Aleksander Choiński

Aleksander Choiński (ur. 5 kwietnia 1892 w Łabętniku, zm. 1959) – kapitan pilot Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Aleksander Choiński

kapitan pilot
Data i miejsce urodzenia	5 kwietnia 1892 Łabętnik
Data śmierci	1959
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Formacja	Carskie Siły Powietrzne Lotnictwo Wojska Polskiego
Jednostki	I Korpus Polski 1 eskadra wywiadowcza 8 eskadra wywiadowcza 3 eskadra wywiadowcza
Stanowiska	dowódca eskadry
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się we wsi Łabętnik, w ówczesnym powiecie augustowskim guberni suwalskiej, w rodzinie Wincentego i Marianny z Niewiarowskich^[1]. W Petersburgu ukończył Korpus Kadetów. Po wybuchu I wojny światowej został 6 października 1915 roku powołany do służby w armii carskiej. Został skierowany na przeszkolenie w szkole mechaników lotniczych w Gatczynie, a po jej ukończeniu został przeniesiony do szkoły pilotów w Petersburgu^[2][3][4]. Po jej ukończeniu 12 października 1917 roku otrzymał przydział do I Polskiego Oddziału Awiacyjnego przy I Korpusie Polskim^[2][5]. Po rozformowaniu Korpusu przedostał się do Warszawy.

Jako wyszkolony lotnik 15 stycznia 1919 otrzymał przydział do 1 eskadry wywiadowczej^[2][6][3]. Wyróżnił się odwagą podczas walk. 16 maja, w załodze z por. Stanisławem Gogolińskim wykrył i skutecznie zaatakował nieprzyjacielską baterię artyleryjską zmuszając ją do zaprzestania ognia^[7]. 25 czerwca, podczas powrotu z rozpoznania, przymusowo lądował na ziemi niczyjej z powodu uszkodzenia silnika. Zdołał usunąć awarię i powrócić na macierzyste lotnisko z meldunkiem o rozmieszczeniu sił nieprzyjaciela^[8]. 13 września 1919 roku po raz kolejny lądował przymusowo w rejonie Kowla (z powodu braku paliwa). Pomimo nieprzyjacielskiego ostrzału zdołał uzupełnić paliwo z zapasowego kanistra i dostarczyć do Chełma meldunek dla Sztabu Generalnego WP. W późniejszym okresie wykonywał loty szturmowe przeciwko oddziałom bolszewickiej 1 Armii Konnej.

18 lutego 1920 roku został przeniesiony do 8 eskadry wywiadowczej^[9][3]. Od 15 października 1920 do 18 marca 1921 roku przebywał na przeszkoleniu w Wielkopolskiej Szkole Podchorążych Piechoty^[2][3]. Po jego ukończeniu powrócił do 8 ew. Na stopień podporucznika wojsk lotniczych został mianowany z dniem 1 lipca 1921^[10]. 27 maja 1922 został przeniesiony do 3 eskadry wywiadowczej, 18 lipca 1923 roku został jej dowódcą. Następnie pracował w Centralnych Zakładach Lotniczych. Z dniem 31 sierpnia 1935 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[11].

Zmarł w 1959. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Dobrym Mieście^[12].

Ordery i odznaczenia[13]

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1552 (8 kwietnia 1921)^[14]
• Krzyż Walecznych^[15]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[15]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[15]
• Polowa Odznaka Pilota nr 53 (11 listopada 1928)^[16]
• Krzyż Kawalerski Orderu Gwiazdy Rumunii^[15]
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[17]
• Odznaka Pilota Królestwa S. H. S.^[4]