Zygmunt Okołów

Zygmunt Okołów właśc. Zygmunt Okołów-Podhorski^[1], ps. Konstanty, Kamieniecki (ur. 10 maja 1902^[2][3] w Mieciewiczach, ob. Białoruś, zm. 27 czerwca 1962 w Warszawie) – polski inżynier, konstruktor pojazdów i silników spalinowych; żołnierz Armii Krajowej.

Zygmunt Okołów

Konstanty, Kamieniecki

Data i miejsce urodzenia	10 maja 1902 Mieciewicze
Data i miejsce śmierci	27 czerwca 1962 Warszawa
Miejsce spoczynku	Cmentarz Wojskowy na Powązkach
Zawód, zajęcie	inżynier
Alma Mater	Politechnika Warszawska
Odznaczenia

Życiorys

Ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. W trakcie studiów odbył praktykę w zakładach Renault i Lorraine-Dietrich. 1 października 1928 r. rozpoczął pracę jako konstruktor w Państwowych Zakładach Inżynierii w Warszawie. Do wybuchu wojny zaprojektował wiele konstrukcji sprzętu motorowego, m.in. kierował pracami nad motocyklem Sokół 1000.

Awansował na podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 2131. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty. W 1934 posiadał przydział w rezerwie do 82 pułku piechoty w Brześciu i pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Brześć^[4]. Na stopień porucznika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 1487. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty^[5].

W czasie wojny pracował jako nauczyciel. W 1940 r. włączył się w działalność Związku Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej. Najbardziej znane pseudonimy Zygmunta Okołowa to Konstanty i Kamieniecki. Za swoje czyny został odznaczony dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari oraz otrzymał awans na stopień kapitana rezerwy.

Po wojnie wrócił do pracy w przemyśle motoryzacyjnym. 20 listopada 1947 został powołany na stanowisko Kierownika Centralnego Biura Konstrukcyjnego Przemysłu Motoryzacyjnego, a następnie na stanowisko Dyrektora Technicznego. Jednocześnie brał udział w konstruowaniu samochodu ciężarowego Star 20, za co został w 1949 r., wraz z współpracownikami, wyróżniony Nagrodą Państwową II stopnia. Został zwolniony z pracy we wrześniu 1951 r. przez nowo mianowanego dyrektora Centralnego Zjednoczenia Przemysłu Motoryzacyjnego.

Dzięki przychylności władz, w maju 1952 r. zorganizował w Warszawie Centralne Biuro Konstrukcyjne Silników Spalinowych, którego celem było konstruowanie silników okrętowych i kolejowych. Pod jego kierownictwem skonstruowano serię dwusuwowych wysokoprężnych silników okrętowych D55, produkowanych przez Zakłady H. Cegielskiego w Poznaniu. Był to pierwszy okrętowy silnik spalinowy zaprojektowany i wykonany w całości w Polsce. Równolegle wdrożono do produkcji silnik 6RSAD76 na licencji szwajcarskiej firmy Sulzer-Brothers Ltd.(inne języki) Do zastosowania w kolejnictwie skonstruowano serię czterosuwowych wysokoprężnych silników C22, montowanych m.in. w lokomotywach SM42.

Obok prac nad silnikami spalinowymi, Zygmunt Okołów działał również w innych dziedzinach związanych z techniką. W 1956 r. kierował zespołem redakcyjnym „Słownika mechanicznego rosyjsko-polskiego”.

W grudniu 1960 r. nastąpiło nagłe pogorszenie stanu zdrowia. Krótko przed śmiercią, w 1961 r. otrzymał nagrodę indywidualną Ministra Przemysłu Ciężkiego oraz tytuł Mistrza Techniki w konkursie NOT i dziennika „Życie Warszawy”. W tym samym roku został również uhonorowany Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Do końca brał czynny udział w pracach CBKSS.

Zmarł 27 czerwca 1962 r. w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A29-8-10)^[6].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 12393^[7]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1961)
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (dwukrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1936)^[8]

Przypisy

1. ZYGMUNT OKOŁÓW-PODHORSKI 1902-05-10 - 1962-06-27 ipsb.nina.gov.pl (pol.) [dostęp 2017-12-21]
2. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 83, 562, tu 30 grudnia 1901.
3. Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 641, tu także 30 grudnia 1901.
4. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 83, 562.
5. Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 641.
6. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
7. ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 473.
8. M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 469 „za zasługi na polu przemysłu wojennego”.

Bibliografia

• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Tadeusz Jankowicz. Polskie drogi. „Automobilista”. 2, 3 i 4/2012. ISSN 1507-7357. (pol.).brak numeru strony
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.

Kontrola autorytatywna (osoba):

• ISNI: 0000000113066947
• VIAF: 164995694
• GND: 1067824022
• PLWABN: 9810558898405606
• NUKAT: n97032184

Encyklopedie internetowe:

• PWN: 3950495