodnickich h. Łodzia (1923–1991). Z pierwszego małżeństwa miał syna Józefa (1922–2009), z drugiego córkę Zofię zamężną Łysuniak (ur. 1925), z czwartego dwie córki - Małgorzatę (ur. 1952) i Izabelę (ur. 1954)[17], zamieszkałe w Anglii.
Awanse
- podporucznik – 1914
- porucznik – 1916
- rotmistrz – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów jazdy[5]
- major – 31 marca 1924 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 13. lokatą w korpusie oficerów jazdy
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari nr 181[18]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (30 czerwca 1921)[19]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)[20]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz pierwszy w 1921)[21][22]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[23][21]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[21]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[21]
- Komandor Orderu Krzyża Orła (Estonia)[21]
- Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)[21]
- Krzyż Zasługi Wojskowej III klasy z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry, 1918)[24]
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.