Loading AI tools
Adam Wilczyński (ur. 22 października 1896 w Rutce-Tartaku, zm. 30 marca 1968 w Sopocie) – major piechoty Wojska Polskiego, „murmańczyk”, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia |
22 października 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
30 marca 1968 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Batalion „Wilk” |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
          | |
Urodził się 22 października 1896 w Rutce-Tartaku, w rodzinie Feliksa i Marii. W trakcie I wojny światowej był oficerem Armii Imperium Rosyjskiego.
W lutym 1918 walczył w szeregach 3. kompanii 6 pułku strzelców polskich. Po rozwiązaniu I Korpusu Polskiego przedostał się na północ Rosji. Od lipca 1918 walczył w szeregach polskiego Oddziału Dźwińskiego pod dowództwem ówczesnego kapitana Mariana Sołodkowskiego. Następnie objął dowództwo nad tym oddziałem i 22 grudnia 1918 na jego czele przybył do Archangielska. Tam został odznaczony „Orderem Wybitnej Służby” przez brytyjskiego generała podporucznika Edmunda Ironside, głównodowodzącego wojskami sprzymierzonymi w północnej Rosji „za świetne zachowanie się w boju”. W Archangielsku dowodzony przez niego oddział liczący 4 oficerów, 2 podoficerów i 21 żołnierzy został wcielony do Oddziału Wojska Polskiego w północnej Rosji, który był częścią Armii Polskiej we Francji[1].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Przydzielony do 8 pułku piechoty Legionów w Lublinie i służył w tej jednostce w stopniu podporucznika. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłej Armii gen. Hallera. Pełnił wówczas służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego „Warszawa”[2].
1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie Okręgowej Szkole Podoficerów Nr I, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 21 pułk piechoty w Warszawie[3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 285. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 21 pułk piechoty[4]. W 1923 pełnił służbę w Oficerskiej Szkole dla Podoficerów w Bydgoszczy, pozostając oficerem nadetatowym 14 pułku piechoty we Włocławku[5]. W 1924 pełnił służbę w 14 pułku piechoty[6].
Z dniem 20 października 1924 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 15 batalionu granicznego w Ludwikowie[7]. 1 grudnia 1924 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 82. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W 1926 pełnił funkcję dowódcy 20 batalionu granicznego w Nowych Święcianach.
7 grudnia 1926 został przeniesiony z KOP do 83 pułku Strzelców Poleskich w Kobryniu, do dyspozycji dowódcy pułku[9]. W maju maja 1927 otrzymał przeniesienie do 84 pułku piechoty w Pińsku na stanowisko dowódcy III batalionu detaszowanego w Łunińcu[10][11]. W 1930 została opublikowana jego praca zatytułowana Zarys historji wojennej 84-go pułku piechoty. 28 stycznia 1931 został przeniesiony do Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia w Rembertowie[12][13]. Z dniem 1 października 1932 został przeniesiony z Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie do 57 pułku piechoty wielkopolskiej w Poznaniu na stanowisko kwatermistrza[14]. 31 sierpnia 1935 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Małkinia na stanowisko komendanta[15]. 1 września 1938 dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Małkinia, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant rejonu uzupełnień”. W 1939 w dalszym ciągu pełnił służbę na tym stanowisku.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dowodził sformowanym przez siebie w Małkini batalionem piechoty „Wilk” w ramach Dywizji Kawalerii „Zaza”. 4 października 1939 został ranny w okolicach miejscowości Czarna. Trafił do niewoli niemieckiej. Po zakończeniu wojny i odzyskaniu wolności osiadł w Sopocie. Tam zmarł 30 marca 1968.
Jego żoną była Bronisława z domu Szubska.
- Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari nr 138[16]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6836
- Krzyż Niepodległości z Mieczami (15 kwietnia 1932)[17]
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1938)[18]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Order Wybitnej Służby (Wielka Brytania, 1922)[19][20]
- Krzyż Wojenny (Francja)[20]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)[20]
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
