Adam Jaroszewski

Adam Jaroszewski (ur. 25 listopada 1875 w Wojniczu, zm. 14 lipca 1920 w Koczanowicach^[1]) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Adam Jaroszewski

pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	25 listopada 1875 Wojnicz
Data i miejsce śmierci	14 lipca 1920 Koczanowice
Przebieg służby
Lata służby	1894–1920
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	VII Brygada Piechoty VIII Brygada Piechoty
Stanowiska	dowódca brygady
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 25 listopada 1875 w Wojniczu, w ówczesnym powiecie brzeskim Królestwa Galicji i Lodomerii^[2]. Ukończył cztery klasy szkoły realnej w Koszycach i Szkołę Kadetów Piechoty w Łobzowie^[3][2].

Jesienią 1894 został wcielony do Czeskiego Pułku Piechoty Nr 94 w Josephstadt^[4]. W 1895 został przeniesiony do Bośniacko-Hercegowińskiego Pułku Piechoty Nr 1 w Wiedniu^[5][6]. W latach 1903–1905 pełnił służbę w pułkowej Komendzie Okręgu Uzupełnień w Sarejewie na stanowisku oficera okręgu uzupełnień^[7][8][9]. W szeregach macierzystego pułku wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach (1912–1913)^[10], a następnie walczył na frontach I wojny światowej^[11][12][13]. Od 1 sierpnia 1914 do 28 lutego 1915 był referentem batalionów marszowych w Oddziale II c. i k. Ministerstwa Wojny w Wiedniu^[14]. Od 15 marca 1915 komendantem batalionu Bośniacko-Hercegowińskiego Pułku Piechoty Nr 1 na froncie rosyjskim^[15]. Od 1 października 1916 był zastępcą przedstawiciela c. i k. Naczelnej Komendy Armii przy niemieckim Generalnym Gubernatorstwie w Warszawie^[15]. Od 15 marca 1917 komendantem batalionu i tymczasowym komendantem Pułku Piechoty Nr 96 na froncie włoskim^[15]. Od 1 maja do 1 listopada 1918 był zastępcą komendanta c. i k. Okręgu Kieleckiego Generalnego Gubernatorstwa Lubelskiego^[15]. W czasie służby w c. i k. Armii awansował na kolejne stopnie: kadeta-zastępcy oficera (starszeństwo z 1 września 1894)^[16], porucznika (starszeństwo z 1 listopada 1895)^[17], nadporucznika (starszeństwo z 1 listopada 1899)^[18], kapitana (starszeństwo z 1 listopada 1909)^[19] i majora (starszeństwo z 1 sierpnia 1916)^[20][21].

Z dniem 1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora i przydzielony do Okręgu Wojskowego XVI „Przemyśl”^[22][23]. Od 30 listopada 1918 dowodził 10 pułkiem piechoty w Przemyślu, który 25 lutego 1919 został przemianowany na 37 pułk piechoty^[24]. W połowie grudnia 1918 na czele pułku walczył z Ukraińcami o Chyrów (zob. bitwa o Chyrów). Od 10 stycznia 1919 dowodził grupą swojego imienia w bitwie o Lwów^[25]. Na stanowisku dowódcy pułku 22 maja 1920 został zatwierdzony w stopniu pułkownika z dniem 1 kwietnia 1920, w piechocie, w grupie oficerów byłej cesarskiej i królewskiej Armii^[26]. Następnie pełnił obowiązki dowódcy VII Brygady Piechoty^[27]. 25 maja 1920 został dowódcą VIII Brygady Piechoty^[28].

Poległ 14 lipca 1920 w partyzanckiej zasadzce w rejonie Baranowicz^[29][30]. Razem z nim poległ adiutant sztabowy VIII Brygady Piechoty, kapitan Mieczysław Rudzki, który wcześniej był słuchaczem I Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie^[31]. 27 lipca 1922 Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz, marszałek Polski Józef Piłsudski dekretem L. 13862/V.M. Adj. Gen. odznaczył pośmiertnie obu oficerów Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari^[32][33][34].

Pośmiertnie został mianowany generałem brygady^[2].

Był żonaty, miał jedno dziecko^[2].

Ordery i odznaczenia

W czasie służby w c. i k. Armii otrzymał:

• Order Korony Żelaznej 3. klasy z dekoracją wojenną i mieczami,
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami,
• Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej dwukrotnie,
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej,
• Krzyż Wojskowy Karola,
• Złoty Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii,
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy,
• Medal Pamiątkowy Bośniacko-Hercegowiński,
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913^[13].