Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
181 Rezerwowa Kompania Saperów (181 rez. ksap) – pododdział saperów Wojska Polskiego II RP.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
kpt Stanisław Graczyk |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
Mobilizację rezerwowej kompanii saperów nr 181 w 8 batalionie saperów rozpoczęto 24 sierpnia, z chwilą ogłoszenia mobilizacji alarmowej. Mobilizacja była prowadzona w koszarach batalionu oraz okolicznych budynkach użyteczności publicznej i została zakończona 27 sierpnia.
181 rezerwowa kompania saperów przydzielona została do Armii „Pomorze” i bezpośrednio podlegały dowódcy saperów Armii, ppłk. Emilowi Strumińskiemu.
Po zakończeniu czynności mobilizacyjnych ze sformowanych kompanii saperów utworzono Zbiorczą Grupę kompanii saperów rezerwowych, na dowódcę której wyznaczono majora w stanie spoczynku Wiktora Krajewskiego, kompanie przebywały w Toruniu, prowadząc prace umocnieniowe na przedpolu Torunia oraz prace przygotowujące do zniszczeń w mieście.
6 września dowódca saperów Armii ppłk Strumiński wydał rozkaz wysadzenia nocą z 6 na 7 września obu mostów w Toruniu i przemieszczenie się w rejon Łącka.
12 września, z chwilą powołania GO gen. bryg. Michała Tokarzewskiego- Karaszewicza mjr Wiktor Krajewski został wyznaczony na dowódcę
saperów GO.
13 września 181 rezerwowa kompania saperów opuściła Łąck, maszerując przez Gąbin i Pacyny w rejon Żychlina i dalej w rejon Luszyna.
15 września w wyniku niemieckich nalotów znajdująca się w rejonie majątku Luszyn 181 rezerwowa kompania saperów poniosła ciężkie straty w ludziach i sprzęcie, straciła 50% stanu osobowego. Większość żołnierzy kompanii dostała się do niemieckiej niewoli na zachodnim brzegu Bzury[1].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.