Aldo Nadi
szermierz włoski Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aldo Nadi (ur. 29 kwietnia 1899 w Livorno, zm. 10 listopada 1965 w Los Angeles) – włoski szermierz, wielokrotny medalista olimpijski. Brat Nedo.
 Nadi w 1922 roku | |||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
29 kwietnia 1899 | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 listopada 1965 | ||||||||||||||||||
| Wzrost |
183 cm | ||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Jego trenerem był jego ojciec, Beppe Nadi, nauczyciel szermierki[1].
Na igrzyskach olimpijskich w Antwerpii w 1920 roku wystąpił w pięciu z sześciu konkurencji, w czterech zdobywając medale. Najpierw razem z Tommaso Costantino, Nedo Nadim, Abelardo Olivierem, Oreste Pulitim, Pietro Speciale, Rodolfo Terlizzim i Baldo Baldim zwyciężył we florecie drużynowym[2]. W turnieju indywidualnym był piąty, wygrywając sześć z jedenastu pojedynków rundy finałowej[3]. Następnie razem z kolegami z reprezentacji zwyciężył w szpadzie drużynowej[4]. W szabli drużynowej Włosi w składzie: Nedo Nadi, Aldo Nadi, Oreste Puliti, Baldo Baldi, Francesco Gargano, Giorgio Santelli i Dino Urbani zwyciężyli, wygrywając wszystkie siedem walk finałowych[5]. W szabli indywidualnej zdobył srebrny medal, wygrywając dziewięć z jedenastu pojedynków rundy finałowej. Na podium rozdzielił swego brata oraz Holendra Adrianusa de Jonga[6].
Po igrzyskach przeszedł na zawodowstwo (kilkukrotny zawodowy mistrz Włoch), po którym nie uczestniczył już w igrzyskach.
W czasie I wojny światowej służył w Królewskich Wojskach Lądowych (Regio Esercito) jako podporucznik kawalerii[7].
Aldo Nadi znany był także ze swoich pozasportowych pojedynków. Po igrzyskach w Antwerpii obraził innego włoskiego mistrza olimpijskiego – sztangistę Filippo Bottino. Zmierzyli się w bezpośrednim pojedynku, Nadi dysponował szpicrutą, zaś Bottino drewnianą belką. Pojedynek bardzo szybko się zakończył, zwyciężył Nadi, który wytrącił belkę z ręki oponenta. W innym pojedynku poważnie zranił dziennikarza, który go wyśmiewał. Wyzwał także na pojedynek innego włoskiego szermierza, Edoardo Mangiarottiego, uważał bowiem, że Mangiarotti jest faworyzowany przez Włoski Narodowy Komitet Olimpijski. Z powodu kontuzji Nadi zaproponował konkurentowi pojedynek na pistolety, jednak bardziej utytułowany Mangiarotti odmówił.[1]
W 1935 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Do 1943 mieszkał w Nowym Jorku, w którym prowadził szkołę szermierczą. Resztę życia spędził w Los Angeles, w którym kontynuował naukę szermierki, ponadto był angażowany przy wielu filmach jako nauczyciel tejże (przygotowywał m.in. Tyrone'a Powera)[8]. Zagrał także kilka epizodycznych ról filmowych, m.in. w filmie Mieć i nie mieć[9].
Napisał autobiografię The Living Sword: A Fencer's Autobiography, opublikowaną trzydzieści lat po jego śmierci[10].
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
