Zasadźca
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Zasadźca, lokator (łac. Locator, 1180 Schultetus, 1249 Sculte) – w średniowiecznej Polsce (XII i XIII wiek) osoba, która w imieniu właściciela ziemi i na podstawie uzyskanego od niego przywileju lokacyjnego na prawie niemieckim[1] zajmowała się organizacją[2] prac mierniczych w obrębie zakładanej lub relokowanej wsi lub miasta, tworzeniem miejsc do prowadzenia handlu (jatek i kramów), oraz sprowadzaniem potrzebnych fachowców de diversis climatibus i osiedlaniem ich na terenie objętym lokacją. Dla wsi najważniejsi byli młynarz, kowal, specjalista od osuszania gruntów, dla miast rzemieślnicy różnych specjalności i kupcy.
|
Ten artykuł od 2011-05 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Zasadźca zwykle zostawał sołtysem lub wójtem – pośrednikiem między panem feudalnym (właścicielem gruntu) a osadnikami[1][3]. Najczęściej był to człowiek z pewnym doświadczeniem kupieckim, koneksjami lub zasługami na dworze właściciela ziemi. Lokatorzy (zasadźcy) na ogół wywodzili się spośród średniego i niższego rycerstwa[4] oraz patrycjatu miejskiego, w późniejszym okresie mogli nimi być też bogaci chłopi, np. dzieci sołtysów, młynarzy.